De eerste noden
Terug naar Emigratie
Terug naar Vooraf
Naar: Waar woon ik nu
Home
Wonen en meer
Na mijn - feitelijk onbezonnen - telefoontje naar de makelaar en het
tekenen van een huurcontract voor drie jaar, was ik mij nog maar
nauwelijks bewust wat
ik mij op de hals had gehaald. Het zal mijn aard geweest zijn (zo de
waard is vertrouwt hij zijn gasten) die mij erdoor heeft gesleept.
Want ja, een huurcontract,
opgesteld in een voor mij volkomen vreemde taal ondertekenen is één
ding maar daarna volgen nog meer van die 'onleesbare' contracten. Je
wilt natuurlijk ook een (her)aansluiting van water, elektrisch,
telefoon
en internet enzo. En ik had (verplicht) een huurschade-verzekering
nodig, begreep ik uit de onduidelijke gesprekken. Ik heb heel veel te
danken aan een giga leuke jonge dame (Alice), die ik bij het openen van
een rekening bij de bank heb
leren kennen. Alice, de schat, wees mij later vaak - ook bij niet
bankzaken - de
weg in het
voor mij Franse regeltjes doolhof.
Vanaf niets
Na de scheiding van Monique en na mijn hartaanval moest er dus vanaf
niets en met lege handen opnieuw worden begonnen met wonen. Dat heeft
veel plezierige maar toch ook best wel een paar probleemachtige
kanten. Eén van de plezierige kanten was de nieuwe vriendin. Helaas kon
en wilde zij uiteindelijk niet bij mij in Frankrijk en wilde ik niet bij haar in
Utrecht komen wonen. Hoewel we langzaam afscheid van elkaar hebben genomen
zijn we tot op heden nog altijd gewoon goeie vrienden gebleven. Gelukkig had ik in
mijn ouwe trouwe campertje wel wat potten, pannen, lepels en vorken over om in mijn nieuw en
nog maagdelijk onderkomen te kunnen beginnen.
Bij een grote supermarkt was een eenvoudig kooktoestel en wat te eten
al gauw aangeschaft. De matras uit de camper moest voorlopig als bed in
de slaapkamer dienen. En ach, het camperen werd na oktober voorlopig toch even
niets meer.
Inrichting
Behalve eten, drinken en slapen is het ook meer dan handig ergens op en
ergens aan te kunnen zitten. De laatste keer dat ik mijn vriendin terug
naar Utrecht bracht vonden we daar in een kringloopwinkel en op
internet wat simpele meubeltjes voor een klein prijsje. De paar
eerder in de gauwigheid aangeschafte schragen met een plank erop konden
nog dienst blijven doen als bureau en als boekenkast. Nadien heb ik mijn
uitzet in een rustig tempo nog iets uitgebreid maar een echt warme en
huiselijke omgeving zal het nooit worden. Daar is - zeker in mijn geval -
sowieso een vrouwenhand bij nodig. Wijlen mijn moeder zou wel zeggen:
als het maar niet stuk en wel schoon is. En intussen heb ik ervaren: less is -so much- more !
Het dorp
In het begin is het - ook in een klein dorpje - in een volkomen vreemde taal nog een hele puzzel om
uit te vinden wie wie is, wat wat is en waar waar is. De eerste dagen
heb ik op mijn verkenningstochtjes per e-vouwfietsie veel foto's gemaakt. Niet
alleen foto's van leuke straatjes en gebouwen maar vooral ook foto's
van informatieborden. Wanneer is het postkantoor open en wat zijn de
openingstijden van de apotheek en andere - voor mij - belangrijke zaken.
Niet minder belangrijk zijn de Franse namen van bepaalde instanties
waar je mee te maken gaat krijgen. Dat de apotheek hier een pharmacie
wordt genoemd is al gauw duidelijk maar waar moet je naartoe als iemand
je naar de 'mairie' verwijst ?
Petanque
Nadat de meeste horden van het kunnen wonen, eten, drinken en slapen
uiteindelijk probleemloos zijn genomen wordt het tijd om deel te nemen
aan de sociale dingen in zo'n dorpje. Met de buurvrouw ga ik af en toe
naar een zanguitvoering in de kerk. Met een andere buurman ga ik
regelmatig naar een voetbalwedstrijd. Gelukkig speelde ik in
Nederland al op redelijk hoog niveau (hoofdklasse) de typisch Franse
sport, petanque (jeu de boules). Ook was ik in Nederland al enige jaren
redactie-medewerker van het landelijke bondsblad van de NJBB
(Nederlandse Jeu de Boules Bond). Een leuke
combinatie om mij, drie weken nadat de huur van mijn huisje was
ingegaan, op een
zonnige woensdagmiddag spontaan op het plaatselijke boulodrome te
melden bij de ongeveer twintig mannen van het dorp, met de vraag (in
onmogelijk Frans) of ik mischien mee zou mogen doen. Eén van de mannen
gaf mij spontaan zijn drie ballen te leen en werd ik als pointeur
ingedeeld in een
triplette. Een engeltje van daarboven heeft mij ongetwijfeld geholpen
indruk te maken bij het eerste spelletje met mijn nieuwe vrienden. Op
hun uitbundig verzoek heb ik het eerste halfjaar in mijn nieuwe
woonplaats vaak tot wel zo'n zes middagen per week, van drie tot zes
uur, petanque gespeeld.
De Franse taal
Vooral door mensen die de Franse taal goed spreken wordt vaak gesteld
dat het bijna een ijzeren voorwaarde is om, voordat naar Frankrijk gaat
emigreren, de taal goed te beheersen. Ik zeg u: het gaat prima zonder
in het Frans tot drie te kunnen tellen. Onzin dus. Natuurlijk is meer
dan best handig maar echt nodig is het niet. Zowel in Frankrijk als ook
in NL kun je voor bijna dood in een sloot liggen, het ambulance-volk
red zich prima zonder ook maar een woord met je te wisselen.
Met vriendelijkheid en het uitbundig rondstrooien van bedankjes (merci, merci beaucoup) kom je een heel eind.
Naar: Waar woon ik nu