Alois

Terug naar Verhalen
Terug naar Nederlands
Home


Uit de bundel 'Petanque op klompen':

Alois

Hij was een nieuw gezicht voor mij op de club. Ik ook voor hem en dat bleef trouwens zo. Het was nu al de derde keer dat hij vroeg of we gewonnen hadden. Voor de derde keer moest ik hem teleurstellen en zeggen dat dat helaas nog niet het geval was. We waren immers nog maar net begonnen...

Eigenlijk had hij helemaal niet mee zullen spelen maar zijn vrouw had hem om een boodschapje gestuurd. Of hij maar even een kuipje boter of margarine wilde halen. Of misschien ook wel een pot jam, dat wist hij even niet meer. Toen hij langs het boulesdrome kwam had hij het niet kunnen laten om toch even binnen te wippen. De wedstrijdleider kende hem wel en vroeg of hij kwam spelen of alleen even kwam kijken. 'Waarom alleen kijken als ik jullie allemaal ga verslaan,' sprak de beste man. 'Je weet toch dat ik in België heb leren boulen als de beste. En ook in Frankrijk heb ik heel veel bekers gewonnen,' besloot hij en legde een euro inleggeld op tafel.

We werden door het lot aan elkaar gekoppeld tot een doublette. Met grote moeite volgde ik zijn spel. Overleg over een mogelijk volgende worp was aan hem niet besteed. De éne keer stond hij stilletjes en langdurig voor zich uit te staren, ondanks dat het zijn beurt was. Een andere keer drong hij bijna voor om zijn ballen te kunnen gooien. Eén links, één rechts en af en toe ook eentje in de goede richting. Als hij zijn boules allemaal had geworpen begon hij telkens te vertellen. Verhalen van zijn tijd in België waren bij herhaling favoriet. Daar had hij ook het boulen geleerd. En als ik tussen het werpen door naast hem kwam staan vroeg hij telkens opnieuw naar mijn naam en wat ik hier eigenlijk kwam doen. Een wonderlijke man...

Hoewel ik geen enkele aanleiding zag maakte hij af en toe een boze opmerking, vooral tegen de spelers van het andere team en een enkele keer ook tegen mij. Gelukkig lieten onze medespelers hem gewoon zijn gang gaan en glimlachten slechts om zijn vertoon. Het was voor mij erg wennen om met deze beste man samen te spelen en uiteindelijk vond ik het helemaal niet erg dat wij de partij al vrij snel en met grote overmacht gewonnen moesten geven. Hij bedankte mij uitvoerig voor het feit dat hij mij toch maar maar mooi een lesje had geleerd. Net als die jongens in België. Hij wilde na deze éne partij liever niet wachten op de prijsuitreiking. Hij had al bekers genoeg en plotseling kreeg hij haast want hij moest de auto nog gaan wassen en o ja, hij moest ook nog zijn zoon van school halen.

Toen de beste man buiten gehoorafstand was vroeg ik mijn speelgenoten wie mijn partner toch geweest was in dit zo vreemd verlopen spelletje. Zij kenden hem maar al te goed. Hij kwam wel vaker zomaar een partijtje meespelen. We hebben hem een heerlijk uurtje bezorgd, was hun mening. 'Hij heeft jaren geleden deze club mee opgericht. Het gaat niet goed met hem, dat heb je zeker wel vernomen?' 'Hoe heet hij eigenlijk?' wilde ik nog weten. 'Vroeger heette hij Jan maar tegenwoordig noemen we hem Alois, Alois Alzheimer.' Een wonderlijke man...


© Piet/er Bult