Grand café ?

Terug naar Verhalen
Terug naar Nederlands
Home


Grand café ?

De preciese naam van het dorpje weet ik niet meer maar het zal ergens net buiten de noordgrens van de Portugese Algarve geweest zijn. Ik doe dat eigenlijk niet vaak genoeg maar af en toe toch wel, dat ik in het centrum van een dorp even stilhoud. Na het -letterlijk- even rondkijken rijd ik meestal gelijk weer verder of soms koop ik een kop koffie ('s morgens) of een glas wijn ('s middags) op een daartoe uitnodigend terras. Ook in dit plaatsje had ik zomaar even haltgehouden. Bij het rondkijken viel mijn oog op een piepklein terrasje, zoals je die in de zuidelijke landen wel meer aantreft. Eén of twee tafeltjes met elk een paar eenvoudige stoeltjes, simpel op de stoep neergezet.

Deze keer bleek er maar één tafeltje te staan met drie stoelen waarvan ééntje bezet was door een, zo schatte ik, gepensioneerde dorpsboer. Op de tafel stonden twee lege koffiekopjes op een keurig schoteltje. Met een vriendelijk 'Bom Dia, como você está' (Goedendag, hoe is 't ie?) schoof ik bij hem aan. Met niet veel meer dan wat binnensmonds gemurmel van de beste man, zat er niet echt een diepgaand gesprek aan te komen, leek mij. Gelukkig verscheen al vrij spoedig een stevige tante in de deuropening. Ze plantte haar handen in haar zij en het leek alsof ze van schrik even stil bleef staan. Ze keek mij indringend aan en keek dan afwisselend kort naar de man. Dan weer naar mij. Dan weer naar hem.

Ach, ze wilde natuurlijk mijn bestelling opnemen, schrok ik wakker uit mijn starend gedroom. 'Eu gostaria de uma xícara de café, sem leite, com açúcar, faz favor,' dreunde ik mijn ingestudeerde zinnetje op, met het vriendelijk verzoek om een kop koffie, zonder melk maar met suiker. Ze schoot in de lach en nu keek ook de man mij vreemd op en neer aan. Het werd mij trouwens wel duidelijk dat ik de allervreemdste vogel van dit trio was. Gelukkig heb ik daar geen moeite mee. Toen 'big fat mama' zo'n beetje was uitgelachen draaide zij zich al nee-schuddend om en liep weer naar binnen.

Intussen probeerde ik nog een gesprek met meneer aan te knopen maar dat mislukte natuurlijk volledig. Wellicht was de beste man nog nooit buiten zijn geboortedorp geweest en mijn Portugese woordenschat houdt met een twintigtal vriendelijke woorden en korte zinnetjes wel op. Al snel kwam 'mama' weer naar buiten met een vers dampende kop koffie. Ze ging eerst breeduit op de enige nog lege stoel zitten (oei, oei!) en zette toen voor deze wereldreiziger zijn kop koffie neer. Opnieuw begon ze mij van boven naar beneden op te nemen en wisselde haar blik opnieuw tussen mij en de man.

Weliswaar onderin een beetje 'drabbig' maar verder best een mooi bakkie. Toen ik wilde afrekenen wees zij dat resoluut en kordaat van de hand. Dit was een rondje van de zaak, begreep ik, maar waarom? Met handen en voeten probeerde ze mij nog veel meer duidelijk te maken, waar ik evenwel niets van begreep. Ten slotte pakte ze mijn arm en moest ik meekomen. We liepen naar de deur. Ze gebaarde afwisselend naar de man, dan naar zichzelf en vervolgens naar binnen om mij duidelijk te maken dat dit helemaal geen dorpskroeg was <ha, ha, ha> maar een gewoon huis waar zij en haar man al hun hele leven lang woonden. Bij gebrek aan een tuintje achter, zaten ze 's midddags vaak in de schaduw, op de stoep voor het huis...


PS: Dit voorval tekent misschien wel het allerbest de aard van de Portugese bevolking, honderd procent vriendelijk, werkelijk gastvrij en zeer behulpzaam, zelfs in geval een wel zeer vreemde vogel zomaar aanklopt om een kop koffie...


© Piet/er Bult