Grand café ?
Terug naar Verhalen
Terug naar Nederlands
Home
Grand café ?
De preciese naam van het dorpje weet ik niet meer maar het zal ergens
net buiten de noordgrens van de Portugese Algarve geweest zijn. Ik doe
dat eigenlijk niet vaak genoeg maar af en toe toch wel, dat ik in het
centrum van een dorp even stilhoud. Na het -letterlijk- even rondkijken
rijd ik meestal gelijk weer verder of soms koop ik een kop koffie ('s
morgens) of een glas wijn ('s middags) op een daartoe uitnodigend
terras. Ook in dit plaatsje had ik zomaar even haltgehouden. Bij het
rondkijken viel mijn oog op een piepklein terrasje, zoals je die in de
zuidelijke landen wel meer aantreft. Eén of twee tafeltjes met elk een
paar eenvoudige stoeltjes, simpel op de stoep neergezet.
Deze keer bleek er maar één tafeltje te staan met drie stoelen waarvan
ééntje bezet was door een, zo schatte ik, gepensioneerde dorpsboer. Op
de tafel stonden twee lege koffiekopjes op een keurig schoteltje. Met
een vriendelijk 'Bom Dia, como você está'
(Goedendag, hoe is 't ie?) schoof ik bij hem aan. Met niet veel meer
dan wat binnensmonds gemurmel van de beste man, zat er niet echt een
diepgaand gesprek aan te komen, leek mij. Gelukkig verscheen al vrij
spoedig een stevige tante in de deuropening. Ze plantte haar handen in
haar zij en het leek alsof ze van schrik even stil bleef staan. Ze keek
mij indringend aan en keek dan afwisselend kort naar de man. Dan weer
naar mij. Dan weer naar hem.
Ach, ze wilde natuurlijk mijn bestelling opnemen, schrok ik wakker uit mijn starend gedroom. 'Eu gostaria de uma xícara de café, sem leite, com açúcar, faz favor,'
dreunde ik mijn ingestudeerde zinnetje op, met het vriendelijk verzoek
om een kop koffie, zonder melk maar met suiker. Ze schoot in de lach en
nu keek ook de man mij vreemd op en neer aan. Het werd mij trouwens wel
duidelijk dat ik de allervreemdste vogel van dit trio was. Gelukkig heb
ik daar geen moeite mee. Toen 'big fat mama' zo'n beetje was
uitgelachen draaide zij zich al nee-schuddend om en liep weer naar
binnen.
Intussen probeerde ik nog een gesprek met meneer aan te knopen maar dat
mislukte natuurlijk volledig. Wellicht was de beste man nog nooit
buiten zijn geboortedorp geweest en mijn Portugese woordenschat houdt
met een twintigtal vriendelijke woorden en korte zinnetjes wel op. Al
snel kwam 'mama' weer naar buiten met een vers dampende kop koffie. Ze
ging eerst breeduit op de enige nog lege stoel zitten (oei, oei!) en
zette toen voor deze wereldreiziger zijn kop koffie neer. Opnieuw begon
ze mij van boven naar beneden op te nemen en wisselde haar blik opnieuw
tussen mij en de man.
Weliswaar onderin een beetje 'drabbig' maar verder best een mooi
bakkie. Toen ik wilde afrekenen wees zij dat resoluut en kordaat van de
hand. Dit was een rondje van de zaak, begreep ik, maar waarom? Met
handen en voeten probeerde ze mij nog veel meer duidelijk te maken,
waar ik evenwel niets van begreep. Ten slotte pakte ze mijn arm en
moest ik meekomen. We liepen naar de deur. Ze gebaarde afwisselend naar
de man, dan naar zichzelf en vervolgens naar binnen om mij duidelijk te
maken dat dit helemaal geen dorpskroeg was <ha, ha, ha> maar een
gewoon huis waar zij en haar man al hun hele leven lang woonden. Bij
gebrek aan een tuintje achter, zaten ze 's midddags vaak in de schaduw,
op de stoep voor het huis...
PS: Dit voorval tekent misschien wel het allerbest de aard van de
Portugese bevolking, honderd procent vriendelijk, werkelijk gastvrij en
zeer behulpzaam, zelfs in geval een wel zeer vreemde vogel zomaar
aanklopt om een kop koffie...
© Piet/er Bult