Hongerige arme sloeber
Terug naar Verhalen
Terug naar Nederlands
Home
Hongerige arme sloeber...
In mijn oerdegelijke opvoeding, in het midden van de vorige eeuw, heb
ik als jongste van tien meegekregen dat je niet altijd met de laatste
kledingmode mee hoeft te doen. Van ons Moeke mocht ik in principe aldus
dragen wat ik wilde 'als het maar schoon en niet stuk is!'
Toegegeven ik ben best wat gemakkelijk van aard, vooral ook op het
gebied van kleding, en ik zal vast wel eens een dag te lang in de
zelfde broek blijven lopen of dan weliswaar zelf mijn sokken niet
ruiken maar iemand met wel een scherpe neus...
Vorige week hoorde ik iemand in een gezelschap iets mompelen over een
net nieuw geopend restaurantje, hier in de buurt. Er zou een
Nederlandse eigenaar in zitten, begreep ik. Daar ben ik gisteravond dus
voor het eerst gezellig in m'n uppie uit eten geweest. En beviel het
...?
Zoals veel of misschien wel de meeste Franse huizen en andere gebouwen
in de straat zag het kroegie er aan de buitenkant net zo grauw uit als
al die andere huizen. Bij binnenkomst bleek het interieur ook typisch
Frans, niet erg groot, simpele tafels en stoelen en een ietwat
zaalachtige uitstraling. Er zat een stel van drie personen aan een
tafeltje, en aan de bar zat een dame op de buitenste van drie krukken.
Om mogelijk een gesprekje aan te kunnen knopen schoof ik aan op de
middelste kruk.
Vanuit een deur achter de bar verscheen de barkeepster. Zij had het nog
even druk met drie pilsjes en mompelde iets van 'moment'. Even later
keek ze mij aan, met als doel om de bestelling op te nemen. In het
gemurmeld 'moment' dacht ik meer Engels dan Nederlands of Frans te
herkennen. Voor de duidelijkheid vroeg ik in het Nederlands 'Wordt hier Nederlands, Frans of Engels gesproken?'
De barjuffrouw (dat juffrouw was trouwens al even geleden) begreep mij
niet helemaal (gebeurt wel meer) en keek vragend naar de dame op de
kruk. Die had mijn vraag niet helemaal meegekregen en keek mij nu ook
vragend aan.
Ik herhaalde de taalkwestie in het Frans en toen bleken beide dames het
te verstaan. De dame achter de bar zei dat ze Engelse was maar zich met
het hoognodige Frans kon redden. De dame op de kruk bleek Nederlandse
te zijn en ze zei geen enkele moeite met zowel het Engels als Frans te
hebben.
Aan de barjuffrouw vroeg ik een Ricard (pastis) en wat te eten. Ze
noemde heel veel lekkere viezigheid op, het meeste gebaseerd op de
vette Engelse keuken, en ik koos voor het laatste: een aangeklede
hamburger met frites en een glas rode huiswijn, alstublieft. Vanwege
het sociale gevoel vroeg ik even later aan de Nl-se dame op de kruk of
zij hier in de buurt woonde.
- 'Ja, jij ook?'
- 'Ja, nou ja, een dorpje verderop. Woon jij hier ín of buiten het dorp?'
- 'In.'
- 'Oké. Solo of met alles erop en eran ?'
Haar gezicht betrok nu richting een onvriendelijk weertype en zo reageerde ze ook.
- 'Rare vraag!'
- 'O!'
Als ik in m'n uppie aan de bar zit en er zit ook een dame -richting
mijn leeftijd- in haar uppie aan die zelfde bar dan vind ik het in de
tegenwoordige tijd eigenlijk niet echt een rare vraag. Maar goed, we
zijn niet allemaal gelijk en ik dus al helemaal niet gelijk aan haar.
Het gesprek stokte na mijn laatste 'O!' De bardame ging achter de bar
wat in de hoek bij de krukdame hangen en ze ratelden nu beiden in
gezellig Engels verder, waar ik verder geen aandacht aan besteedde. In
afwachting van al het lekkers had ik het nu ook al druk genoeg met voor
me uit en in de spiegel achter het glaswerk te staren.
- 'Ze vraagt of je het straks wel allemaal kunt betalen ?' sprak de
Hollandaise plots tegen mij en wees met haar hoofd naar de barmevrouw.
Ook de Engelse richtte nu al haar aandacht op mij.
- 'Staat deze tent misschien bekend om haar rare vragen?' flapte ik er wat katterig uit.
- 'Nee, maar bij sommige mensen vraag je je dat wel eens af.'
- 'Aha, en ik ben of zie er uit als zo'n 'sommige' ?'
Met een onnozel gezicht pakte ik gaandeweg een stuk of tien net
geflappentapte briefjes van vijftig uit mijn zak en legde een aantal
als dominostenen keurig op een rijtje op de bar.
- 'Denk je dat dit voorlopig genoeg is ?'
De Westlandse struise, waar ik nu eigenlijk meer een gepensioneerd
animeermeisje van voor de oorlog in zag, liet haar onderkaak wat zakken
en bleef mij blond aanstaren. De Engelse publady kreeg vlekkerige
blosjes rond haar bolle toet en begon bijna kokhalzend iets over 'excuse and misunderstanding' te gorgelen.
De hamburger met friet was beslist niet verkeerd en ik heb dus maar een
leuke 'pourboire' (tip) voor de kok op het tafeltje achtergelaten met
de boodschap dat dat ook voor de eerstvolgende keren dat ik niet zou
komen, is bedoeld. Buiten moest ik mij door de animerende rookwolken
van hollands welvaren worstelen. We waren beiden niet meer echt in 'the
mood' om elkaar nog de prettige avond te wensen, die het voor het
zelfde geld tussen ons wel had kunnen worden. Wel wapperde ik nog even
met een paar briefjes uit de flappentap naar haar, sloeg mijn ogen
sensueel uitdagend naar haar op en maakte daarbij een paar opwindende
danspasjes. Gelukkig, ze reageerde niet...
© Piet/er Bult