Intensief
Terug naar Verhalen
Terug naar Nederlands
Home
Uit de bundel 'Petanque op klompen':
Intensief
In een advertentie werd een apparaat aangeboden voor intensieve massage. Dat was precies wat ze nodig had...
De ruim zeventigjarige Annie speelde al jaren met heel veel plezier
petanque. Ze mocht dan wel de zeventig zijn gepasseerd maar gedroeg
zich op de baan vaak nog als een jonge deerne. In tegenstelling tot
veel van haar leeftijdgenoten had Annie eigenlijk ook nooit
lichamelijke klachten. Geen problemen met haar knieën, geen last van
haar heupen, geen opgezette benen, niets van dat alles. Maar nu, een
paar dagen na een heftige training en het spelen van een driedaags
toernooi voelde ze plotseling een spiertje trillen. Het hield maar niet
op en zat precies tussen de schouderbladen op haar rug. Een lastige
plek, ook al omdat ze er met haar handen net niet bij kon.
Bij het bladeren in één van de bekende damesbladen viel haar oog op een
advertentie waarin een apparaat werd aangeboden voor intensieve
massage. De prijs zag ze wel overheen en het leek haar op de foto
precies een ding met de juiste lengte om het almaar trillende spiertje
te kunnen bereiken. Dit bespaarde haar ongetwijfeld een paar bezoekjes
aan een fysiotherapeut, zo dacht ze.
Op dinsdagmorgen bezorgde de post het pakketje. Nadat Annie de kleurige
doos had opengemaakt ging ze er meteen mee aan de slag. Ze zette de
knop op stand 1 en toen het ding licht begon te brommen schoof ze wat
met het uiteinde over haar schouder precies op de plek van het nog
altijd vervelend trillende spiertje. Het gaf haar een goed gevoel over
de aankoop. Ook de volgende dagen ging ze er wel een keer of drie per
dag even voor zitten om met de gezellig snorrende staaf het spiertje te
masseren. En het hielp. Na ruim een week van intensief gebruik lieten
de batterijen het evenwel afweten. Noch op de laagste, noch op de
hoogste stand zat er nauwelijks beweging meer in het ding.
Ze stopte de privé masseur in haar handtas om tijdens het doen van de
dagelijkse boodschappen ook even nieuwe batterijen te gaan halen. In de
winkel zette ze het apparaat rechtop op de servicebalie en vroeg de
medewerker er nieuwe batterijen in te willen stoppen. De jongeman
verslikte zich bijna, bloosde aan meer dan beide wangen en durfde het
ding nauwelijks aan te raken. Zoals vrouwen wel vaker wat keuvelen
tijdens het wachten vertelde Annie ongevraagd dat ze het toch wel raar
vond dat de batterijen al na ruim een week leeg waren. 'Maar mevrouw,
hoe vaak gebruikt u hem dan?' vroeg de jongen wat onhandig. 'Nou,
iedere dag wel, en ten minste wel drie keer op een dag. Ik heb er veel
baat bij.' Niet alleen de jonge medewerker wist niet waar hij moest
kijken, ook de mensen die in de rij waren aangesloten hadden zichtbaar
moeite met de situatie. Annie was zich echter van geen kwaad bewust.
Uiteindelijk kwam het met de nieuwe batterijen toch nog in orde.
Drie dagen later kwam er een mevrouw bij Annie op bezoek voor een
intake-gesprek. Ze had een paar weken geleden een brief van de gemeente
gekregen die haar erop attent maakte dat ze thuishulp kon aanvragen. Ze
dronken gezellig samen koffie en de mevrouw stelde allerlei
persoonlijke en huishoudelijke vragen over wat ze nog wel kon en wat zo
langzamerhand toch wel iets minder gemakkelijk ging. Annie vertelde
uitbundig over het spelen van petanque maar dat ze de laatste tijd toch
wel eens wat last kreeg. Na de vragenlijst wilde de mevrouw graag even
met haar door het huis om te kijken waar en hoeveel hulp ze nodig zou
hebben. In de slaapkamer aangekomen stond haar zachtroze masseur
parmantig rechtop op een tafeltje waarboven een spiegel hing. De
mevrouw bloosde nagenoeg onzichtbaar maar vroeg Annie waarom dat
apparaat daar zo opvallend stond. 'Nou, die gebruik ik telkens wel een
paar keer per dag. Hoezo?'
Als ze in aanmerking wilde komen voor thuishulp, stelde de mevrouw haar
voor om dat ding toch liever op te bergen, bijvoorbeeld in het
nachtkastje naast haar bed. Voor de vaak nog jonge meisjes van de
zorggroep was het toch altijd even schrikken bij zien ervan, zei ze.
Annie begreep hier niets van maar liet ten slotte luid en duidelijk
weten dat ze dan geen thuishulp nodig had en wel wat minder petanque
ging spelen. Of misschien juist wat meer om haar spieren te trainen.
Inmiddels is Annie bijna tachtig, speelt op toernooien nog altijd de
sterren van de hemel en heeft zowel door het spelen maar vooral ook
door het regelmatig gebruik van haar dildo, al haar spieren nog
volledig onder controle.
© Piet/er Bult