Intensief 

Terug naar Verhalen
Terug naar Nederlands
Home


Uit de bundel 'Petanque op klompen':

Intensief

In een advertentie werd een apparaat aangeboden voor intensieve massage. Dat was precies wat ze nodig had...

De ruim zeventigjarige Annie speelde al jaren met heel veel plezier petanque. Ze mocht dan wel de zeventig zijn gepasseerd maar gedroeg zich op de baan vaak nog als een jonge deerne. In tegenstelling tot veel van haar leeftijdgenoten had Annie eigenlijk ook nooit lichamelijke klachten. Geen problemen met haar knieën, geen last van haar heupen, geen opgezette benen, niets van dat alles. Maar nu, een paar dagen na een heftige training en het spelen van een driedaags toernooi voelde ze plotseling een spiertje trillen. Het hield maar niet op en zat precies tussen de schouderbladen op haar rug. Een lastige plek, ook al omdat ze er met haar handen net niet bij kon.

Bij het bladeren in één van de bekende damesbladen viel haar oog op een advertentie waarin een apparaat werd aangeboden voor intensieve massage. De prijs zag ze wel overheen en het leek haar op de foto precies een ding met de juiste lengte om het almaar trillende spiertje te kunnen bereiken. Dit bespaarde haar ongetwijfeld een paar bezoekjes aan een fysiotherapeut, zo dacht ze.

Op dinsdagmorgen bezorgde de post het pakketje. Nadat Annie de kleurige doos had opengemaakt ging ze er meteen mee aan de slag. Ze zette de knop op stand 1 en toen het ding licht begon te brommen schoof ze wat met het uiteinde over haar schouder precies op de plek van het nog altijd vervelend trillende spiertje. Het gaf haar een goed gevoel over de aankoop. Ook de volgende dagen ging ze er wel een keer of drie per dag even voor zitten om met de gezellig snorrende staaf het spiertje te masseren. En het hielp. Na ruim een week van intensief gebruik lieten de batterijen het evenwel afweten. Noch op de laagste, noch op de hoogste stand zat er nauwelijks beweging meer in het ding.

Ze stopte de privé masseur in haar handtas om tijdens het doen van de dagelijkse boodschappen ook even nieuwe batterijen te gaan halen. In de winkel zette ze het apparaat rechtop op de servicebalie en vroeg de medewerker er nieuwe batterijen in te willen stoppen. De jongeman verslikte zich bijna, bloosde aan meer dan beide wangen en durfde het ding nauwelijks aan te raken. Zoals vrouwen wel vaker wat keuvelen tijdens het wachten vertelde Annie ongevraagd dat ze het toch wel raar vond dat de batterijen al na ruim een week leeg waren. 'Maar mevrouw, hoe vaak gebruikt u hem dan?' vroeg de jongen wat onhandig. 'Nou, iedere dag wel, en ten minste wel drie keer op een dag. Ik heb er veel baat bij.' Niet alleen de jonge medewerker wist niet waar hij moest kijken, ook de mensen die in de rij waren aangesloten hadden zichtbaar moeite met de situatie. Annie was zich echter van geen kwaad bewust. Uiteindelijk kwam het met de nieuwe batterijen toch nog in orde.

Drie dagen later kwam er een mevrouw bij Annie op bezoek voor een intake-gesprek. Ze had een paar weken geleden een brief van de gemeente gekregen die haar erop attent maakte dat ze thuishulp kon aanvragen. Ze dronken gezellig samen koffie en de mevrouw stelde allerlei persoonlijke en huishoudelijke vragen over wat ze nog wel kon en wat zo langzamerhand toch wel iets minder gemakkelijk ging. Annie vertelde uitbundig over het spelen van petanque maar dat ze de laatste tijd toch wel eens wat last kreeg. Na de vragenlijst wilde de mevrouw graag even met haar door het huis om te kijken waar en hoeveel hulp ze nodig zou hebben. In de slaapkamer aangekomen stond haar zachtroze masseur parmantig rechtop op een tafeltje waarboven een spiegel hing. De mevrouw bloosde nagenoeg onzichtbaar maar vroeg Annie waarom dat apparaat daar zo opvallend stond. 'Nou, die gebruik ik telkens wel een paar keer per dag. Hoezo?'

Als ze in aanmerking wilde komen voor thuishulp, stelde de mevrouw haar voor om dat ding toch liever op te bergen, bijvoorbeeld in het nachtkastje naast haar bed. Voor de vaak nog jonge meisjes van de zorggroep was het toch altijd even schrikken bij zien ervan, zei ze. Annie begreep hier niets van maar liet ten slotte luid en duidelijk weten dat ze dan geen thuishulp nodig had en wel wat minder petanque ging spelen. Of misschien juist wat meer om haar spieren te trainen.

Inmiddels is Annie bijna tachtig, speelt op toernooien nog altijd de sterren van de hemel en heeft zowel door het spelen maar vooral ook door het regelmatig gebruik van haar dildo, al haar spieren nog volledig onder controle.


© Piet/er Bult