Bange veur de achtbaene

Weeromme naor Verhaelen
Weeromme naor Stellingwarfs
Home


Bange veur de achtbaene

Doe'k bi'j "Casa Fantasia" naor binnen gong klingelde d'r een bellegien. Daor he'k wat tegen. Et is zo dwingend, krek as d'r een lekeie mit een stok op een hoolten vloer bonkt en mit een galmende stemme je naeme ropt. Ik mos blieven, ok al zo'k in iene oogwinke zien dat hier veur mi'j niks te koop was. Allienig uut beleefdhied zo'k mien hanen deur de rekken dwelen laoten en zo'k beschrieven wa'k zuke.

A'k ien ding niet zeggen wol, was et wel waor a'k veur kommen was. Et liefste sleup ik wat onzichtber rond. Ik kreeg wat tied. D'r was mar iene verkoopster en zi'j hulp op dat stuit al een klaant. De beide vrouwluden leuten heur deur mi'j gien mement ofleiden. Zi'j onderbrakken heur op fluusterende toon voerde gesprek niet. Zi'j keken amper op van de deuzen mit vloeipepier op de teunbaank. Zi'j gedreugen zich krek zo ik hoopt hadde: krek al was ik d'r niet.

Op et fluust'ren en et risselen van et pepier nao was et hielendal stille in Casa Fantasia. Ok mien eigen voetstappen heurde ik niet iens, doe'k van de deure naor een rek in et midden van de winkel leup. Zi'j wodden dempt deur een dik, zaandkleurig vloerklied, dat paste bi'j de pastelkleurige tinten van et hooltwark en de gedienen en et filterde laampelocht. In de spiegels - et was krek as die bedekt weren mit een dun laogien stroop - leek ik smalder, jonger, veerder vot. Zi'j maekten da'k mi'jzels zaachter bekeek, as een foto van twintig jaor leden.

Ik leut et rek ronddri'jen. Ik vuulde mi'j opwunnen en toegelieke ok wat bange, krek as vrogger in de zweefmeule. Dit kon niet ievig duren, want et spoekehuus waachtte, en de achtbaene.

Uut mien ooghoeken zag ik him zitten. In een hogerlegen vertrek, aachter een balustrade, zat de ienige faktor wao'k, al die keren da'k mi'j veurstelde hoe 't hierbinnen wezen zol, nooit rekenschop mit holen hadde. De faktor 'man'.

Et chroom van 't rek wodde nat in mien haand. Laot et een vertegenwoordiger wezen of de verloofde van de verkoopster. Wie hi'j ok wezen mag, laot hi'j genoeg meenskekennis hebben om te blieven waor hi'j is!

Ik keek of de aandere klaant heur keuze al bepaold hadde. As zi'j now mar vlogge betaelde dan kon de verkoopster heur over mi'j ontfarmen. Mar d'r wodde krek een ni'je staepel deuzen op de teunbaank zet.

Ik leut et rek nog es ronddri'jen. Et was now zaeke om kalm te blieven. Niet de andaacht naor mi'j toe haelen. De indrok wekken een klaant te wezen mit een engeltiesgeduld. En veural niet naor him kieken. Iéne blik, hoe vlochtig ok, kon veur him een anvietering wezen om staon te gaon, et trappien daele te gaon en op mi'j toe te kommen.

Mar wat dan nog? Dat die man hier rondleup en Casa Fantasia nog de hieltied niet failliet was, was toch et beste bewies. Honderden vrouwluden hadden heur deur him helpen laoten.

Perbere, hul ik mi'jzels veur, him niet as man te zien. Et is zien wark, hi'j daenkt d'r niet iens bi'j nao, hi'j vuult niks. Tig keer daegs komt hi'j et trappien of. Hi'j zicht jow hielendal niet as vrommes. Beschouw him as een dokter. As een dokter zegt "Trekke jow kleren mar uut", dan... Maar dan krieg ik ok blossies op de wangen, tegen beter weten in en warschienlik als leste op disse wereld.

Wat d'r van mien dienst was, vreug de briede torso. Hi'j dreug een glimmend lila boesgeroen, mit meer knopen eupen as dichte, hadde een protte haor op zien bost en een zwaor goolden ketten omme. Hoger durfden mien ogen niet te gaon.

"Ik kieke allienig mar wat", zee ik. Ik griste wat uut et rek, dee krek a'k et bekeek, en hong et weer terogge. Mar de torso gong niet vot; hi'j legde zien bezegelringde haand naost mien haand op et rek.

"Zuken jow wat speciaols?"

Kon ik him mar recht in zien ogen kieken en et zeggen. Gong et mar om wat alledaegs, een boek waor de titel mi'j van ontscheuten was, of een smiethengel.

"Een hemd," zee ik doe hi'j zien vraoge nog es stelde. Et klonk degelik, as jeger, mar hi'j leut himzels niet misleiden. Van jeger hoeft een minske niet te blozen.

"Zokswat?" Hi'j haelde een iel zwat hempien uut et rek, een spinnewebbe, van grof synthetische kaant. Et zol slimmer schoeren dan de zwaorst bebaorde wange, en as 'finishing touch' bongelde an iene van de schoolderbaanties een gooldkleurig sleuteltien. "Te kot," zee ik, vaaste besleuten om wat hi'j mi'j ok zienlaoten zol, al was et ok et begeerde hemd zelf, of te wiezen. Liever leup ik dwas deur de etalagerute naor buten dan da'k mit zien ogen in mien rogge een paskaemer in gong.

Dat hi'j deur et gedien henne vraogen zol as de maote goed was. Zien haand deur een splete in et gedien ... kommen zol om mi'j gevulig te betaasten ...


© Piet/er Bult