De kleine zeemeermin

Weeromme naor Verhaelen
Weeromme naor Stellingwarfs
Home


De kleine zeemeermin

Veer in de zee is et waeter zo blauw as de blatties van de mooiste korenbloeme en zo helder as et zuverste kristal, mar et is ok hiel diepe, dieper as een ankerketten iens kommen kan. Ie zollen een hiele protte karketorens boven op mekeer zetten moeten om van de bojem van de zee tot an de oppervlakte kommen te kunnen. En daor in die diepste diepte wonen de zeemeensken. Mar now moej' niet daenken dat de bojem alliend mar kael, wit zaand is. Nee heur, daor gruuien de aldermooiste bomen en plaanten en heur stengels en blaeder bin zo smu dat ze bi'j de minste beweging van et waeter henne-weer-denne gaon, krek as ze levend binnen. Grote en kleine vissen, allemaole zwemmen ze tussen de toeken deur, krek as bi'j oons de voegels in de locht. Op et allerdiepste plakkien ligt et peleis van de zeekeuning. De muren bin van koraal en de lange, spits toelopende raemen van et zuverste barnstien. Et dak is van nuunders die mit de bewegings van et waeter eupen en dichte gaon. Et zicht d'r allemaole prachtig uut, want in iedere schulpe zit een schitterende parel en aj' d'r mar ientien van in de kroon van de keuninginne doen zollen, zol dat al hiel biezunder wezen.

De zeekeuning was al jaoren wedeman en zien oolde moeke dee de huusholing veur him. Zi'j was een wieze vrouw, en ze was groots op heur aodelike ofkomst. Daoromme hadde ze twaelf oesters op 'e stat; de aanderen van hoge komof mochten d'r mar zesse op 'e stat hebben. Veerder verdiende ze alle lof, veural omreden ze zovule van de kleine zeepreensessies, heur kleindochters, hul. Et weren zes mooie kiender, mar de jongste was de aldermooiste van allemaole. Heur huud was zo blaank en zo teer as een rozeblattien, heur ogen zo blauw as et diepste meer, mar ze hadde gien bienen, krek zomin as de aanderen: heur lichem aendigde in een vissestat.

Ze speulden de hiele dag in et peleis, in de grote zaelen, waor levendige bloemen uut de muren gruuiden. De grote raemen van barnstien gongen eupen en dan zwommen de vissen bi'j heur naor binnen, zoas bi'j oons de zwelvers binnenvliegen awwe de raemen eupenzetten, mar de vissen zwommen recht op de prensessies of, atten uut heur haand en leuten heur aaien. Buten et peleis was een grote tuun mit vuurrooie en donkerblauwe bomen. De vruchten glaansden as goold en de bloemen as branend vuur, deurdat ze de hiele tied heur stengels en blaeder beweugen. De grond was van et fienste zaand, mar blauw, as de vlamme van zwevel. D'r lag een wonderlik blauw schiensel over alles henne. Ie zollen eerder daenken daj' hoge boven in de locht weren en alliend locht boven en onder je zaggen, dan daj' op de bojem van de zee weren. Bi'j echt stil weer koj' de zunne zien, die leek op een paorse bloeme mit een kelk waor al et locht uut stroomde.


Ieder preensessien hadde heur eigen plakkien in de tuun, waor ze greven en plaanten moch wat ze mar wol. Ientien gaf heur bloemetunegien de vorm van een walvis, een aander vun et mooi as heur tunegien op een zeemeermin leek, mar de jongste maekte heur tunegien hielendal rond, krek as de zunne, en ze hadde alliend mar roodglaanzende bloemen. Et was een wonderlik kiend, stille en in heurzels keerd, en wiels de aandere zussies heur tunegies versierden mit de gekste dingen die ze uut straande schippen haeld hadden, wol zi'j, behalven de rozerooie bloemen die op de vere zunne leken, alliend een mooi marmeren beeld hebben, in de vorm van een mooie jonge, dat uut glaanzend witte stien hakt was en bi'j een schipbreuk op de bojem van de zee te lane kommen was. Bi'j et beeld plaantte ze een rozerooie treurwilg die prachtig gruuide en die zien toeken over et beeltien henne hangen leut, tot op de blauwe zaandbojem, waor et paorse schaad krek as de toeken henne en weer beweug; et leek wel as de toppe van de boom en de wottels een spullegien deden, waorbi'j et de bedoeling was dat ze heur tuten.

Ze vun niks mooier as de verhaelen over de meenskewereld boven waeter. Heur oolde beppe mos alles vertellen wat ze wus over schippen en steden, meensken en dieren. Et leek heur veural zo biezunder dat de bloemen op eerde lekker reuken. Op de bojem van de zee was dat niet zo, daor koj' niks roeken. En dat de bossen gruun weren, en dat de vissen diej' daor tussen de toeken zaggen, zo hadde en zo mooi zingen konnen dat et een lieve lust was. Dat weren de voegelties, mar beppe nuumde ze vissen, want aanders begrepen ze heur niet omreden ze nog gienertied een voegel zien hadden.

"Aj'm vuuftien wodden," zee beppe, "dan meuj'm uut de zee opduken en in de maoneschien op de rotsen zitten te kieken naor de grote schippen die veurbi'jveren, en dan zuj' bossen en steden zien!" Et jaor daornao wodde et eerste zussien vuuftien, mar de aanderen tja, de iene was een jaor jonger as de aander. De jongste mos dus nog vuuf jaor waachten veur zi'j vot moch van de bojem van de zee, om te kieken hoe et d'r bi'j oons uutzicht. Mar de iene beloofde de aander om te vertellen wat ze de eerste dag zien hadde, want heur beppe hadde ze niet genoeg verteld; d'r was zovule dat ze weten wollen!

Gienend van de zussies gunterde zovule as de jongste, krek diegene die nog et langst waachten mos, en die zo stille en zo in heurzels keerd was. Pattietoeren ston ze naachs veur et eupen raem deur et donkerblauwe waeter te kieken hoe de vissen heur vinnen en heur stat beweugen. De maone en de steerns kon ze zien. Ze schenen mar hiel bliekies, mar deur et waeter leken ze vule groter as ze in oonze ogen binnen. As d'r dan een soorte van een zwatte wolke veurlanges glee, wus ze dat dit een walvis was die boven heur heufd zwom of een schip vol meensken. Ze dochten d'r vaaste niet an dat in de diepte een zeemeerminnegien heur blaanke hanen naor de kiel van et schip uutstak.

Doe wodde de ooldste preensesse vuuftien en moch zi'j naor boven. Doe ze weerommekwam, hadde ze honderd uut te vertellen, mar et aldermooiste, zee ze, was in de maneschijn op een zaandbaanke in de kalme zee te liggen en dichte bi'j de kust de grote stad te zien waor de lochies gleensterden, krek as et honderd steerns weren, en naor de meziek te luusteren en naor et kebaol en de drokte van rietugen en meensken, de een protte karketorens mit heur spitsen te zien en te heuren hoe de klokken ludeden. En krek omreden ze d'r niet henne kon, gunterde ze daor et meerst naor.


Oe, wat zat et jongste zussien mit spitste oorties te luusteren. As ze daornao naachs bi'j et eupen raem deur et donkerblauwe waeter ston te kieken, docht ze an de grote stad mit al et kebaol en de drokte en dan leek et krek as ze de karkeklokken luden heuren kon.

Et jaor naotied kreeg et twiede zussien toestemming om naor boven te gaon en rondomme henne te zwemmen, waor ze mar wol. Zi'j deuk op uut et waeter krek op et stuit dat de zunne ondergong, en dat vun ze et aldermooiste van alles om te zien. De hiele hemel leek wel van goold, zee ze, en de wolkens, hoe schitterend die weren, dat was mit gien penne te beschrieven, ze zeilden rood en paors deur de locht. Mar nog vule vlogger as die wolken was d'r een troep wilde zwanen. As een lange, witte sluier scheerden ze over et waeter, krek daore waor de zunne ston. Ze was daorhenne zwommen, mar de zunne gong onder en de rozige gloed op et waeteroppervlakte en de wolkens doofden uut.

Weer een jaor laeter moch et dadde zussien naor boven. Zi'j was et moedigste van allemaole, daorom zwom ze een briede revier op die in de zee uutmondde. Ze zag mooie, grune heuvels mit droevetunen; kestelen en laandhuzen die boven prachtige bossen uutstakken. Ze heurde hoe alle voegels zongen, en de zunne scheen zo waarm dat ze pattietoeren even onder waeter duken mos om heur gezichte wat of te koelen. In een bocht van de revier kwam ze een hiele troep kleine meenskekiender tegen; die leupen hielemaole bloot in et waeter te spatteren. Ze wol mit ze speulen, mar ze leupen slim schrokken vot en d'r was een klein, zwat beest kommen, dat was een hond, mar ze hadde nog gienertied een hond zien. Hi'j blafte zo verschrikkelik naor heur dat ze d'r bange van wodde en vlogge naor de eupen zee toe zwom, mar ze zol de prachtige bossen, de grune heuvels en de lieve kiender die in et waeter zwemmen konnen, ok al hadden ze gien vissestat, gienertied vergeten.

Et vierde zussien was niet zo dapper. Zi'j bleef op de wilde zee en ze zee dat dat now krek zo lekker was. Ie konnen hiel veer kieken en de locht boven je heufd leek krek een grote, glaezen stölp. Ze hadde schippen zien, mar alliend hiel in de veerte, et leken krek kobben. En de dolfijnen weren zo grappig an et koppien dukelen, en grote walvissen spuitten waeter deur heur neusgatten, et leken wel honderden fonteinen.

Doe was et vuufde zussien an de beurt. Zi'j was in de winter jaorig en daorom zag ze wat de aanderen de eerste keer niet zien hadden. De zee was hielemaole gruun en d'r dreven grote iesbargen rond. Iedere iesbarg leek op een grote parel, zee ze, mar dan vule groter as de karketorens die de meensken bouwden. Ze neumen de wonderlikste gedaonten an en ze fonkelden as diamaanten. Ze was op iene van de grootste iesbargen zitten gaon en alle zeilboten veerden d'r schrokken ommehenne, wiels zi'j de wiend deur heur lange haoren speulen leut. Aovens betrok de locht, et bliksemde en donderde, wiels de zwatte zee de grote stokken ies hoge optilde en de hevige bliksem ze glanzen leut. Op de schippen leuten ze de zeilen daele, et was me een aangst en een schrik, mar ze bleef rustig op heur drievende iesbarg zitten te kieken hoe de blauwe bliksemschichten over et glaanzende waeter zigzagden.

De eerste keer dat de zussies boven waeter kwammen, weren ze altied opteugen van de ni'je en mooie dingen die ze zaggen, mar now ze volwassen weren en naor boven mochten as ze mar wollen, kon et ze eins niks meer schelen. Ze verlangden weer naor huus en nao een maond zeden ze dat et bi'j heur toch et aldermooiste was, en bleven ze gezellig thuus.


Mar seins gavven de zussies mekeer een aarm en dan stegen ze in een riegel uut et waeter op. Ze hadden prachtige stemmen, liefliker as die van meensken, en as d'r dan storm opzetten kwam en ze dochten dat d'r schippen vergaon zollen, dan gongen ze veur de schippen uut zwemmen en dan zongen ze hiel mooi over hoe prachtig et op de bojem van de zee was en ze vreugen de zeelu om niet bange te wezen dat ze daor te lane kommen zollen. Mar die verstonnen de woorden niet, ze dochten dat et de storm was en ze kregen al dat moois ok niet te zien, want as et schip zonk, verdronken de meensken en dan kwammen ze dood bi'j et peleis van de zeekoning an.

As de zusies zo aovens, aarm in aarm, uut de zee opstegen, dan ston et jongste zussien ze hielemaole alliend nao te kieken en et leek wel as ze goelen mos, mar een zeemeermin het gien traonen en dus lidt ze vule meer.
"Och, wa'k mar alvaast vuuftien," zee ze, "ik weet grif da'k een protte van de wereld en de meensken die daor wonen, holen zal."

Aendelik wodde ze vuuftien.
"Zo, now bin ie ok groot," zee heur beppe, de oold-koninginne.
"Kom, dan maek ik je mooi, krek as je zussies." Ze zette heur een kraanze van witte lelies op et heufd, mar ieder bloemblattien was de helte van een parel, en de oolde vrouw leut acht grote oesters heur vaasteklemmen an de stat van de preensesse om zien te laoten dat ze van hoge komof was.
"Et dot zoe zeer," zee de kleine zeemeermin.
"Tja, wie mooi wezen wil, moet piene lieden!" zee de oolde vrouw.

Och, wat hadde ze graeg al dat moois van heur ofschudded en de zwaore kraanze ofdaon. De rooie bloemen in heur tunegien pasten vule beter bi'j heur, mar now durfde ze et niet meer te veraanderen.
"Daag," zee ze en ze steeg op, zo locht en zo doorzichtig as een lochtbelle.
De zunne was krek ondergaon doe ze heur heufd boven waeter steuk, mar de wolkens glaansden nog as rozen van goold en midden in de bliekrooie locht ston de aovendsteern helder te straolen. De locht was zaachte en fris en de zee was kalm. D'r lag een groot schip waor mar ien zeil van hesen was, want d'r ston gien zochien wiend. In et want en op de ra's zatten metrozen. D'r klonk meziek en zingen en doe et donker wodde, gongen d'r honderden kleurde lanteerns an.

Et leek wel as de vlaggen van alle lanen daor wapperden. De kleine zeemeermin zwom naor et raem van de kajuit en iedere keer as ze deur de golven optild wodde, kon ze deur de glasheldere raemen naor binnen kieken, waor een hiele protte mooi anstruupte meensken stonnen. Mar et mooisten was toch de preens, mit zien grote, zwatte ogen. Hi'j was niet vule oolder as zestien, hi'j was jaorig en daor was al die pracht en praol om te doen. De matrozen daansten op et dek en doe de jonge preens naor buten kwam, stegen d'r meer as honderd vuurpijlen op. Et was zo lochtig as op klaorlochte dag, zodat de kleine zeemeermin van de weerommestuit onder waeter deuk, mar ze steuk heur heufd vlogge weer boven waeter en doe leek et krek as alle steerns van de hemel op heur daelekwammen. Zoe'n vuurwark hadde ze vanzels ok nog gienertied zien. Grote zunnen dri'jden rond, schitterende vissen van vuur spattelden in de blauwe locht en de heldere, kalme zee weerkaetste alles. Op et schip zels was et zo locht daj' ieder touw zien konnen, dus de meensken al hielemaole. Tjonge, wat was die preens mooi. Hi'j gaf de zeelu een haand, hi'j was vrundelik en hi'j lachte, wiels de meziek in de naacht klonk.


Et wodde laete, mar de kleine zeemeermin kon heur ogen niet van et schip en de mooie preens ofholen. De kleurde lanteerns gongen uut, d'r stegen gien vuurpijlen meer op, d'r klonken ok gien kenonschoten meer, mar diepe in de zee rommelde en stommelde et. De kleine zeemeermin deinde ondertussen op de golven op en daele, zodat ze in de kajuit kieken kon. Mar et schip kreeg meer vaort, et iene zeil nao et aandere wodde hesen, de golven gongen hoger, d'r kwammen grote wolkens opzetten, et bliksemde in de veerte. O, wat een vreselik weer zol et wodden! De matrozen haelden de zeilen binnen. Op en daele gong et grote schip, in vliegende vaort over de woeste zee. Et waeter rees as grote, zwatte bargen die heur op de mast stotten wollen, mar et schip deuk as een zwaan tussen de hoge golven en leut him weer deur et optorende waeter optillen. De kleine zeemeermin vun dat et lekker hadde gong, mar de zeelu dochten daor aanders over. Et schip kraekte en kreunde, de dikke plaanken kroemden heur onder de hadde wiendstoten, de golven sleugen over et schip, de mast knakte deurdemidden en et schip gong slim schieve hangen, wiels et waeter et roem binnendrong. Doe zag de kleine zeemeermin dat ze in geveer weren. Zels mos ze ok uutkieken veur de balkens en wrakstokken van et schip, die op et waeter dreven. Et iene mement was et zo stikkeduuste dat ze niks zag, mar as et bliksemde wodde et weer zo locht dat ze iederiene op et schip zien kon. Alleman perbeerde him zo goed en zo kwaod as et gong te redden. Ze keek veural uut naor de jonge preens en doe et schip in twienen spleten wodde, zag ze him in de diepe zee wegzinken. Et eerste mement was ze daor bliede omme, want now kwam hi'j naor heur toe. Mar doe docht ze d'r weer an dat meensken niet in et waeter leven kunnen en dat hi'j niet naor heur heiten peleis kommen kunnen zol, behalven as hi'j dood was. Mar hi'j moch niet doodgaon! Dus zwom ze tussen de plaanken en balkens die in et waeter dreven deur, zonder d'r an te daenken dat die heur platten konnen.

Ze deuk diepe onder en kwam op de golven weer omhogens, en aendelik was ze dan bi'j de preens, die in de woeste zee haost niet meer zwemmen kon. Zien aarms en bienen begonnen mu te wodden, zien mooie ogen sleuten heur; hi'j zol wegraekt wezen as de kleine zeemeermin d'r niet west was. Ze hul zien heufd boven waeter en leut him mit him deur de golven dregen waor die mar henne wollen.

De aanderemorgens was et noodweer veurbi'j; van et schip was en gien stokkien meer hiel. De zunne steeg roodglanzend uut et waeter op. Et leek krek as d'r daordeur weer kleur op de wangen van de preens kwam, mar zien ogen weren nog de hieltied dichte. De zeemeermin tuutte zien mooie, hoge veurheufd en streek de natte haoren uut zien gezichte. Ze vun dat hi'j op et marmeren beeld in heur tunegien leek, ze tuutte him nog es en ze weenskte dat hi'j in leven blieven zol.

Doe zag ze et vaastelaand veur heur: hoge, blauwe bargen waor op de toppen de witte sni'j blonk, krek as daor zwanen laggen. Bi'j de kust zag ze prachtige, grune bossen en daorveur lag een karke of een klooster, dat wus ze niet krek, mar een gebouw was et in ieder geval. Daor gruuiden citroen- en sinesappelbomen in de tuun en veur de poort stonnen hoge palmbomen. De zee hadde hier een kleine inham. Hi'j was kalm, mar hiel diepe, tot an de rots waor fien, wit zaand op spoeld was. Daor zwom ze mit de mooie preens henne. Ze legde him in et zaand, mar zorgde d'r veural veur dat zien heufd hoge kwam te liggen, in de waarmte van de zunne.


Doe ludeden de klokken in et grote, witte gebouw en d'r kwammen een hiele protte jonge maegies an deur de tuun. De kleine zeemeermin zwom wat veerder vot en gong aachter een peer hoge rotsblokken zitten die uut et waeter steuken. Ze bedekte heur haor en heur bost mit zeeschoem, zodat gieniene heur gezichte zien kon, en ze gong zitten oppassen wie d'r naor de aarme preens toe kwam.

Et duurde niet lange of d'r kwam een jong maegien an. Ze leek slim te schrikken, mar dat was zo over. Doe haelde ze d'r aandere meensken bi'j en de zeemeermin zag dat de preens weer bi'j kennis kwam en glimkte naor de meensken om him henne. Mar naor heur lachte hi'j niet, want hi'j wus ommes niet dat zi'j him redded hadde. Ze was zo teleursteld dat ze, doe hi'j naor et grote gebouw brocht wodde, bedroefd onder waeter deuk en et peleis van heur heit weer opzocht.

Ze was altied al zo stille en in heurzels keerd, mar now nog vule meer. Heur zussies vreugen heur wat ze de eerste keer boven waeter zien hadde, mar ze zee niks. Aovens en morgens zwom ze pattietoeren naor et plak waor ze de preens aachterlaoten hadde. Ze zag hoe de vruchten in de tuun riepten en plokt wodden, ze zag hoe de sni'j op de hoge bargen smultte, mar de preens zag ze niet en daoromme kwam ze iedere keer nog bedroefder weer thuus. Et was heur ienigste troost om in heur tunegien te zitten mit heur aarms om et mooie, marmeren beeld henne, dat op de preens leek, mar heur bloemen, daor zorgde ze niet meer veur, die gruuiden in et wilde weg over de patties en heur lange stengels en heur blaeder raekten verstrengeld in de toeken van de bomen, zodat et d'r hiel duuster wodde.

Op et laest kon ze et niet meer uutholen en vertelde ze et an iene van heur zussies, en die vertelde et drekt veerder, mar alliend an heur zussies, en an een peer aandere zeemeerminnen die et niet wieder vertellen zollen, behalven an heur beste kammeraodskes. Iene van heur wus wie de preens was. Zi'j hadde et feest op et schip ok zien en wus waor hi'j weg kwam en waor zien keuninkriek lag.
"Kom zussien," zeden de aandere prinsessen en mit de aarms om mekeers schoolders stegen ze in een lange riegel uut de zee op, daor waor ze wussen dat et peleis van de preens lag.

Dat was van een lochtig gele, glaanzende stiensoort bouwd, mit grote marmeren trappen. Iéne gong recht naor de zee toe. Schitterende vergulde koepels verheven heur boven op et dak en tussen de pilaoren die rond et gebouw leupen, stonnen marmeren beelden die krek echt leken. Deur et heldere glas in de hoge raemen keek ie naor binnen in de prachtigste zaelen, waor kostbere zieden gedienen en waandklieden hongen en de wanen weren opsierd mit grote schilderi'jen, een lust veur et oge. Midden in de grootste zael klaeterde een enorme fontein. De straolen kwammen hielemaole tot an de glaezen koepel in et plafon, waor de zunne deurhenne scheen, om weer omlegens te kommen op de prachtige plaanten die in een grote waeterbak gruuiden.

Now wus ze waor hi'j woonde, en aovens en naachs kwam ze pattietoeren op dit plak naor boven. Ze zwom vule dichter an laand as iene van de aanderen iens durfd hadde, ze gong alderdeegst de smalle gracht in tot onder et prachtige, marmeren balkon, dat een lange schaad over et waeter legde. Daor zat ze dan naor de jonge preens te kieken, die docht dat hi'j hielemaole alliend was in et heldere schiensel van de maone.


Aovens zag ze him pattietoeren in zien prachtige boot veren, de meziek weerklonk en de vlaggen wapperden. Ze keek tussen et grune riet deur en as de wiend heur lange, zulverwitte sluier te pakken kreeg en iene et zag, dan dochten ze dat et een zwaan was die zien vleugels uutsleug. Naachs, as de viskers mit heur laampen an op zee laggen, heurde ze hoe ze vaeke een protte goeds over de jonge preens vertelden, en et dee heur plezier dat ze zien leven redded hadde doe hi'j halfdood in de golven lag. En ze docht d'r an hoe stevig zien heufd op heur bost rust hadde en hoe innig ze him doe een tuut geven hadde. Hi'j wus daor niks van, hi'j droomde alderdeegst niet van heur. Zi'j begon de hieltied meer van de meensken te holen, ze weenskte de hieltied meer dat ze bi'j heur wezen kon. De meenskewereld leek heur vule groter as de heurend. Zi'j konnen ommes op schippen over de zee vliegen, de hoge bargen beklimmen tot boven de wolken, en de lanen die ze bezatten, strekten heur, mit heur bossen en velden, wieder uut as dat zi'j kieken kon. En d'r was nog zovule dat ze graeg weten wol, mar heur zusjes konnen niet overal bescheid op geven. Daoromme vreug ze et an heur beppe, en die wus een hiele protte over de hogere wereld, die zi'j de lanen boven de zee nuumde.

"As de meensken niet verdrinken," vreug de kleine zeemeermin, "blieven ze dan altied leven, gaon ze niet dood krek as de zeemeensken?"
"Jaowel heur," zee de oolde vrouw, "zi'j gaon ok dood en heur leven is alderdeegst nog kotter as dat van oons. Wi'j kun wel driehonderd jaor wodden, mar awwe dan opholen te bestaon, wowwe schoem op et waeter en hewwe niet iens een graf hier bi'j oons. Wi'j hebben gien onstarfelike ziel, wi'j kriegen gienertied weer leven, wi'j bin as et grune riet: as dat ienkeer offiekt is, wodt et gienertied weer gruun. De meensken daorentegen, die hebben een ziel die blift leven, ok naodat et lichem weer stof wodden is. Die ziel stiegt deur de locht op naor alle steerns die schienen. Zoas wi'j uut de zee opduken en de lanen van de meensken zien, zo duken zi'j op naor mooie, onbekende plakken, die wi'j gienertied te zien kriegen zullen."
"Waoromme hebben wi'j gien onstarfelike ziel?" vreug de kleine zeemeermin bedroefd.
"Ik zol al die honderden jaoren die ik te leven hebbe d'r veur geven om meenske te wezen, al was et mar veur iene dag, om langelaeste in de hemelse wereld te kommen."
"Daor moej' niet an daenken," zee de oolde vrouw.
"Wi'j bin vule gelokkiger en wi'j hebben et vule beter as de meensken boven de zee."

"Ik moet dus wegraeken en as schoem op de zee drieven, de meziek van de golven niet meer heuren en de mooie bloemen en de rooie zunne niet meer zien. Kan ik dan hielemaole niks doen om een onstarfelike ziel te kriegen?"
"Nee," zee de oolde vrouw, "alliend as een meenske je zo lief hebben zol daj' meer veur him betekenden as zien vader en zien moeke. As hi'j mit al zien gedaachten en al zien liefde bi'j je wezen zol en de priester zien rechterhaand in die van jow leggen leut mit een belofte van trouw, now en in alle iewighied, dan zol zien ziel in jow lichem stromen en dan zol ie ok je pat kriegen in et gelok van de meensken. Hi'j zol jow dan zien ziel geven en zien eigen ziel toch holen. Mar dat kan niet gebeuren. Wat hier in de zee now krek zo mooi is, dat is jow vissestat, en dat vienen ze op eerde onsjog, zi'j weten now ienkeer niet beter. Daor moej' twie onhaandige staonders hebben, bienen numen ze dat, om mooi te wezen."


Doe zochtte de kleine zeemeermin, en ze keek bedroefd naor heur vissestat.
"Lao'we toch bliede wezen," zee de oolde vrouw.
"Wi'j zullen die driehonderd jaor dawwe te leven hebben vrolik ronddattelen, dat is ok wel genoeg en daornao kuj' des te genoegliker uutrusten in je graf. Wees bliede! t'aovend is et hofbal!"

En dat was me een pracht, een pracht zoas wi'j et hier op eerde gienertied te zien kriegen zullen. De muren en et plefon in de grote balzael weren van dik, helder glas. En d'r stonnen honderden kollesale nuunders an de ziedkaanten, rozerooie en grösgrune mit een blauw vuur dat de hiele zael verlochtte en deur de muren henne scheen, zodat de zee buten hielendal verlocht was. Ie konnen al de ontelbere visken zien, kleine en grote, die naor de glaezen mure toe zwommen. Van pattie glommen de schubben purperrood, van aanderen leken ze wel van zulver of goold. Midden deur de zael leup een briede, stromende revier, en daor daansten zeemeermannen en zeemeerminnen op de maote van heur eigen aorige gezang. Zokke mooie stemmen hebben de meensken op eerde niet. De kleine zeemeermin zong et mooisten van allemaole en ze klapten in heur hanen veur heur. Hiel even vuulde ze bliedschop in heur hatte, want ze wus dat zi'j de mooiste stemme hadde van iederiene op eerde en in de zee. Mar al gauw mos ze weer an de wereld boven de zee daenken. Ze kon de mooie preens mar niet vergeten, krek zomin as heur verdriet en dat ze niet krek as hi'j een onstarfelike ziel hadde. Daoromme sloepte ze et peleis van heur vader in en wiels et daor ien en al gezang en vrolikhied was, zat zi'j in heur tunegien.

Doe heurde ze de scheepshoorn deur et waeter henne klinken en ze docht: "Hi'j veert daor now vaaste rond, de preens van wie ik meer hool as van mien vader en moeke, de preens naor wie al mien gedaachten uutgaon en in wie zien haand ik et gelok van mien leven leggen wil. Alles waog ik om him en een onstarfelike ziel te winnen! Wiels mien zussies in et peleis van mien vader daansen, gao ik naor de zeeheks, veur wie ik altied zo bange west bin, mar die mi'j misschien mit goeie raod helpen kan."

Doe gong de kleine zeemeermin heur tunegien uut, naor de broezende maelstromen waoraachter de hekse woonde. Die weg hadde ze nog niet eerder lopen. En d'r gruuiden gien bloemen, gien zeegrös, niks. D'r was alliend mar de kaele, grauwe zaandbojem, tot an de maelstromen waor et waeter rondgieselde. Et zag d'r uut krek as een broezend schoepenrad, dat alles wat et te pakken kreeg mitsleepte, de diepte in. Ze mos tussen die vreselike maelstromen deur om in et gebied van de zeehekse te kommen, en d'r was gien aander pad as dwas deur een hiet, brobbelend moeras henne. De hekse nuumde dat heur veengronden. Daoraachter lag heur huus, in een wonderlik bos.

Alle bomen en struken weren klaeterjaegers, half dier en half plaante, et leken wel honderdkoppige slangen die uut de grond gruuiden. De toeken weren lange, sliemerige aarms en de vingers beweeglike pieren, ze konnen allemaole een aentien bewegen, van de wottel tot an de punt. Ze slingerden heur rond alles in de zee wat ze mar te pakken kriegen konnen, om et gienertied weer los te laoten. De kleine zeemeermin bleef hiel bange an de raand van et wonderlike bos staon. Heur hatte boonsde van aangst, ze was haost weerommegaon, mar doe docht ze an de preens en an de onstarfelike ziel van de meenske, en doe kreeg ze moed.


Heur lange, wapperende haoren bun ze strak om heur heufd, zodat de peliepen dat niet vaastegriepen konnen, heur beide hanen hul ze op heur bost en doe scheut ze veuruut, zoas visken deur et waeter schieten, tussen die gemene peliepen deur die heur kronkelende aarms en vingers naor heur uutsteuken. Ze zag dat iedere peliep wat vaaste hadde wat hi'j iens vaastegrepen hadde, honderden aarmpies hullen et vaaste, zo stevig as iezeren hanen. De meensken die op zee ommekommen en die weren zonken weren, keken as witte geraemtes tussen de aarms van de peliepen deur. Schipsschroeven en kisten hullen ze vaaste, geraemtes van laanddieren, en een kleine zeemeermin die ze vongen en wurgd hadden. Dat vun ze haost nog et slimste. Doe kwam ze bi'j een groot, sliemerige plak in et bos, waor vere, glibberige waeteradders rond spattelden en heur lilleke, geelwitte boek zien leuten. Midden op dat eupen plak was van de witte bonken van verdronken meensken een huus bouwd. Daor was de zeehekse doende om een podde uut heur mond eten te laoten, zoas meensken een kenarie een sukerklontien uut heur mond pakken laoten. De gemene, vette waeteradders nuumde zi'j heur kukenties en ze leut ze ronddri'jen op heur grote, wieke bost.

"Ik weet wel waj' willen," zee de zeehekse.
"Et is dom van je, mar ie kriegen wel je zin, want et zal je in et ongelok stotten, mien mooie preensessien. Ie willen graeg van je vissestat of en in plak daorvan twie stompies hebben om op te lopen, krek as de meensken, zodat de jonge preens verliefd op je wodt en ie him en een onstarfelike ziel kriegen kunnen." De hekse lachte daor zo hadde en zo aekelig bi'j dat de podde en de adders op de grond vullen, waor ze veerder spattelden.
"Ie bin krek op 'e tied," zee de hekse.
"Morgen as de zunne opgaot, ha'k je niet meer helpen kund; eerst weer as d'r een jaor veurbi'j was. Ik zal een draankien veur je maeken. Daormit moej', veur de zunne opgaot, an laand zwemmen en et op et straand opdrinken. Dan gaot je steert splieten en inkrimpen tot wat de meensken mooie bienen numen, mar et dot wel zeer, et is krek as d'r een scharp zweerd deur je bien gaot. Alle meensken die je zien zullen zeggen daj' et mooiste meenskekiend binnen dat ze iens zien hebben. Ie holen je zwevende lopien, gien daanseres kan zo bewegen as ieje, mar iedere stap diej' zetten, vuult krek aj' op een scharp mes trappen. Aj' dat allemaole verdregen willen, dan za'k je helpen."

"Ja," zee de kleine zeemeermin en ze docht an de preens en an et hebben van een onstarfelike ziel.
"Mar onthool goed," zee de hekse.
"Aj' ienkeer een meenselike gedaonte anneumen hebben, kuj' gienertied weer een zeemeermin wodden. Ie kun gienertied weer naor je zusies en naor et peleis van je vader onder waeter gaon, en aj' de liefde van de preens niet winnen, zodat hi'j veur jow zien vader en moeke vergeet, zodat hi'j mit al zien gedaachten bi'j jow is, en de priester jim hanen in mekeer leggen lat, zodat jim man en vrouw wodden, dan kriej' gien onstarfelike ziel. De morgen naodat hi'j mit een aander trouwd is, zal je hatte breken en woj' schoem op et waeter.

"Ik wil et," zee de kleine zeemeermin en ze was liekwit.
"Mar ie moe'n mi'j ok betaelen," zee de hekse, "en ik vraoge niet weinig. Ie hebben de mooiste stemme van iederiene op de bojem van de zee; ie daenken grif daj' him daormit betoveren kunnen, mar die stemme moej' mi'j geven.


Et beste waj' hebben, wil ik in ruil veur mien kostelike draankien. Mien eigen bloed moe'k d'r in doen, zodat et draankien zo scharp wodt as een twiesniedend zweerd!"

"Mar aj' mi'j mien stemme ofnemen," vreug de kleine zeemeermin, "wat hool ik dan nog over?"

"Je prachtige feguurtien," zee de hekse, "je zwevende lopien en je sprekende ogen, daor kuj' een meenskehat wel mit bekoren. Now, komt d'r nog wat van? Stik je toongien mar uut, dan snie ik et d'r of as betaeling, en krieg ie et starke draankien."

"Et is dan mar zo," zee de kleine zeemeermin en de hekse zette heur ketel op om et toverdraankien te koken. "Hygiëne is een schone zaeke," zee ze en ze schoerde de ketel mit de adders die ze eerst tot een knoedeltien saemenbun. Doe maekte ze een fiepseltien in heur bost en leut heur zwatte bloed d'r in druppen. De daamp vormde de wonderlikste feguren, ie zollen d'r bange van wodden. Iederkeer stopte de hekse ni'je dingen in de ketel en doe et flink kookte, was et krek as d'r traonen van een krokedil opstegen uut de ketel. Bi'j slot van zaeke was et draankien klaor, et leek op et zuverste waeter. "Hier hej' et," zee de hekse en ze sneed de kleine zeemeermin heur tonge d'r of, zodat ze stom wodde en niet meer zingen of praoten kon.

"As de peliepen je op de weerommeweg deur mien bos pakken willen," zee de hekse, "dan giet ie gewoon mar een druppel van et draankien over ze henne, dan springen heur aarms en heur vingers in duzend stokken." Mar dat hoefde de kleine zeemeermin niet te doen: de peliepen weken bange veur heur aachteruut doe ze et deurschienende draankien in heur haand zaggen. Zo was ze vlogge deur et bos, et moeras en de kokende maelstromen henne.

Ze kon et peleis van heur vader zien. De fakkels in de grote balzael weren uut. Ze sleupen grif allemaole, mar ze durfde ze niet op te zuken, now ze niks meer zeggen kon en heur veur altied verlaoten zol. Et leek krek as heur hatte van verdriet breken zol. Ze sloepte de tuun in, nam van ieder van de bloemebedden van heur zusies een bloeme, gaf duzend tuuthaanties in de richting van et peleis en steeg deur de diepblauwe zee omhogens.

De zunne hadde him nog niet zien laoten, doe ze et peleis van de preens zag en de prachtige marmeren trappe beklom. De maone scheen hiel helder. De kleine zeemeermin dronk et branend scharpe draankien op en et leek as d'r een twiesniedend zweerd deur heur fiene lichem gong. Ze vul flauw en bleef as dood liggen. Doe de zunne over de zee scheen, wodde ze wakker en ze vuulde een sniedende piene, mar veur heur ston de mooie, jonge preens. Hi'j leut zien koolzwatte ogen op heur rusten, zodat zi'j heures daelesleug, en ze zag dat heur vissestat vot was en dat ze de aldermooiste blaanke bienen hadde die een maegien mar hebben kon. Mar ze was hielendal naekend, daorom sleug ze heur haor haoren om heur henne.

De preens vreug wie ze was en hoe ze daor kommen was en zi'j keek him mit heur diepblauwe ogen hiel lief en toegelieke hiel bedroefd an; praoten kon ze ommes niet. Doe nam hi'j heur bi'j de haand en brocht heur et peleis binnen. Bi'j iedere stap die ze zette, vuulde ze, zoas de hekse heur veurspeld hadde, dat ze op spitse priemen en scharpe messen trapte, mar dat hadde ze d'r best veur over.


An de haand van de preens leup ze zo licht as een lochtbelle naor boven, en hi'j en alle aanderen stonnen versteld over heur prachtige, zwevende lopien.

Kostbere kleraosie van ziede en mousseline kreeg ze an, ze was de mooiste van allemaole in et peleis, mar ze was stom, ze kon niet zingen of praoten.
Mooie meiden, in de kleren van ziede en goold, kwammen veur de preens en zien keuninklike oolden zingen. Ientien zong mooier as alle aanderen en de preens klapte in zien hanen en lachte naor heur. Doe was de kleine zeemeermin bedroefd, ze wus dat ze zels vule mooier zingen kund hadde. Ze docht: "Hi'j mos es weten dat ik om bi'j him te wezen, mien stemme veur iewig weggegeven hebbe."

Doe gongen de meiden daansen; bevallig en lochtig daansten ze op de mooiste meziek, en de kleine zeemeermin tilde heur mooie, blaanke aarms op, gong op heur ti'jen staon en zweefde over de vloer. Ze daanste zoas nog gieniene iens daanst hadde. Bi'j iedere beweging kwam heur schoonhied beter uut en heur ogen sprakken dieper tot et hatte as de zang van de meiden.

Iederiene was d'r opteugen over, veural de preens, die heur zien kleine vondeling nuumde, en ze daanste mar deur, hoewel et iedere keer as heur voeten de grond raekten, krek vuulde as ze op scharpe messen trapte.

De preens zee dat ze altied bi'j him blieven mos en ze moch op een flewielen kussen veur zien deure slaopen. Hi'j leut een pagekostuum veur heur maeken zodat ze mit him mit uut rieden gaon kon. Ze reden deur de roekende bossen waor de grune toeken heur tegen de schoolders sleugen en waor de voegelties zongen in et frisse gruun. Ze beklom hoge bargen mit de preens en hoewel heur tere voeties zo bloedden dat de aanderen et zaggen, lachte ze d’r omme en gong zo hoge mit him mit dat ze de wolken onder heur deur zeilen zaggen, as een troep voegels die naor vremde oorden trok.

In et peleis van de preens gong ze, as de aanderen naachs sleupen, de briede marmeren trappe of en zocht verkoeling veur heur branende voeten deur in et koolde zeewaeter staon te gaon, en dan docht ze an iederiene in de diepte.

Op een naacht stegen heur zussies uut de diepte omhogens, aarm in aarm, ze zongen vol droefhied wiels ze deur et waeter zwommen, en zi’j zwaaide naor ze en ze herkenden heur en vertelden hoevule verdriet ze iederiene andaon hadde.

Daornao bezochten ze heur iedere naacht, en op een naacht zag ze, hiel in de veerte, heur oolde beppe, die al jaoren niet meer boven waeter west was, en de zeekeuning mit zien kroon op et heufd. Ze stak heur hanen naor him uut, mar ze durfde niet zo dichte an laand te kommen as heur zussies.

Mit de dag wodde zi'j de preens dierberder. Hi'j hul van heur zo aj’ van een lief, braaf kiend holen, mar heur tot zien keuninginne maeken, daor kwam hi'j niet op. En zien vrouw wodden mós ze, aanders kreeg ze gien onstarfelike ziel, mar zol ze op de morgen nao zien brulloft schoem op de zee wodden.


"Hool ie niet meer van mi'j as van alle aanderen?" schenen de ogen van de kleine zeemeermin te vraogen, as hi'j heur in zien aarms nam en heur mooie veurheufd tuutte.
"Ja, ie bin mi'j et liefste," zee de preens, "want ie hebben et beste hatte van iederiene, ie bin et meerst an mi'j hecht en ie lieken op een maegien da’k es zien hebbe, mar van wie ik bange bin da’k heur gienertied weer weeromme vienen zal. Ik was op een schip dat straandde, de golven dreugen mi'j an laand bi'j een grote tempel, waor jonge maegies in dienst weren.

De jongste, die mi'j op et straand vun en die mien leven redded het, he’k mar twie keer zien. Zi'j was de ienigste in disse wereld die ik lief kund hebben zol, en ie lieken op heur. Ie hebben heur beeld in mien ziel zuver verdrongen. Zi'j is an de tempel wi'jded en daorom het mien goeie gesteernte mi'j jow stuurd. Wi'j gaon gienertied uut mekeer!"

"Och, hi'j wet niet dat ik zien leven redded hebbe," docht de kleine zeemeermin. "Ik hebbe him deur de zee naor et bos dreugen waor de tempel staot. Ik zat aachter et zeeschoem te kieken as d'r niet iene kommen zol. Ik zag dat mooie maegien van wie hi'j meer hoolt as van mi'j." En de zeemeermin zochtte diepe, want goelen kon ze niet.

"Et maegien is an de tempel wi'jded, het hi'j zegd, zi'j komt gienertied in de buterwereld, ze zien mekeer gienertied weer en ik bin bi'j him, ik zie him iedere dag, ik zal veur him zorgen, van him holen en mien leven veur him offeren," docht ze.

"De preens gaot trouwen mit de mooie dochter van de buurkeuning!" zeden ze. "Hi'j rust een prachtig schip uut! De preens gaot op reize om et laand van die keuning te zien, mar hi'j gaot eins om zien dochter te zien; een groot gevolg krigt hi'j mit!" De kleine zeemeermin schuddede lachend heur heufd. Ze kende de gedaachten van de preens vule beter as alle aanderen. "Ik moet op reize," hadde hi'j tegen heur zegd. "Ik moet de mooie preensesse zien, dat willen mien oolden, mar mi'j dwingen om heur hier henne te brengen as mien bruid, dat kun zi'j niet. Ik kan niet van heur holen. Ze liekt niet op et mooie maegien in de tempel, op wie ie lieken. A’k iens een bruid kiezen mos, dan zo’k nog eerder jow kiezen, mien stomme vondeling mit je sprekende ogen," en hi'j tuutte heur rooie mond, speulde mit heur lange haor en legde zien heufd an heur hatte, zodat et droomde van meenskegelok en een onstarfelike ziel.

"Ie bin toch niet bange veur de zee, mien stomme kientien?" vreug hi'j doe ze op et prachtige schip stonnen dat him naor et laand van de buurkeuning brengen zol. En hi'j vertelde heur over storm en over kalme zee, over vremde vissen in de diepte en over wat de dukers daor zien hadden, en zi'j glimkte bi'j zien woorden. Zi'j wus beter as wie dan ok hoe et op de bojem van de zee was.

Naachs in et heldere locht van de maone, as iederiene sleup, behalven de stuurman die an et roer ston, zat ze bi'j de reling van et schip in et heldere waeter te steren en ze miende et peleis van heur heit te zien. Boven op et peleis ston heur oolde beppe mit de zulveren kroon op heur heufd. Ze steerde deur de starke stroom naor de kiel van et schip. Doe kwammen heur zussies boven waeter, ze steerden heur verdrietig an en wrongen heur blaanke hanen.


Zi'j zwaaide naor heur, ze glimkte en wol vertellen dat et heur goed gong en dat ze gelokkig was, mar de schipperssjonge kwam d'r an en de zussies deuken onder, zodat hi'j in de waon bleef dat et witte dat hi'j zien hadde, schoem op et waeter was.

De aanderemorgens zeilde et schip de haven binnen van de schitterende stad van de buurkeuning. Alle karkeklokken ludeden en van de hoge torens klonk trompetgeschal, wiels de soldaoten mit wapperende vaandels en blinkende bajonetten antreden stonnen. Iedere dag was et feest, et iene bal was nog niet veurbi'j of d'r was weer een feestperti'j, mar de preensesse was d'r nog niet. Zi'j wodde veer vot in een tempel grootbrocht, zeden de meensken, daor leerde ze alle keuninklike deugden.
Bi’j slot van zaeke kwam ze.

De kleine zeemeermin keek d'r naor uut om heur schoonhied te zien en ze mos toegeven dat ze nog gienertied zoe’n bevallig persoontien zien hadde. Heur huud was hiel teer en blaank en aachter de lange, donkere wimpers lachten een peer trouwe, diepblauwe ogen.

"Ie bin et!" zee de preens. "Ie, die mi'j redded hebben doe ik veur dood an de kust lag!" En hi'j nam zien blozende bruid in zien aarms. "Ik bin zo gelokkig," zee hi'j tegen de kleine zeemeermin. "Et beste, dat wat ik gienertied weensken durfd hadde, is in vervulling gaon. Ie zullen ok bliede wezen mit mien gelok, want ie holen meer van mi'j as alle aanderen." De kleine zeemeermin tuutte zien haand en ze docht dat ze al vulen kon hoe heur hatte breuk.

De morgen nao de brulloft zol heur dood betekenen en heur in schoem op de zee veraanderen. Alle karkeklokken ludeden, herauten reden deur de straoten om de verloving an te kondigen. Op alle alters wodden kostbere, zulveren laampen mit roekende eulie ansteuken. De priesters zwaaiden mit heur wierookvaten en bruid en bruidegom riekten mekeer de haand en kregen de zegen van de bisschop.

De kleine zeemeermin ston, in kleren van ziede en goold, de sleep van de bruid op te holen. Mar heur oren heurden de feestelike meziek niet, heur ogen zaggen de wi'jde ceremonie niet, ze docht an heur doodsnaacht en an alles wat ze in disse wereld verleuren hadde.

Diezelde aovend nog gongen bruid en bruidegom an boord van et schip. De kenonnen weerklonken, alle vlaggen wapperden en midden op et schip was d'r een keuninklike tente opzet, van goold en purper en mit de lekkerste kussens. Daor zol et bruidspeer de stille, koele naacht deurbrengen. De zeilen bolden op in de wiend en et schip gleed glad en zonder een protte beweging over de heldere zee. Doe et begon te schiemeren, wodden d'r kleurige laampen ansteuken en daansten de zeelu vrolik op et dek.

De kleine zeemeermin mos daenken an de eerste keer dat zi'j uut de zee opduukt was en dezelde pracht en vrolikhied zien hadde. Ze leut heur mitnemen deur de daans, en ze warvelde rond, zwevend zoas de zwelver zweeft as hi'j naozeten wodt, en iederiene jubelde vol bewondering veur heur. Ze hadde nog gienertied zo lekker daanst. Et snees as scharpe messen in heur tere voeties, mar ze vuulde et niet, et sneed nog vule pienliker in heur hatte.


Ze wus dat et de laeste aovend was dat ze him zag, de preens veur wie ze heur femilie en heur huus verlaoten hadde, heur mooie stemme geven hadde en iedere dag oneindige kwellings deurstaon hadde, zonder dat hi'j d'r een idee van hadde. Et was de laeste naacht dat ze dezelde locht inaosemde as hi'j, de diepe zee zag, en de heldere sterrehemel. Een iewige naacht, zonder gedaachten en dromen, waachtte heur, want ze hadde gien ziel en kon die ok niet kriegen. En op et schip was et ien en al bliedschop en vrolikhied, tot veer nao middernaacht. Zi'j lachte en daanste mit, mit de dood in heur hatte.

De preens tuutte zien mooie bruid en zi'j speulde mit zien zwatte haoren, en mit de aarms om mekeer henne gongen ze de prachtige tente in en legden heur daor te ruste.

Et wodde stille op et schip, alliend de stuurman ston an et roer. De kleine zeemeermin legde heur blaanke aarms op de reling en keek as ze in et oosten et morgenrood zag, want de eerste zunnestraol, wus ze, zol heur ommebrengen. Mar doe zag ze heur zussies uut de zee opstiegen, krek zo bliek as zi'jzels. Heur mooie, lange haor fladderde niet meer in de wiend, want et was ofknipt.
"We hebben et an de hekse geven om hulpe van heur te kriegen, zodat ie vannaacht niet wegraeken zullen. Ze het oons een mes geven, hier, kiek mar hoe scharp. Veur de zunne opkomt, moej' dat in et hatte van de preens stikken en as zien waarme bloed dan op je bienen drupt, dan gruuien die weer an mekeer tot een vissestat en woj’ weer een zeemeermin, en dan kuj’ weer bi'j oons onder waeter kommen en kuj’ driehonderd jaor leven, veur ie in zoolt zeeschoem veraanderen zullen. Haost je, hi'j moet wegraeken of ieje, veurdat de zunne opkomt! Oonze oolde beppe het zoe'n verdriet dat heur witte haor uitgevallen is, zoas et oonze onder de schere van de hekse valen is. Breng de preens omme en komme weeromme! Haost je, ziej’ die rooie streep an de hemel? Over een peer menuten komt de zunne op en dan moej' starven!" Ze slaekten een wonderlike, diepe zocht en zonken in de golven.

De kleine zeemeermin trok et purperen klied van de tente an kaant. Ze zag de mooie bruid mit heur heufd op de bost van de preens liggen te slaopen en ze beug heur veurover, tuutte him op zien mooie veurheufd, keek naor de hemel waor et morgenrood de hieltied straolender wodde, keek naor et scharpe mes en richtte heur ogen doe weer op de preens, die in zien droom zien bruid bi'j heur naeme nuumde. Zi'j alliend was in zien gedaachten. En et mes trilde in de haand van de zeemeermin, en doe gooide ze et hiel veer de golven in.

De golven gavven een rooie weerschien waor et mes daelekwam, et leek wel as d'r bloeddruppels van de golven ofdrupten. Nog ien keer keek ze mit halfbreuken ogen naor de preens en doe stotte ze heur van et schip of in de zee, en ze vuulde hoe heur lichem in schoem oplost wodde.

De zunne steeg uut de zee op, de straolen vullen hiel zaachte en waarm op et iezig koolde zeeschoem, en de kleine zeemeermin vuulde de dood niet, ze zag de heldere zunne en boven heur zweefden honderden aorige, iele schepsels. Ze kon de witte zeilen van et schip en de rooie wolken an de hemel d'r deur henne zien. De stemmen van de aorige schepsels weren melodienen, mar zo iel dat gien meenselik oor ze heuren kon, liekemin as een meenselik oge ze zien kon. Zonder vleugels zweefden ze deur de locht, deur heur eigen lichthied.


De kleine zeemeermin zag dat ze krek zoe'n lichem hadde as zi'j, et kwam de hieltied meer uut et schoem omhogens. "Waor bin ik terechtekommen?" vreug ze, en heur stemme klonk krek as die van de aandere wezens, zo iel dat gien eerdse meziek et weergeven kunnen zol. "Bi'j de dochters van de locht," zeden de aanderen. "Een zeemeermin het gien onstarfelike ziel en kan die ok niet kriegen, behalven as ze de liefde van een meenske wint. Van een vremde macht is heur iewige votbestaon ofhaankelik. De dochters van de locht hebben ok gien iewige ziel, mar zi'j kun d'r wel iene kriegen deur goeie daoden te doen. Wi'j vliegen naor lanen waor de zoele pestlocht de meensken van kaant maekt, en daor brengen we koelte. We verspreiden de geur van de bloemen deur de locht en brengen verkwikking en genezing. Awwe driehonderd jaor perbeerd hebben om zovule goed te doen awwe kunnen, dan krie’we een onstarfelike ziel en hewwe pat an et iewige gelok van de meensken. Ie, aarme, kleine zeemeermin, hebben mit je hiele hatte naor etzelde streefd as wi'j. Ie hebben leden en alles verdreugen. Ie hebben je tot de wereld van de lochtgeesten verheven. Now kuj’ jezels mit driehonderd jaor goeie daoden een onstarfelike ziel bezorgen."

De kleine zeemeermin tilde heur deurschienende aarms op naor God zien zunne en veur et eerst vuulde ze traonen. Op et schip was d'r alweer leven en kebaol, ze zag de preens en zien mooie bruid, die heur zochten. Weemoedig steerden ze naor et opbollende schoem, krek as ze wussen dat zi'j heur in de golven stot hadde. Onzichtber tuutte ze et veurheufd van de bruid, glimkte naor de preens en steeg mit de aandere kiender van de locht op naor de rozerooie wolke die deur de locht zweefde.

"Over driehonderd jaor zweven we et Keuninkriek van God binnen."
"Mar we kun d'r ok eerder kommen," fluusterde iene van heur.
"Onzichtber zweven we de huzen van de meensken binnen, waor kiender binnen, en iedere dag dawwe een braaf kiend vienen dat zien oolden wille geft en heur liefde verdient, verkot God oonze proeftied. Et kiend wet niet awwe deur de kaemer vliegen en awwe dan van bliedschop om et kiend glimken, wodt d'r een jaor van de driehonderd ofhaeld. Mar awwe een stout of slecht kiend zien, dan moe'we goelen van verdriet en iedere traon voegt een dag an oonze proeftied toe!"


© Piet/er Bult (vertaeling)