Et maegien mit de zwevelprikkies
Weeromme naor Verhaelen
Weeromme naor Stellingwarfs
Home
Et maegien mit de zwevelprikkies
Op een hiele koolde winterse aovend, leup d'r een maegien rond mit
laank blond en besni'jd haor. Ze leup op blote voeties die rood en
paors van koolde wodden weren. Et was ooldejaorsaovend en ze was
zwevelprikkies an 't verkopen. Ze hadde nog hiele-maole niks verkocht.
Et was slim koold, mar ze durfde niet naor huus toe te gaon, ze hadde
jommes nog hielemaole gieniene verkocht en heur vader zol heur dan wel
weer slaon, krek as aanders. Ze hadde gien moeke meer, die was jaoren
leden al wegraekt. En ok al gong ze naor huus, in heur huus was et niet
vule waarmer as hier butendeure.
Ze gong tussen twie huzen hielemaole innenneer deuken zitten en vernam
doe dat heur hanen gloepend koold weren. Ze twiefelde as ze een
zwevelprikkien anstikken zol. Ze hadde et in- en inkoold. Ze docht nog
even nao en dee et bi'j slot van zaeke toch. Ze pakte een zwevelprikke
en streek him an. Wat een waarmte kwam daor van of! Ze wol him nog even
bi'j heur voeten holen, mar doe gong et vlammegien opiens uut. Ze was
slim teleursteld, et vlammegien braande minder lange as dat ze
verwaacht hadde. Ze steuk nog een twiede prikkien an. Doe zag ze opiens
een schiensel. Waor krek de natte rooie mure nog zat, was now een witte
waes. Ze zag daor een taofel vol mit lekker eten staon. Doe gong et
twiede zwevelprikkien ok uut en was de vochtige rooie mure weeromme.
Ze streek nog een prikkien of an de mure. Now zag ze naost de taofel
mit lekkers ok een kastboom vol mit versiering en een hiele protte
lochies. Doe dat zwevelprikkien ok uutgong vleugen alle keersies die in
de kastboom zatten naor boven, krek as steerns. Ze steuk een vierde
prikkien an. Dit keer zag ze heur moeke, bried lachende as een engel.
Ze vreug:
- "Moeke, neem mi'j mit naor boven, naor de hemel, ik weet daj' votgaon
as et zwevel-prikkien uutgaot, mar ik wil zo graeg bi'j je blieven."
Van de zenen steuk ze de hiele bos zwevelstokkies an en d'r kwam een
locht dat nog lochtiger was as wanneer de zunne daegs scheen. En heur
moeke kwam op et maegien toe, tilde et op en nam heur mit, mit naor de
hemel.
De aanderdaegs zaggen de meensken een maegien tegen de koolde vochtige
mure zitten mar mit een briede gnieze om de mond... doodvreuren. Mar
gieniene wus, gieniene hadde deur dat ze mit heur moeke mitgaon was.
Mar bi'j heur moeke hadde ze et goed, hiel fijnties.
© Piet/er Bult (vertaeling)