Kroegkri’jen

Weeromme naor Verhaelen
Weeromme naor Stellingwarfs
Home


Kroegkri’jen

Ik woonde hier nog mar krek een peer maonden. Een aentien buten et dörp en ik moch zo onder de aovend graeg even een borreltien kopen in ’t ienige dörpskroegien. 't Leup dan ok al tegen twielochten doe 'k deur de bi'jtieden hoge sni'jdunen et Boschhoevepad opleup. Nog mar goed en wel een aentien et pad op, kwammen d'r opiens een stok of tien pikzwatte kri'jen uut de bossies recht op mi'j toe vliegen en die bleven zo mal om mi'j henne fladderen, krek as ze zeggen wollen: "Joongien, joongien, doe et niet! Ie kun hier op dit stuit beter niet wezen!" Gaondeweg vul iéne van de voegels mi'j op. Hi'j bleef de hieltied krek iene boom veur mi'j uut opvliegen en streek dan weer daele op een takke van de volgende boom. Et was krek as hi'j dudelik een bosschop veur mi'j hadde. De aandere voegels bleven scharp deur de zwaor besni'jde toppen van de bomen rondom mi'j henne vliegen. Doe we goed en wel halverwege et pad weren, waor een hiel smal pattien tussen de bomen deur maekt was dat naor et karkhof gong, was 't krek as ze mi'j niet votjaegen mar eerder de weg wiezen wollen. Ik mos beslist aachter heur ankommen, begreep ik uut heur meneuvels.

Nog mar een peer tree op et smalle pattien naor 't hof toe, was et krek al heurde 'k een hekkien staon klapperen. Ik bleef een posien andachtig stille staon om es om mi'j henne te kieken en goed te luusteren wat hekke toch zoe'n kebaol maekte in dit veerder o zo stille bossien. Ik wodde et niet geweer. Ik leup dan ok - wel wat muuizem - deur de hoge sni'j veerder. Op dit pattien weren nog gien sporen die wezen op een eerder bezuuk, vandaege. De kri'jen heurde of zag ik now ok niet meer. Zebbeld een tree of dattien veerder heurde ik weer dat geklapper. Vremd eins, en d'r begon mi'j now ok van alles deur 't heufd te spoeken, want et wi'jde hier hielendal niet. Bi'j mien lopen raekte d'r aorig sni'j in mien halfhoge leerzen dat de sokken begonnen te soppen en mien bienen vuulden zuver wat klam an. Bi'j de zeuvende of was et de achtste boom, maekte et pattien een scharpe bochte en daor zag ik et klaphekkien opiens recht veur mi’j. De kri'jen perbeerden d’r allemaole een gaedelik plakkien op te vienen. Ze keken strak mien kaante op en opni'j was et krek as ze zeggen wollen: "Joongien, joongien, doe et niet! Ie kun hier op dit stuit beter niet wezen!" Doe 'k wat naoderan kwam, vleugen ze allemaole in ienkeer op. Ik zag nog krek hoe ze vlak aachter mekeer deur een peer kepotte raempies van et knekelhokkien op ’t hof, naor binnen vleugen.

Et klaphekke gong hielendal niet zo makkelik eupen a'k docht hadde. Et gong zuver een betien zwaor. An de aandere kaante, dee 'k et hekkien mit wat muuite, ok weer dichte. Ik leup een tree of wat deur en overzag et karkhof dat d'r slim vredig henne lag. Mit mien grote rooie buusdoek sneut ik de neuze, om de koolde aovendlocht es even goed in mi’j op te snoeven. De hoge klokkestoel mit iene klokke ston riezig midden op et kleine hof. Ik besleut om mit de wiezers van de klokke mit, een slag om de greven henne te lopen om dan bi'j et baorhusien vlak bi’j de uutgang uut te kommen. Hier en daor bleef ik even staon om de vaeks oolde tekst op een stien te lezen. Doe 'k haost an de aandere kaante ston, tegenover waor a’k binnenkommen was, heurde ik opni'j dat hekke twie keer vlak aachter mekeer dichte klappen. Ik schrok mi'j rot en mien hatte bonkte me in de keel. Nao een peer keer diepe in en uut te aosemen kwam dat weer aorig op odder. Mar wat vremd, ik had et klaphekkien niet eupen of dichte gaon zien wiels ik d’r now toch recht op toe keek.

Mit da'k nog es opkeek naor dat klaphekke zag ik een groot zwat stee op ‘e grond in de veerder spierwitte sni'j. Mit een peer grote stappen banjerde ik d'r op toe. Een zuver recht uutsneden plak veur een graf, zo leek et. D'r was gien spoor of aanders wat te zien en dan toch ién zoe'n kael zwat plak in de sni’j. Ik wodde d'r kel van. Doe 'k nog dichterbi'j kwam zag ik dat d'r gewoon een dekstien op et graf lag. Mar op de stien zels was gien vlokkien sni'j te bekennen. Ik vun ‘t ok hiel vremd dat d'r gien tekst op de stien ston. Hielendal niks, gien letter en et leek krek as d’r wat waarme stoom van de stien opkringelde. Hier begreep ik al hielemaole niks van. Even laeter leup ik op et baorhusien toe. Deur iene van de beide raempies an de ziedkaante gloerde ik naor binnen. De tien kri’jen zatten in een kreengien rond een reumeltien hiel slim te trillen op een mooie gladde, witte doodskiste die op de baor ston. Mit dat de voegels mi’j zaggen begonnen ze allemaole drok mit heur vleugels te fladderen en keken daorbi’j strak naor et lege reumeltien in heur midden. Nao een peer tellen kwam et deksel van de witte kiste an de iene kaante hiel langzem een centimeter of tiene, vuuftien omhogens. Even laeter vul et mit een klap in ien keer ok weer dichte. Dát was dus et geluud van ‘et klaphekke’, docht ik. Even laeter gebeurde etzelde nog es, en nog es. Drie keer vlak aachter mekeer. Ondaanks de koolde brak et zwiet mi’j now an alle kaanten uut. Ik dri’jde mi’j omme en knoffelde zo vlogge a’k mar kon deur de hoge sni’jdunen naor et grote hekke mit de puntige spielen bi’j de uutgang van ’t hof, an de wegkaante. Ik mos hier weg…

Op et briede pad naor de weg toe was ok gien spoor te bekennen in de sni’j. Dat mien beide leerzen onderhaand vol mit sni’jwaeter zatten, ha’k niet iens deur. Et laeste aentien langs de weg leup ik zuver wat hadde. Mit muuite dee ‘k mit mien nog trillende hanen de deure van et kefé eupen en leup drekt op mien vaaste plakkien op ‘e tippe van de bar toe. Nog veurda’k goed en wel op de krokke zat vreug ik Jan de kroegbaos al om een schoon slokkien. “En zet de twiede d’r ok drekt mar bi’j” zee ‘k. “Wat is d’r mit jow gaonde”, zee Jan. “Kerel, wat ziej’ bleek om ‘e snute.” Naoda’k de beide borrelties in ien keer aachterover sleugen had dee ‘k mien verhael van et kaele zwatte stee op ‘t hof en et geluud van ‘t klapperen van een hekkien. Gaondeweg schonk hi’j mi’j nog es in en nam zels ok iene.

“Ik bin bange dat et wat mit de veurige kroegbaos van doen het”, zee Jan. “Ik weet et niet recht want wi’j zitten hier ok nog mar amperan een jaor, mar d’r wodt zegd dat hi’j hier as vri’jgezel wat mal an zien aende kommen is. Et verhael gaot dat hi’j wegraekt is doe hi’j mit een  stok of tien donkere maegies op et karkhof an et glassiendri’jen was. Ie weten wel, zoe’n spullegien waor aj’ geesten mit oproepen kunnen en zo. Die maegies, dat bleken laeter zigeunermaegies te wezen. Gieniene kende heur en d’r is ok gienend die wet waor as ze naotied bleven binnen. D’r wodt zegd dat ze him doe zo bange praot hebben dat de geest nao zien wegraeken gien rust vienen kon.” “En ligt hi’j hier op et hof begreuven en weej’m al waor die maegies bleven binnen?” vreug ik hiel ni’jsgierig. “Hi’j het hier drie daegen in een gladde witte kiste midden in de kroeg staon mar doe de dregers kwammen om him naor ’t hof te brengen doe was de kiste vot, foetsie, hielendal verdwenen, krek as die maegies” zee Jan.

“Et graf dat ze al veur him greuven hadden, hebben ze doe mar ofdekt mit een zwatte stien van de verzekering, zonder dat zien kiste d’r in zet is.” Ik zee tegen Jan dat ik misschien wel wus waor as die kiste bleven was en vreug him as hi’j et andurfde om tegere mit mi’j weeromme naor et hof toe te gaon. Doe we even laeter et hof opleupen wo’k de kroegbaos anwiezen waor et kaele plak in de sni’j was. Mar wat vremd, d’r was hielendal gien kael plak. Doe ’k zonder wat te zeggen naor et baorhusien toe leup en deur et raempien naor binnen keek bleek daor ok al gien witte kiste op ‘e baor te staon. D’r miste alderdeegst gien glas uut de raempies waor de kri’jen een halfure eerder nog in- en uutvleugen. Ik verontschuldigde mi’j tegenover Jan die nog wat in himzels mompelde en weer op zien kroeg an toffelde. Doe ik, ok mar weer op huus an, et kleine klaphekkien aachter mi’j dichte dee, miende ik toch grif te zien dat de sni’j op dat eerder zo kaele zwatte plak, een centimeter of tiene, vuuftien optilde en in ien keer ok weer daeleklapte…


© Piet/er Bult