Roodkappien

Weeromme naor Verhaelen
Weeromme naor Stellingwarfs
Home


Roodkappien

D'r was es een lief klein maegien. Iederiene die heur zag hul van heur, mar heur grootmoeke wel et aldermeerst, en die wus ienvooldig niet, wat ze et kiend allemaole geven zol. Op een keer gaf ze heur een rood flewielen mussien en omreden et heur zo goed ston en ze gienertied iens meer es wat aanders anhadde, wodde ze van doe of an inkeld nog mar Roodkappien nuumd.

Op een dag zee heur moeke:
"Kom, Roodkappien, hier hej' een stok koeke en een flesse wien, breng dat es naor je grootmoeke toe. Ze is wat zwak, ziek en misselik en hier zal ze van opknappen. Gao d'r mar op et hoogst van de dag henne, veur et te waarm wodt, en aj' et dörp uut binnen, loop dan netties en gao niet van et pad of, want aanders vaal ie nog, knapt de flesse en dan het grootmoeke niks. En aj' bi'j heur binnenkommen vergete dan niet om drekt goeiedag te zeggen zonder eerst rond te snuuien."
"Ik zal goed oppassen," zee Roodkappien tegen heur moeke en ze gaf d'r heur de haand op.

Grootmoeke woonde buten in de bos, een half ure van et dörp weg. Doe Roodkappien in de bos kommen was, kwam ze de wolf tegen. Mar Roodkappien wus niet dat et een geveerlik dier was, dat bange was ze al hielemaole niet veur him.
"Goeiemorgen, Roodkappien," zee de wolf.
"Dag, Wolf," zee Roodkappien.
"En waor zul ie zo vroeg al henne, Roodkappien?"
"Naor grootmoeke, Wolf."
"En wat hej' daor in dat maantien?"
"Koeke en wien. We hebben gisteren bakt en grootmoeke is wat zwak, ziek en misselik en hiermit zal ze wel weer wat op krachten kommen."
"Vertel me es Roodkappien, waor woont je grootmoeke eins percies?"
"Nog roem een vorrels ure lopen veerder et bos in, onder de drie grote iekebomen staot heur husien, en beneden is een neutehede, ie kennen et vaaste wel," zee Roodkappien.

De wolf docht bi'j himzels:
"Dat jonge malse ding is een lekker happien, dat zal nog beter smaeken as die oolde vrouw; a'k liepe te wark gao, kan 'k ze misschien allebeide wel pakken." Hi'j bleef nog een posien naost Roodkappien mitlopen, en zee:
"Kiek, Roodkappien, wat een mooie bloemen rondomme, waoromme kiek ie niet wat om je henne? En hej' wel deur hoe mooi de voegels zingen? Ie lopen mar recht toe recht an krek aj' vlogge naor schoele toe moeten en dat, wiels et hier in de bos vandaege zo prachtig mooi is."

Roodkappien keek es om heur toe, en doe ze zag hoe de zunnestraolen deur de bomen daansten en hoevule mooie bloemen d'r rondomme stonnen, docht ze bi'j heurzels:
"A'k veur grootmoeke een mooi boekettien bloemen plok zal ze dat vast lekker vienen; et is nog zo vroeg, ik kom toch nog wel op ‘e tied."

En ze gong van et pad of tussen de bomen om bloemen te plokken. En iederkeer as ze een peer plokt hadde, docht ze dat d'r veerderop nog een mooiere bloeme ston, en zo raekte ze de hieltied veerder van et pad of en dieper de bos in. Mar de wolf gong recht toe recht an naor et huus van grootmoeke en klopte op 'e deure:
"Wie is daor?"
"Roodkappien, mit koeke en mit wien, doe de deure mar vlogge eupen!"
"Drok mar op de klinke," reup grootmoeke, "ik bin te ziek, zwak en misselik en kan haost niet overaende kommen." De wolf drokte op de klinke, de deure sprong eupen, en zonder ien woord te zeggen sprong hi'j naor et bedde en at hi’j de grootmoeke op. Doe struupte hi'j heur kleren an, zette heur naachtmusse op, gong op heur bedde liggen en trok de gedienen stief dichte.

Roodkappien hadde onderdehaand een hieleboel bloemen plokt en doe ze d'r gieniene meer bi’j dregen kon, docht ze weer an grootmoeke en gong ze op pad naor heur toe. Et dee heur slim ni’j dat de deure eupenston en doe ze de kaemer inkwam, vun ze et d'r zo nuver, dat ze docht:
"Wat vien ik et hier griezelig vandaege, wiels ik hier aanders zo graeg komme." Ze reup:
"Goeiemorgen," mar d'r kwam gien bescheid. Doe leup ze naor et bedde en scheuf de gedienen wat an de kaante. Daor lag grootmoeke mit heur musse over heur gezichte en ze zag d'r hiel vremd uut.

"Och grootmoeke, wat hej' grote oren!"
"Dat is om je beter heuren te kunnen."
"Mar grootmoeke, wat hej' grote ogen!"
"Dat is om je beter zien te kunnen."
"En grootmoeke, wat hej' grote hanen!"
"Dat is om je beter pakken te kunnen."
"En grootmoeke, wat hej' een verschrikkelik grote mond!"
"Dat is om je beter opeten te kunnen."

En amper hadde de wolf dat zegd of hi'j sprong van et bedde of en at aarme Roodkappien in iene hap op. Hielemaole in de zae gong de wolf weer lekker op et bedde liggen, vul in een diepe slaop en begon hiel hadde te snorken. Doe kwam krek de jaeger veurbi'j en die docht:
"Wat snorkt dat oolde meens hadde, ik zal es kieken as heur wat mankeert." Hi'j kwam in de kaemer en doe hi'j veur et bedde ston zag hi'j dat de wolf dao in lag.
"Vien ik jów hiere, oolde boosdoener," zee hi'j, "ik hebbe lange naor je zocht." Hi'j wol krek schieten gaon, mar doe hi'j zien oolde pook richtte bedocht hi'j him inienend dat de wolf de oolde vrouw misschien wel opeten hadde en dat ze misschien nog te redden was. Hi'j scheut niet mar begon mit een schere de boek van de slaopende wolf eupen te knippen. Nao een peer knippen zag hi'j een rood kappien glimmen en nao nog een peer knippen sprong et maegien uut de boek van de wolf en reup:
"Oh, wat bin ik bange west, wat was et duuster in de boek van de wolf!" En doe kwam de oolde grootmoeke ok nog levend teveurschien, al kon ze haost niet meer aosemen.

Roodkappien haelde vlogge een peer grote stienen die ze in de boek van de wolf stopten en doe hi'j wakker wodde, wol hi'j votspringen, mar de stienen weren zo zwaor dat hi'j vot en daolik stroffelde en dood daelevul. Now weren ze alle drieje bliede. De jaeger streupte de vaacht van de wolf of en trok daor mit naor huus, de grootmoeke at de koeke en dronk van de wien, die Roodkappien mitneumen hadde, en die maekte heur beter. Mar Roodkappien docht:
"Zolange ik leef, za'k gienertied weer van et rechte pad ofgaon en zomar de bos inlopen, as moeke mi'j dat verbeuden het."

De meensken vertellen dat op een keer, doe Roodkappien de oolde grootmoeke weer koeke en gebak brengen wol, d'r een aandere wolf kwam, die tegen heur begon te praoten en heur votlokken wol. Mar Roodkappien paste wel op en leup gewoon veerder en vertelde grootmoeke dat ze de wolf tegenkommen was, die heur wel goeiedag zegd hadde, mar zo kwaod uut zien ogen keken hadde, dat:
"As et niet op de grote weg west was, hadde hi'j me vaaste opeten!"
"Kom," zee grootmoeke, "we zullen de deure op slot doen, zodat hi'j d'r niet inkommen kan." Even laeter klopte de wolf an de deure en zee:
"Doe vlogge de deure eupen, grootmoeke, ik bin et, Roodkappien, ik hebbe koeke en gebakkies veur je."

Mar ze hullen heur stille en deden de deure niet eupen. Doe sloepte de Grieskop een peer keer rond et huus, sprong bi'j slot van zaeke op et dak om te waachten tot Roodkappien aovens naor huus gaon zol. Dan zol hi'j heur aachternao sloepen en in et duuster opeten. Mar de grootmoeke vernam wat hi'j van doel was. Now ston d'r veur et huus een grote stienen vretersbak en ze zee tegen et kiend:
"Pak de emmer, Roodkappien, gister he'k wosten kookt, gooi ie dat wostenat mar in de vretersbak." Roodkappien geut zovule wostenat in de bak tot die hiele grote vretersbak an de kop toe vol was. De wolf kreeg de locht van de wost in de neuze, keek van et dak of naor beneden en zag de vretersbak. Hi'j rekte zien hals zo veer uut dat hi'j zien evenwicht verleur en begon te glieren. Hi'j glee zo van et dak of krek in de vretersbak in en verdronk. Roodkappien stapte bliede weer naor huus en leefde nog lange en gelokkig.


© Piet/er Bult (vertaeling)