Veurbi’j

Weeromme naor Verhaelen
Weeromme naor Stellingwarfs
Home


Veurbi’j

- Dat was niet makkelik.
- Nee.
- Ik had verwaacht dat et minder muuite kosten zol.
- Ja.
- Ik vun jow wel wat passief, zo now en dan.
- Hoezo?
- Now, ik had de indrok dat ik et meerste allienig doen mos.
- Ik hul him toch vaaste?
- Ja, mar et eigenlike wark hej’ an mi’j laoten.
- Sorry. Ik was d’r mit et heufd niet hielendal bi’j.
- Now ja, et is gebeurd.
- Ja. Et is veurbi’j. Ik mos de hieltied an vroeger daenken.
- Now krek? Doe wi’j …
- Ja. Vroeger hul hi’j mi’j krek zo vaaste as dat ik him now vaaste hul.
- Hoe bedoel ie?
- Hi’j drokte mi’j dan mit zien linkeraarm tegen de grond.
- Mar hi’j was toch rechts?
- Toch dee hi’j dat mit links.
- Wat gek. Dat soorte deengies heug ik mi’j niet.
- Ikke wel. Zien linkerdoeme en linkerwiesvinger laggen dan om mien hals.
- Now aj’t zo zeggen…
- En zo now en dan beweug hi’j die vingers naor mekeer toe.
- Dat heug ik mi’j wel.
- Een benauwd gevuul was et.
-Ja.
- Hi’j had hiele starke vingers.
- Wi’j weren klein.
- Zo now en dan mos ik kokhalzen.
- Ik ok.
- En dan wodde hi’j kwaod.
- Ja.
- Dan zee hi’j da’k gien lewaai maeken moch.
- Dat et stille wezen mos in huus veur oons mem.
- Want die lag op bedde.
- Die was mu.
- En ziek en gehandicapt en lusteloos.
- Veural lusteloos.
- Ja.
- Heit niet.
- Die zat vol lusten.
- Zeg dat wel.
- En dan lag ik daor. Mit die linkerdoeme en linkerwiesvinger om mien hals. En dan begon zien rechterhaand dingen te doen.
- Want hi’j was rechts.
- Van die dingen, ie weten wel.
- Ik weet et.
- Et weren vaeks niet allienig zien hanen.
- Mar now kan d’r niks meer gebeuren.
- Nee.
- Alles is veurbi’j.
- Ja.
- Waor zuwwe ‘m begreven?

© Piet/er Bult