Wat vooraf ging   

Terug naar Emigratie
Naar: De eerste noden
Home


Piet en Monique
Sinds 1993 woonden we samen, zijn beide toen voor de tweede keer met praktisch niets opnieuw begonnen en hebben samen in twintig jaar tijd een leuk ICT-bedrijf opgebouwd. Monique was op papier de directeur van de BV en had paarden en honden als hobby. Op papier was ik de dga. Mijn werk was het ontwikkelen, schrijven en implementeren van administratieve computer programma's en in mijn vrije tijd maakte ik mij verdienstelijk voor het Nedersaksisch dialect, het Stellingwerfs. Schrijven, dichten, vertalen, uitgeven en het maken van radioprogramma's. Van 2000 tot 2012 heb ik heel veel vrije tijd gestoken in het vertalen van o.a. de bijbel in het Stellingwerfs. De complete 'Biebel in et Stellingwarfs' is op 'oolde meie' (12 mei) 2010 verschenen. In 2005 kreeg Monique de diagnose borstkanker. Ondanks dat ik haar altijd liefdevol heb verzorgd en haar - net als naar alle dressuurwedstrijden van L tot ZZ - ook naar het ziekenhuis altijd heb vergezeld, is Monique in die tijd wellicht toch wat aandacht tekortgekomen (?). Die kl*te ziekte is in het UMC Groningen uiteindelijk keurig opgelost. Helaas hebben ze daar haar hebzucht niet gelijk even weggenomen.

Vrije tijd
In mei 2011 kreeg ik mijn eerste AOW en hebben we de software zaken verkocht aan een leuk stel jongemannen in Twente. Om 'te proberen' heb ik toen een oude camper gekocht en ging met enige regelmaat een paar dagen in die camper op stap. Soms werd er onderweg nog gewerkt maar meestal was ik een paar dagen in mijn uppie op goedkope, groene campings en op vrije camperstaanplaatsen te vinden. Al na het eerste jaar wist ik zeker dat dit camperen voor mij, naast de schrijverij, een nieuwe vrijetijdsbesteding zou gaan worden. Spontane ontmoetingen met een grote verscheidenheid van mensen, werd een nieuwe en een verslavende passie. Mede vanwege haar nodige aandacht en liefde voor de handenbindende beesten, was Monique over het camperen eigenlijk nooit bijster enthousiast.

Leven en dood
Op 30 juni 2013 overleed Jopie, de vrouw van Klaas en tevens één van míjn allereerste vriendinnetjes uit mijn pubertijd. Met best wel momenten dat we elkaar even uit het oog verloren, zijn we feitelijk altijd vrienden gebleven. Toen Klaas een paar maanden na de dood van Jopie, vanuit zijn verblijf in Frankrijk meldde dat hij zijn sigaartjes had vergeten heb ik spontaan een paar doosjes van zijn lievelingsmerk gehaald en heb hem die in Isigny sur Mer, in Frankrijk nagebracht. Tijdens mijn twee weken verblijf daar, hadden we 's avonds vaak gevoelige gesprekken over leven en dood en over het alleen achterblijven. Klaas wilde niet alleen blijven. Ik memoreerde dat ik dacht mij - in zijn situatie - ook alleen toch wel prima te kunnen redden en te kunnen vermaken.

Alles kwijt
Een paar maanden later, voor mij geheel onverwacht, op de avond van 11-12-13 heeft mijn Monique haar lichaam aan Klaas gegeven. Na twintig jaar trouwe dienst werd ik - door hen beiden - letterlijk bij het grofvuil gezet. Helaas stond ons meeste bezit zoals spaarrekeningen, huis en 2,5 ha landerijen, -nog altijd- alleen op haar naam. Wellicht -mede- door Klaas aangemoedigd werd de standaard kreet van Monique nu dan ook: Alles is van mij en jij krijgt niets ! Daar sta je dan, bijna zeventig en met lege handen. Waar had ik dit nou toch aan verdiend ? Ach, een scheiding kan ik ergens nog wel begrijpen maar wat je samen in twintig jaar van de grond af hebt opgebouwd, aan het eind niet samen willen delen, nee, pure diefstal heb ik geen enkel begrip voor. Monique heeft weliswaar haar borstk*nker overleefd maar haar hebzucht bleek kwaadaardiger van aard !

Dakloos
Met hulp van de door mij op het slagveld gebelde politie moest ik vijf dagen later - van de wet - toch echt 'ons huis' verlaten. Toen ik mij dan maar bij de lokale woningstichting meldde voor een huurhuisje, werd ik daar wat lacherig weggewuifd omdat ik (ha, ha, ha) nog geen drie jaar stond ingeschreven. O..., moest dat dan ? Vanaf dat moment dus niet alleen gescheiden, geen cent op zak maar ook nog dakloos de kerstdagen (2013) door zien te komen. Vrolijk Kerstfeest ! < Allerlei gedachten van mij van rond die tijd vallen onder 'censuur' > Gelukkig bood mijn zoon uitkomst en kon ik voorlopig bij hem terecht.

Dating
Al vrij snel zette mijn zoon, buiten mijn weten, een profiel van mij op een datingsite. O schrik, al na twee dagen kwam daar een leuke reactie op ! Omdat ik een paar weken later voor zaken in Nieuwegein moest zijn, vroeg de dame uit Utrecht mij een dag eerder bij haar te komen kennismaken en de nacht (jawel, op de logeerkamer) te mogen blijven. Het werden twee 'zomaar' leuke dagen, samen. Om echt goed te willen kennismaken stelde ik haar een camperreisje voor. Dat leek haar een strak plan. Na wat geregel waren we binnen enkele dagen op pad onderweg naar Koblenz (D) en begonnen vandaar aan een ontspannen reisje, stroomopwaarts langs de Moezel.

Attack
In een traag tempo hadden we een paar weken een erg gezellige tijd, daar langs 'La Moselle'. Toch bleek het voor deze -oude- man net iets teveel van het goede. Op woensdag 23 juli 2014 werd ik 's morgens tegen zes uur, op een vrije camperstaanplaats, badend in het zweet wakker, met een vreemde druk over de hele breedte van mijn borstkas. Na nog een paar koppen zwarte koffie en nog een paar zware sjekkies heb ik toch mijn TomTom maar gevraagd ons naar een dichtstbijzijnde eerste hulp te dirigeren. Dat bleek het Local Hospital de Pompey (F). Klein maar fijn. Bij het binnenkomen zag een dienstdoende zuster al in de verte blijkbaar wat er aan de hand was en belde zonder eerst al teveel woorden te wisselen een dokter die ogenblikkelijk een klein spuitbuisje onder mijn tong leegspoot. Zo hee, dat luchtte op!

Magere Hein
In minder dan geen tijd stonden twee ambulances klaar en werden we met zeer grote spoed naar het CHRU ziekenhuis in Nancy (F) gebracht. Daar stond een team van hartkunstenaars al op de patiënt te wachten en haalden zij Magere Hein van mijn schouder. In ongeveer twee uur tijd hebben zij de eerste problemen rond mijn praktisch alledrie geheel dichtgeslibde kransslagaders opgelost. Na het weekend zou nog zo'n sessie nodig zijn. Het verblijf in dit ziekenhuis is mij geweldig goed bevallen. Zo goed zelfs, dat ik daar ter plaatse feitelijk heb besloten wel tussen deze Franse mensen te willen wonen.

Vriendin
Mijn nieuwe vriendin heeft daar ongevraagd, natuurlijk best even een moeilijke tijd gehad. Nog de zelfde dag heeft ze geregeld dat de camper door een 'dépannage' vanuit Pompey op het parkeerterrein van het ziekenhuis in Nancy kwam te staan. De paar weken van mijn verblijf in het ziekenhuis heeft zij voornamelijk in de camper en aan mijn bed doorgebracht. Achteraf konden we er vreselijk om lachen maar op het moment waarop de administratie van het ziekenhuis haar naar de naam, woonplaats en geboortedatum van 'je man' vraagt, sta je toch maar mooi met je mond vol tanden als je feitelijk niet anders van 'je man' weet dan dat hij Piet heet. Hoewel we het eigenlijk best wel prima met elkaar konden vinden, zou Frankrijk toch niet haar land worden en wij zouden ook niet echt een stelletje gaan worden, zoveel werd gaandeweg wel duidelijk.

Limosin
Na de eerste ellende van mijn hartaanval te hebben afgeschud heb ik mijn vriendin gevraagd om het reisje langs de Moezel alsnog samen af te willen maken. Opnieuw stemde zij in. Om mogelijk in La Douce France te willen gaan wonen had ik mij geconcentreerd om aansluitend een bezoek in en rond de regio de Limosin, in het centrum van dat grote land te willen maken. Die vrij bosrijke omgeving viel mij op het eerste gevoel evenwel niet echt mee. Ik voelde geen klik. Na nog enig omzwerven zag ik een bord met de plaatsnaam Poitiers. Zou een grotwoning bij Poitiers dan misschien wat voor me zijn ?

La Trimouille
Zover zijn we dus niet gekomen. Van de A20 richting Poitiers reden we door het dorpje La Trimouille, en zagen daar een bordje 'à louer' (te huur) aan de muur van een piepklein huisje. Ik trapte hardhandig op de rem en zonder al te lang na te denken heb ik het telefoonnummer van dat bord gebeld en hadden we voor de volgende dag een bezichtiging geregeld. Mijn vriendin kon en wilde dus sowieso niet blijven maar het super simpele onderkomen was wel precies wat ik voor mij alleen een poosje zou willen, en dat voor een zacht prijsje zoals dat in Nl niet mogelijk is. Veertien dagen later, per 1 oktober 2014 is de huur ingegaan, had ik een Franse bankrekening, een verplichte woonverzekering geregeld en waren water, elektrisch en internet met telefoon opnieuw aangesloten. Tot op de dag van vandaag bevalt het mij nog altijd prima, daar in La Trimouille, in de Vienne (dep. 86). Ik gebruik deze centraal gelegen thuisbasis voornamelijk als start- en finishplaats voor mijn vele zwerftochten per camper door de heerlijke, zuidelijke landen. Misschien moet ik mijn ex (Monique) nog wel dankbaar zijn voor deze omslag in mijn leven...


Naar: De eerste noden