Over bloggen
Terug naar Essays
Terug naar Nederlands
Home
Over bloggen...
Mensen schijnen erg lui te zijn
In m'n eerste gedachte voelde ik mij persoonlijk aangesproken als mens
en als lui! M'n tweede gedachte wierp bij mij de vraag op of ik - en
andere lezers van dit en andere blogs - wel mensen, ik bedoel, mensen
binnen de norm zijn. Ik gaf zelf het antwoord: nauwelijks. Als ik af en
toe een rijtje blogs belees, en dan vooral ook de reakties daarop
meeneem dan gaat het - naar mijn bescheiden mening - veelal nergens
over. Zo ook ontstaat zelden in de reakties een zinvolle discussie. Dat
kan ook moeilijk anders want een goede discussie kost tijd, veel tijd,
heel veel tijd. Vaak is ook het doel van het bewuste blog niet kenbaar
gemaakt. Waarom blogt iemand eigenlijk? Van publiciteitsgeile
potloodventerij tot zelfs de ergste vorm van narcisme is niet ongewoon.
Waarom reageert iemand daar op (of niet)? Waarom zou je? Je zwaait toch
ook niet naar iedereen die je in een sneltrein voorbij raast. Als je
dit bloggen een tamelijk zinloze bezigheid vindt zul je niet gauw
reageren. Iemand die het toch al druk heeft zal ook niet reageren,
waarschijnlijk niet eens lezen en iemand die werkelijk overal te
beroerd voor is zal ook niet reageren. Ergo: er wordt niet gereageerd.
Voer voor kwakzalvers en - vaak toch al wereldvreemde - psychologen.
In de tijd toen het nog maar net mogelijk was om een foto te kunnen
maken werd de bewuste prent van hand tot hand uitvoerig bekeken en
besproken. Tegenwoordig kijken we nog slechts naar de eerste drie in
een meestal te dik album en laten de rest graag voor wat het is. Toen
we voor het eerst met moppen en andere satirische uitingen in aanraking
kwamen lachten we ons vaak een kriek. Tegenwoordig horen of lezen we
honderd moppen per uur maar slechts een enkele ontlokt ons - en dan nog
maar - een eenvoudige glimlach. Fenomenen ontstaan snel en gaan nog
sneller heen. Een nieuw Babylon ontstaat van door elkaar en over elkaar
rollebollende lawaaischoppers, op zgn. sociale media. Als het maar snel en kort is. Zelfs de
opinibladen worden veelal nog slechts gevuld met columns van maximaal
driehonderdvijftig woorden. Standpunten hebben we niet meer, we hebben
hooguit een tijdelijke mening of onduidelijk belang om ergens bij te
willen horen en dus gaan we bloggen, twitteren of wat al niet. Niet
alleen deze bezigheid is slechts een modegrill, ook de mens zelf blijkt
zo een mode-artikel te zijn.
© Piet/er Bult