Alois
Terug naar Verhalen
Terug naar Nederlands
Home
Uit de bundel 'Petanque op klompen':
Alois
Hij was een nieuw gezicht voor mij op de club. Ik ook voor hem en dat
bleef trouwens zo. Het was nu al de derde keer dat hij vroeg of we
gewonnen hadden. Voor de derde keer moest ik hem teleurstellen en
zeggen dat dat helaas nog niet het geval was. We waren immers nog maar
net begonnen...
Eigenlijk had hij helemaal niet mee zullen spelen maar zijn vrouw had
hem om een boodschapje gestuurd. Of hij maar even een kuipje boter of
margarine wilde halen. Of misschien ook wel een pot jam, dat wist hij
even niet meer. Toen hij langs het boulesdrome kwam had hij het niet
kunnen laten om toch even binnen te wippen. De wedstrijdleider kende
hem wel en vroeg of hij kwam spelen of alleen even kwam kijken. 'Waarom
alleen kijken als ik jullie allemaal ga verslaan,' sprak de beste man.
'Je weet toch dat ik in België heb leren boulen als de beste. En ook in
Frankrijk heb ik heel veel bekers gewonnen,' besloot hij en legde een
euro inleggeld op tafel.
We werden door het lot aan elkaar gekoppeld tot een doublette. Met
grote moeite volgde ik zijn spel. Overleg over een mogelijk volgende
worp was aan hem niet besteed. De éne keer stond hij stilletjes en
langdurig voor zich uit te staren, ondanks dat het zijn beurt was. Een
andere keer drong hij bijna voor om zijn ballen te kunnen gooien. Eén
links, één rechts en af en toe ook eentje in de goede richting. Als hij
zijn boules allemaal had geworpen begon hij telkens te vertellen.
Verhalen van zijn tijd in België waren bij herhaling favoriet. Daar had
hij ook het boulen geleerd. En als ik tussen het werpen door naast hem
kwam staan vroeg hij telkens opnieuw naar mijn naam en wat ik hier
eigenlijk kwam doen. Een wonderlijke man...
Hoewel ik geen enkele aanleiding zag maakte hij af en toe een boze
opmerking, vooral tegen de spelers van het andere team en een enkele
keer ook tegen mij. Gelukkig lieten onze medespelers hem gewoon zijn
gang gaan en glimlachten slechts om zijn vertoon. Het was voor mij erg
wennen om met deze beste man samen te spelen en uiteindelijk vond ik
het helemaal niet erg dat wij de partij al vrij snel en met grote
overmacht gewonnen moesten geven. Hij bedankte mij uitvoerig voor het
feit dat hij mij toch maar maar mooi een lesje had geleerd. Net als die
jongens in België. Hij wilde na deze éne partij liever niet wachten op
de prijsuitreiking. Hij had al bekers genoeg en plotseling kreeg hij
haast want hij moest de auto nog gaan wassen en o ja, hij moest ook nog
zijn zoon van school halen.
Toen de beste man buiten gehoorafstand was vroeg ik mijn speelgenoten
wie mijn partner toch geweest was in dit zo vreemd verlopen spelletje.
Zij kenden hem maar al te goed. Hij kwam wel vaker zomaar een partijtje
meespelen. We hebben hem een heerlijk uurtje bezorgd, was hun mening.
'Hij heeft jaren geleden deze club mee opgericht. Het gaat niet goed
met hem, dat heb je zeker wel vernomen?' 'Hoe heet hij eigenlijk?'
wilde ik nog weten. 'Vroeger heette hij Jan maar tegenwoordig noemen we
hem Alois, Alois Alzheimer.' Een wonderlijke man...
© Piet/er Bult