Françoise
Terug naar Verhalen
Terug naar Nederlands
Home
Uit de bundel 'Petanque op klompen':
Françoise
In een voorstadje van Marseille, stond ze net als ik al een tijdlang
aan de kant van het veld wat stilletjes naar het spel van twee jongens
te kijken. Dat kijken naar het spel deed ik eerst ook maar nadat mijn
oog op haar was gevallen, heb ik weinig meer van het spel gezien. Ze
leek me een spécialité en je kunt je aandacht maar bij één ding
tegelijk hebben, nietwaar.
Naar ik later begreep, stonden we te kijken naar een wedstrijdje tussen
haar broer en een zwager. Toen die twee waren uitgespeeld, daagde zij
één van hen uit maar helaas, hij had beslist geen zin meer. Ze draaide
zich in mijn richting en onze ogen raakten elkaar. Ze wenkte mij
uitnodigend met een licht nikken van haar hoofd en ik stemde in. We
speelden een ontspannen spelletje tête-à-tête. Het kostte mij eigenlijk
maar weinig moeite haar twee keer achter elkaar te verslaan.
Ze wilde nog graag één revanche, zei ze, maar dan moest er wel iets op
het spel staan. Het moest ergens om gaan. Dan speelde ze beter, zei ze.
'Zullen we vijf of tien euro inzetten?' stelde ze voor. 'Of, jij mag de
hele avond vrij van mij drinken of jij houdt mij vrij,' was haar tweede
idee. Het leek mij best een gezellige madame dus ik koos voor het
laatste. En je weet maar nooit wat er dan verder nog achter weg kan
komen, was mijn stille gedachte. Of was het stilletjes een wens?
Al in de eerste mène kreeg ik spijt. Ze miste werkelijk niet één keer.
En ze liet niet alleen mijn boules maar ook mij persoonlijk alle hoeken
van het speelveld zien. Ze was daarbij wel zo slim om mij tegen het einde
van de partij één punt te gunnen. Ongetwijfeld had de blik in mijn ogen
verraden wat ik bij een zero als Fanny in gedachten zou hebben.
Gewoonlijk heb ik genoeg aan een paar biertjes of colaatjes. Helaas,
Françoise was inderdaad een echte spécialité en ook nog eens een
deftige drinker. We dronken eerst een paar glazen Pastis als
voorgerecht en gingen vervolgens al rap over op Kir Imperial. Toen ik
na een paar uurtjes heel even dacht dat het misschien toch nog een
leuke avond en zelfs nacht zou kunnen worden werd ze opgehaald. Of het
haar vader, broer, zwager of een taxichauffeur was, weet ik niet maar
ik zat die avond wel met een stevige schadepost en de volgende morgen
met nóg een fikse kater. Zal ik dit maar tot het lesgeld rekenen? Er is
mij trouwens altijd verteld, dat petanque helemaal niet een dure sport
is...
© Piet/er Bult