Hondenbaan

Terug naar Verhalen
Terug naar Nederlands
Home


Uit de bundel 'Petanque op klompen':

Hondenbaan

'Blijkbaar kennen wij elkaar nog niet, monsieur l'arbitre, je m'appelle Pierre S. Cargot, enchanté.' Maar met een grappig bedoelde opmerking zijn we er natuurlijk niet...

Onlangs, op een interessant toernooi, stond de scheidsrechter al enige tijd op korte afstand naar ons te kijken. Ik dacht werkelijk dat hij geïnteresseerd was in ons spel. Helaas. Plotseling komt hij naar mij toegelopen en zegt 'Mag ik u erop wijzen dat u te traag speelt? Wilt u de 1-minuut regel in acht nemen?' Ik stak hem mijn hand toe en stelde mij met bovenstaand zinnetje aan de beste man voor. Even twijfelde ik of ik mijn grapje verder moest vervolmaken en hem eventueel cynisch zou gaan vragen of zijn opmerking nu wel of niet een officiële waarschuwing inhield. Om mijzelf niet meer dan nodig uit mijn concentratie voor de wedstrijd te halen en ook om hem niet in verlegenheid te brengen, liet ik het erbij. Hij gelukkig ook.

Het lijkt mij trouwens een hondenbaan om scheidsrechter van een petanque-toernooi te zijn. Je doet het meestal goed voor het éne team maar je ziet het tegelijkertijd natuurlijk vreselijk fout voor het andere team. Ondanks je vrijwillig gedane opleiding kun je het zelden of nooit goed doen voor alle partijen en nog minder word je bedankt voor je wijze uitspraken. Waar doet een arbiter het allemaal eigenlijk voor, denk ik vaak. Is het om de club of om de sport in het algemeen een dienst te bewijzen? Soms speelt heel even de gedachte door mijn hoofd dat hij misschien wel zo nodig moet om zijn eigen gevoel van hoogwaarde bevestigd te zien. Ze schijnen te bestaan, personen die een heel ander mens worden zodra ze één of ander officieel uniform of tenue aantrekken.

In de petanque-wereld kan ik mij zo iemand trouwens nauwelijks voorstellen. Net als de vele andere vrijwilligers in onze sport is een scheidsrechter natuurlijk ook gewoon een aardig iemand die zich naast het zelf beoefenen van de sport, er zich ook sociaal mee bezig wil houden. En een beetje sociaal bezig zijn is niet alleen een gezellig praatje onder elkaar maar houdt ook in dat er o.a. vrijwillige bestuursleden, schoonmakers, EHBO'ers en mensen voor de organisatie, bardienst en onderhoud van het clubgebouw moeten zijn.

In dat rijtje van mensen die net dat beetje extra voor de club of de sport overhebben hoort natuurlijk ook de scheidsrechter. Daarvoor gaat hij geheel vrijwillig en zonder enige vergoeding een heel seizoen op cursus en volgt in zijn vrije tijd ook nog eens met regelmaat opfrisdagen om bij te blijven en de toepassing van de spelregels paraat te houden. Tijdens een leuk toernooi kan hij jammer genoeg niet eens meespelen. De enige vergoeding is slechts het vinden van een beetje voldoening in zijn goede werk. We mogen dan ook best eens wat meer respect hebben en eens vaker 'dankjewel' zeggen tegen deze beste man of vrouw.


© Piet/er Bult