Lex talionis

Terug naar Verhalen
Terug naar Nederlands
Home


Lex talionis (oog om oog)

Nadat ik drie keer behoorlijk lang op de bel had gedrukt, zag ik in het schemerlicht van een straatlantaarn, boven, eindelijk een raam opengaan.
'Wat kom jij hier doen?' riep Susan mij geagiteerd toe. ''k Wil je immers nooit meer zien. Dat weet je toch!'
'Ach joh, zeur niet, we hadden toch afgesproken,' riep ik terug. 'Doe nou maar open.'
Op dat zelfde moment en met een verleidelijk 'Kom maar binnen lieverd,' zwaaide de onlangs gelakte voordeur van het statige grachtenpand voor mij open.
'Kom, geef mij je jas. Ga zitten. Wil je wat drinken?' Zonder mijn antwoord af te wachten schonk haar moeder mij mijn lievelingsdrankje in, zette het voor mij op de salontafel neer en nam zelf ook een glas. Een derde zette ze, nog leeg latend, ook op tafel.

Als een weerlicht kwam Susan de trap af rennen, de kamer in en met een 'Ik ga naar Karin, doei,' gelijk de kamer uit, naar de gang. Met een harde klap van de deur liet ze haar moeder en mij, samen, verwonderd achter.
'Wat mankeert haar nou?' vroeg ik in al mijn onschuld.
'Tja, ze wil er niet over praten, maar sinds enkele weken is ze plotseling heel anders dan anders. Ik weet niet wat het is. Zal ik je nog eens bijschenken?'

Opnieuw werden de glazen gevuld en stak mama ook nog een paar kaarsjes aan.
'Voel je je beroerd, jongen?' vroeg ze, en kwam naast mij op de bank zitten. Ze reikte mij mijn glas aan en legde daarbij haar andere hand op mijn knie. Hoe leger de glazen raakten des te verder schoof haar hand voorzichtig naar boven.
'Zal ík je vanavond eens een beetje verwennen?' vroeg ze, terwijl haar hand heel geraffineerd mijn broekriem al begon los te maken.

Ze kwam overeind, pakte de beide glazen, de nog ruim halfvolle fles en liep uitdagend voor mij uit de trap op. Bijna als vanzelf liep ik haar slaafs achterna. Nadat ze onze glazen nog eens vol had gegoten viste ze een klein zweepje uit een lade van haar nachtkastje en begon met haar vingertoppen lieflijk wat aan mij te friemelen. In een roes van een mix van een snuifje en de drank liet ik haar gewillig haar gang gaan. De korte maar stevige tikken op mijn billen deden bijna zeer, maar ik vond het toch ook best wel lekker, zo.

'Kom, ga lekker liggen lieverd,' zei ze. Met een plof liet ik mij voorover op het bed vallen. Ze bleef me nog een poos wat strelen maar de tikken van haar zweepje werden hoe langer hoe harder. En ik vernam niet eens dat ze in de lade van het nachtkastje naar nog meer speeltjes zocht. Ze begon nu toch wel wat erg hard te slaan, vond ik. Ze ging maar door en het werd zelfs pijnlijk!

In een ruk draaide ik mij om, om haar... Maar opeens keek ik in de vuurspuwende ogen van een moederdier dat haar jong beschermt. In haar rechterhand hield ze een groot blinkend slagersmes.
'Hier, pak aan!' riep ze met overslaande stem. Ik voelde een ongenadige pijn in mijn rechterborst.
'Hier, nóg één, nóg één en nóg één...'

Ik schreeuwde het uit maar zonder geluid. Ik rook mijn eigen zweterige bloed dat zich intussen met haar tranen mengde. Als een wild geworden slager bleef ze maar op mij insteken met dat grote mes. Het bed kleurde rood en het werd mij langzaam zwart voor mijn ogen. In het laatste licht zag ik nog net Susan in de slaapkamerdeur staan toekijken.
'Kom maar gerust binnen, schat. Ook deze nummer drie van dat rapalje zal het nooit meer doen...'


© Piet/er Bult