Oog om oog (Jus talionis)
Terug naar Verhalen
Terug naar Nederlands
Home
Oog om oog (Jus talionis)
Nadat ik drie keer langdurig op de bel had gedrukt zag ik in het
schaarse licht van de straatlantaarn, boven eindelijk een raam opengaan.
'Wat kom jij hier doen?' bitste Suzanne mij toe, ‘k Wil je nooit meer zien. Dat weet je toch!’
'Zeur niet, we hadden toch afgesproken?' riep ik terug. 'Doe nou maar open.'
Op datzelfde moment en met een fluisterzacht 'Kom binnen lieverd'
zwaaide de zware voordeur van het statige grachtenpand voor mij open.
'Kom, geef me je jas. Ga zitten. Wil je wat drinken?' Zonder mijn
antwoord af te wachten schonk haar ma m'n lievelingsdrankje in, zette
het voor mij op de salontafel en nam zelf ook een glas. Een derde zette
ze nog leeglatend ook op tafel.
Als een weerlicht kwam Suzanne de trap afrennen de kamer in, en met een
'Ik ga naar Karin, doei' naar de gang toe ook weer verlaten. Met een
harde klap van de deur liet ze haar moeder en mij samen vertwijfeld
achter.
'Wat heeft zij nou?' vroeg ik in al mijn onschuld.
'Ze wil er niet over praten, maar sinds een paar weken is ze opeens
heel anders dan anders. Ik weet niet wat het is. Zal ik nog eens
bijschenken?'
Opnieuw werden de glazen gevuld en stak ma ook nog een paar kaarsjes aan.
'Voel je je rot, jongen' zei ze, en kwam naast me op de bank zitten. Ze
reikte mij m'n glas aan en legde daarbij haar andere hand op mijn knie.
Hoe leger de glazen werden des te verder schoof haar hand voorzichtig
naar boven.
'Zal ík je vanavond een beetje verwennen?' vroeg ze, terwijl haar hand heel geraffineerd mijn riem al losmaakte.
Ze stond op, pakte de beide glazen en de nog halfvolle fles en liep
uitdagend de trap op. Bijna als vanzelf liep ik haar slaafs achterna.
Nadat ze onze glazen opnieuw gevuld had viste ze een klein zweepje uit
een la van haar nachtkastje en begon lieflijk aan mij te frunniken.
Bedwelmd door een mix van een snuifje en drank liet ik haar gewillig
haar gang gaan. De korte maar krachtige tikken op mijn billen deden
eigenlijk pijn, maar toch vond ik het ook wel prettig.
'Kom, ga lekker liggen schat' zei ze. Met een plof liet ik mij voorover
in bed vallen. Ze bleef me enige tijd strelen maar de tikjes van haar
zweepje werden hoe langer hoe harder. Ik vernam niet dat ze opnieuw in
het laatje van het nachtkastje naar nog meer attributen zocht. Ze begon
nu toch wel erg hard te slaan. Het deed echt pijn!
In een ruk draaide ik mij om, om haar… Maar plotseling keek ik in de
vuurspuwende ogen van een moederdier dat haar jong beschermt. In haar
rechterhand hield ze een blinkend slagersmes.
‘Hier, pak aan’ riep ze. Ik voelde een vreselijke pijn in mijn rechter borst.
‘Hier, nog een, nog een en nóg een…’
Ik gilde hard maar zonder geluid. Ik rook mijn eigen zweterige bloed
dat zich intussen met haar tranen mengde. Als een dolle stier bleef ze
mij maar steken met dat grote mes. Het bed kleurde rood en het werd
langzaam zwart voor mijn ogen. In het laatste licht zag ik Suzanne nog
net de kamer binnen komen lopen.
‘Kom maar binnen meisie, ook de nummer drie van dat tuig zal het nooit meer doen…’
© Piet/er Bult