Sjoele

Terug naar Verhalen
Terug naar Nederlands
Home


Uit de bundel 'Een mooie boules':

Sjoele

'Opa, opa' nou ja, volgens friese traditie noemen ze me pake.
'Pake, pake, zullen we sjoele?'

Sinds mijn dochter met man en kinderen in het schone Limburg woont en ik nog altijd in het fraaie Friese land, is een kleine camping bij hen in de buurt een leuke uitvalsbasis voor mijn vele camperreisjes richting België, Luxemburg, Frankrijk of nog verder. Ook dit weekend had ik mij daar voor een paar dagen geïnstalleerd. De zondagmiddag kreeg ik het genoegen op de beide kleintjes van vier en zes jaar te mogen oppassen.

'Pake, zullen we sjoele?' herhaalden ze nog eens in koor. 'Maar natuurlijk gaan we sjoele. Ik weet alleen niet of hier wel een sjoelbak is. Kom, laten we gaan zoeken.' In ganzentred, ik voorop, dan de oudste van de twee en daarachter de kleinste, liepen we het terrein rond, richting het speelveldje. 'Ja daar!' riep de oudste toen ze een soort van kinderboulebaan zag. Tussen allerlei andere speeltoestellen had de campingbaas een bak getimmerd van ongeveer twee bij zes meter, bedekt met een bodem van strak gespannen graveldoek. Op de rand stonden twee draagtasjes met fel gekleurde campingboules onder een klein afdakje.

De kleinste van de twee was plotseling niet meer te houden. Ze peuterde de ballen één voor één uit de plastic tasjes en begon er, telkens onder het uitstoten van de kreten 'sjoele, sjoele' ogenblikkelijk mee rond te strooien, al waren het pepernoten. Toen alle ballen kris kras in gras verstrooid lagen te wachten op de volgende actie nam de oudste de leiding over. 'Hoe moet het, pake? Jij kan het toch zo goed?' Heel langzaam begon het mij te dagen. Ongetwijfeld had mijn dochter tegen de kleintjes lopen opscheppen over de nieuwe hobby van hun pake, boulen. En sjoelen en boelen ligt blijkbaar heel dicht bij elkaar in kleine kinderhoofdjes.

De kunstig aangelegde gravelbaan werd ons al gauw te klein. De oudste stelde voor om maar gewoon het hele grasveld in gebruik te nemen. Eéntje gooide een bal een eind weg en dan moesten de anderen daarop mikken, en het liefst raken natuurlijk. Iedere geraakte bal leverde een punt op. 'En wie de meeste punten heeft, heeft gewonnen,' bedacht ze spontaan de spelregels. Al bij de derde caravan die we passeerden kwam een jongetje aangelopen en vroeg of hij mee mocht doen. Maar natuurlijk. Bij een volgende caravan kwam een meisje zelfs met een eigen set boules aangerend. Sneller nog als op ons eigen speelmiddagen bij de Vledderboules, vloog de tijd om. Na een paar uur waren de veelkleurige ballen en kinderen niet meer te tellen, laat staan de behaalde punten.

'En, hebben jullie het een beetje naar de zin gehad bij pake?' vroeg mijn dochter toen ze de kids op kwam halen. 'Ja, lekker sjoele, sjoele,' bleef de kleine nog een hele tijd roepen. Wellicht horen we daar over twintig, dertig jaar wel meer van op een NK of zo...


© Piet/er Bult