Sjoele
Terug naar Verhalen
Terug naar Nederlands
Home
Uit de bundel 'Een mooie boules':
Sjoele
'Opa, opa' nou ja, volgens friese traditie noemen ze me pake.
'Pake, pake, zullen we sjoele?'
Sinds mijn dochter met man en kinderen in het schone Limburg woont en
ik nog altijd in het fraaie Friese land, is een kleine camping bij hen
in de buurt een leuke uitvalsbasis voor mijn vele camperreisjes
richting België, Luxemburg, Frankrijk of nog verder. Ook dit weekend
had ik mij daar voor een paar dagen geïnstalleerd. De zondagmiddag
kreeg ik het genoegen op de beide kleintjes van vier en zes jaar te
mogen oppassen.
'Pake, zullen we sjoele?' herhaalden ze nog eens in koor. 'Maar
natuurlijk gaan we sjoele. Ik weet alleen niet of hier wel een sjoelbak
is. Kom, laten we gaan zoeken.' In ganzentred, ik voorop, dan de oudste
van de twee en daarachter de kleinste, liepen we het terrein rond,
richting het speelveldje. 'Ja daar!' riep de oudste toen ze een soort
van kinderboulebaan zag. Tussen allerlei andere speeltoestellen had de
campingbaas een bak getimmerd van ongeveer twee bij zes meter, bedekt
met een bodem van strak gespannen graveldoek. Op de rand stonden twee
draagtasjes met fel gekleurde campingboules onder een klein afdakje.
De kleinste van de twee was plotseling niet meer te houden. Ze peuterde
de ballen één voor één uit de plastic tasjes en begon er, telkens onder
het uitstoten van de kreten 'sjoele, sjoele' ogenblikkelijk mee rond te
strooien, al waren het pepernoten. Toen alle ballen kris kras in gras
verstrooid lagen te wachten op de volgende actie nam de oudste de
leiding over. 'Hoe moet het, pake? Jij kan het toch zo goed?' Heel
langzaam begon het mij te dagen. Ongetwijfeld had mijn dochter tegen de
kleintjes lopen opscheppen over de nieuwe hobby van hun pake, boulen.
En sjoelen en boelen ligt blijkbaar heel dicht bij elkaar in kleine
kinderhoofdjes.
De kunstig aangelegde gravelbaan werd ons al gauw te klein. De oudste
stelde voor om maar gewoon het hele grasveld in gebruik te nemen.
Eéntje gooide een bal een eind weg en dan moesten de anderen daarop
mikken, en het liefst raken natuurlijk. Iedere geraakte bal leverde een
punt op. 'En wie de meeste punten heeft, heeft gewonnen,' bedacht ze
spontaan de spelregels. Al bij de derde caravan die we passeerden kwam
een jongetje aangelopen en vroeg of hij mee mocht doen. Maar
natuurlijk. Bij een volgende caravan kwam een meisje zelfs met een
eigen set boules aangerend. Sneller nog als op ons eigen speelmiddagen
bij de Vledderboules, vloog de tijd om. Na een paar uur waren de
veelkleurige ballen en kinderen niet meer te tellen, laat staan de
behaalde punten.
'En, hebben jullie het een beetje naar de zin gehad bij pake?' vroeg
mijn dochter toen ze de kids op kwam halen. 'Ja, lekker sjoele,
sjoele,' bleef de kleine nog een hele tijd roepen. Wellicht horen we
daar over twintig, dertig jaar wel meer van op een NK of zo...
© Piet/er Bult