Veur mien liefste

Weeromme naor Gedichten
Weeromme naor Stellingwarfs
Home


Veur mien liefste

Mien volvulde heufd is vandaege zwicht
veur et maeken van een 'disse-dag' gedicht.
't Is eins een gewone dag as alle eren
mar van dichten kuj' soms nog wat leren.

Ik gao d'r veur zitten, nee, 'k blieve staon
staonde te daenken, is 't wark eerder daon.
Och lieve zeuventien, now moej' toch es kieken
't lekt mi'j uut 't heufd, 't begint d'r op te lieken.

Een spreuke veur mien vaders pieperekkien
dat riemt dan weer op moeke's prunusstekkien.
Een zwele gedacht'nis veur mien liefste op pepier
zegt mien potlood iniens: och jonge geef mar es hier.

Laot mi'j je es helpen met jow geschrief
die penne van jow, die hool 'ie vusen te stief.
Jow woorden bestaon ommers al, allienig nog schrieven
al doende te doen, deur schrieven te blieven.

'n Wieshied van mien potlood as penne
ik schrik nog en daenk, daor gaot et henne.
Mar gien woord, gien letter kwam d'r uut
gien penne, gien potlood, ik nam een besluut.

Mit mien kompjoeter verdien ik al jaoren mien brood
dat was mien redder, mien redder in nood.
'k Schoeve vlogge achter et toetsenbod
en now mar kieken of dat dan wat wodt.

As vanzels gongen de toetsen henne-weer-denne
Dit schreef ja beter as potlood of penne.
'n Gedicht schreef heurzels op et scharm
over vreselike riekdom van meensken, hiel arm.

Doe 't scharm zo langzaomerhand vol raekte mit woorden
zag ik heur daenken, ze zocht nog naor wat slotakkoorden.
Op et scharm zag ik et veurheufd van mien liefste's gezicht
dat vun'k een aorig aende as leste riegel van dit gedicht.


© Piet/er Bult