Weerommekieken

Weeromme naor Winterreize
Weeromme naor Klassiekers
Weeromme naor Stellingwarfs
Home




Weerommekieken

Et braant onder mien beide bienen,
al loop ik over sni'j en ies,
ik mag niet weer aosemhaelen,
tot da'k de torens niet meer zie.

Ik hebbe mi'j an alle stienen stoten,
zo vlogge vleug ik de stad uut;
de kri'jen smeten sni'j en ies
op mien hoed, van ieder huus.

Hoe aanders hej' mi'j inhaeld,
ieje, stad van losbaandighied!
An jow blinkerige veensters zongen
et lurkien en de nachtegaal as besten.

De ronde liendebomen bluuiden,
de heldere gruppen broesden slim,
en och, twie maegiesogen gloeiden.
Doe was 't mit je daon, mien vrund!

A'k an die dag weeromme daenke,
dan wi'k nog ienkeer ommekieken.
Wi'k graeg weeromme stoetelen,
en veur heur huus even stillestaon.


© Piet/er Bult, vertaeling