Adam en Eva

Weeromme naor Verhaelen
Weeromme naor Stellingwarfs
Home


Adam en Eva

Keuning en keuninginne. Dat weren Adam en Eva aenliks. Ze mochten heersen over de bomen, de bloemen en de dieren.

"Jim moe'n de tuun bewarken en beweren," zee vader God. "Mar iene ding. Blief van de boom van Kennis van Goed en Kwaod of! Ie meugen d'r niet van eten, aanders zuj' grif starven. Begrepen?"

Adam en Eva nikten. Biester muuilik was dat niet. D'r was zovule te ontdekken. Een hagedissien dat zwemmen kon of een hattien mit een jong... Ze stonnen de hieltied weer versteld van God zien wieshied en goeie zorgen. En wat was et mooi as God bi'j heur was, een aentien mit heur kuierde en alles mit heur besprak.

Iéne was d'r, die de baand tussen God en zien kiender stokkend maeken wol. Et was saotan, een opsternaote engel, die in plak van God de baos wezen wol. En de slange, et slimste dier van et veld, wol him daorbi'j wel een haantien helpen.

Op een dag gaon Adam en Eva naor et midden van de tuun, waor de boom van Kennis en de boom van Goed en Kwaod staot. De slange hoolt heur goed in de gaten. Zo gauw hi'j vernemt dat Eva even allienig staot, kronkelt hi'j naor heur toe.

"Meugen jim van gieniene boom eten?" vragt hi'j wat mierkerig.

Eva dri'jt heur verbaosd om. Praot de slange?

"Ja heur! We meugen van alle bomen eten," zegt ze. "Allienig niet van die boom daor, aanders zuwwe wegraeken."

Minaachtend dri'jt de slange zien smalle kop mit de koolde ogen opziede. Zien spleten tonge flut henne-weer-denne.

"Tsss... starven? Welnee! God wet alledaegs, dat aj' daorvan eten, ie krek as Him wezen zullen. Dan ken ie goed en kwaod!"

Eva blift as an de grond naegeld staon. Wat zegt de slange now? Zol God et daorom verbeuden hebben? Ze bekiekt de boom nog es. Hi'j zicht d'r hiel gewoon uut. De vruchten lieken sappig en zuuite. Veurzichtig stikt zi'j iene vinger uut om te vulen of ze riepe binnen.

"Wat doe ie?"

Et is Adam die aachter heur staot.

"Ie meugen niet an die boom kommen, weej' wel?" zegt hi'j vermanend. Eva legt him uut wat de slange zegd het. Daor kikt Adam wel van op. Zol God heur echt dom holen willen, zodat zi'j niet zoas Him wodden zullen? Wiefelend bekieken ze de boom nog es van alle kaanten. Niks biezunders an te zien. Langelaeste hakt Eva de kneup deur. Zi'j plokt risseluut twie vruchten en geft d'r iene van an Adam. As ze d'r een hap uut neumen hebben, weten ze et grif... De slange het leugen.

Zaachte roezen de bomen in de aovendkoelte. Vader God kuiert deur de tuun. Hi'j zuukt zien kiender op. Waor zitten ze toch?

"Adam, Eva, waor bin jim?" ropt Hi'j een peer keer. Aendelik geven ze antwoord vanuut de bossies, waorin ze votkreupen zitten.

"Wi'j vienen et zo halvewies dat wi'j naekend binnen..." zeggen ze.

Beschaemzem kommen ze te veurschien.

Och kiek toch! Om heur middel hebben ze schölken kneupt van viegeblaeder.

"Wie het jim wiesmaekt daj'm naekend binnen?" vragt God streng. "Hej'm soms van die boom eten, waorvan Ik jim verbeuden hebbe te eten?"

Eva begint te goelen en Adam verontschuldigt him.

"Dat vrommes, die jow mi'j geven hebben, die het mi'j van de vrucht eten laoten." zegt hi'j.

"De slange het mi'j bedreugen," snikt Eva.

Ja, daor zit de slange. Doodstille, zien kop ofwended, zien ogen dichte. Och, hi'j haat God.

"Ie slange," zegt God poer lelk, "Vervluukt bin ie. Van now an zul ie op je boek kroepen en stof in je bek kriegen, zolange aj' leven. En ie, Saotan... Ik zal vi'jaandschop zetten tussen jow en et vrommes, tussen de meensken die jow dienen willen en heur naokommelingen. Iens zal d'r iene geboren wodden, die jow kop vergriemen zal, hoewel ie zien hiele vergriemen  zullen."

Adam en Eva heuren disse woorden en vergeten ze nooit meer. O ja, vader God blift van heur holen, ok al moet Hi'j heur streng straffen veur wat ze daon hebben. Piene en verdriet zullen ze ondervienen. De eerde zal vol stiekels en distels wezen. Adam zal zwoegen moeten veur zien daegeliks stokkien bolle en ze zullen beiden starven. Now ze krek as God wodden binnen en goed en kwaod kennen, meugen ze vanzels niet meer bi'j de boom des Levens kommen. God stuurt heur vot uut de tuun. Een engel mit vlammend zwaord moet de toegaank be

Over de woeste hoogvlakte toffelen Adam en Eva. Zi'j bin gien keuning en keuninginne meer. Dat is biester begrotelik. Mar toch... van ien ding bin ze wis. God hoolt nog de hieltied hiel vule van heur, Want Hi'j maekte zels waarme kleren veur ze van schaopenvachten. Eva aait zaachte over et krullegiesbont en zegt troostend tegen Adam, wiels zi'j zien haand pakt: "Ik hope mar dat die man, die God beloofd het, vlogge komt."


© Piet/er Bult