Begin van de wereld

Weeromme naor Verhaelen
Weeromme naor Stellingwarfs
Home


Begin van de wereld

Veurdat d'r tied en ruumte was had God et doel om meensken te maeken die op him lieken zollen, waor hi'j dan wat mit praoten kon en van holen kon. Dus gong hi'j van alles maeken. Hi'j maekte eerst de hemel en de eerde. Mar die eerde was woest en leeg. Een dikke duusternis lag over et waeter. God leut zien gedaachten d'r nog es over gaon. In duusternis zol een meenske niet leven kunnen. Dus docht hi'j: "D'r zol eins locht wezen moeten!" en kiek es an, opiens was d'r locht. En et locht was mooi. God nuumde et locht daegs en et duuster nuumde hi'j naachs.

Mar d'r hong ok nog een soorte van mist boven de eerde. Alles was grauw-gries en nattig. Daor mos veraandering in kommen. Dus maekte God et verschil tussen waeter op en waeter boven de eerde. Zo ontstonnen oceanen, zeeën, bekies en meren. De locht daor hielendal boven nuumde God hemel. En God zag dat et zo goed was. Doe was et aovend west en et wodde weer morgen, de twiede daegs.

"D'r moet ok dreuge grond kommen!" reup God." En daornao wil ik grössies, plaanten en bomen hebben, die vrucht dregen!"

Prachtig wodde et now, zo vol kleur. God zag dat et goed was. Doe was et aovend west en morgen, de dadde daegs.

"An de hemel wil ik lochten: zunne, maone, steerns. Zi'j moe'n scheidinge maeken tussen daegs en naachs. Ze moe'n de seizoenen angeven, de maonden en de jaoren en butendat locht geven op de eerde."

Zoas God et bedocht, zo gebeurde et ok. Et was aovend west en morgen, de vierde daegs.

"In et waeter wi'k visken hebben en in de locht voegels!" zee God. Ie hadden et es zien moeten! Verschillende voegels en visken kwammen d'r, grote voegels mar ok  hiele kleinties. Een gespetter en een gefluit. God zegende ze en zee: "Et is goed zo, kriege mar jonkies en maeke de eerde vol."

Weer was et aovend west en morgen: de vuufde daegs.

Op de zesde daegs maekte God verschillende levendige dieren. Stiekelvarkenties, hagedisies, peerden en lieuwen. Ongeleuflik vule soorten. God had d'r dudelik nocht an om een giraffe mit een lange nekke te maeken en een ienhoorn mit mar iene hoorn op zien neuze. Wat een dieregeluden weren d'r now en wat een gespring en beweginge. Ie keken je ogen uut. Aendelik was alles klaor. Now kon de meenske kommen. Wat zol hi'j genieten van die lekkere vruchten, die geuren, die kleuren en dat voegelgefluit.

God maekte de meenske mit zien eigen hanen, van zaandkorrelties die op eerde weren, een betien van dit en een betien van dat. Mit iene vinger aaide Hi'j zaachies over de wangen. Hi'j maekte de mond, de vingers mit de naegels, de ronding van de bienen en de sierlijke voeten...

En dan vertel ik je nog niet iens hoe ongeleuflik knap God de hassens maekte en de daarms en et hatte.

Volmaekt was de meenske. Allienig, hi'j leefde nog niet. Hoe zol God dat doen? Zol Hi'j weer praoten? Nee, Hi'j blaosde Zien eigen aosem in zien neuze en zette him zaachies overaende.

"Adam," zee God groots. Hi'j bekeek zien kiend een hiele tied en fluusterde mar de hieltied: "Goed, hiel goed."

Wie leerde Adam praoten? Hoe leerde Adam wat hi'j eten kon? Wie het him die mooie schepping toond? God zels vanzels. Adam moch over alles de baos wezen. Hi'j vuulde him zo riek as een keuning en dat was hi'j ok.

Vusen te vlogge gong die dag veurbi'j, de zesde.

Now hadde God nog iene dag over, de zeuvende. Die daegs zette Hi'j doe echt apat. Et wodde een dag om mit de meenske om te gaon, een rustdag veur heur tegere. Ja, God rustte van al et wark dat Hi'j daon had en Hi'j geneut d'r van.


© Piet/er Bult