De eerste meenske

Weeromme naor Verhaelen
Weeromme naor Stellingwarfs
Home


De eerste meenske

Veurdat d'r tied was hadde God, die inkeld liefde is, et doel om meensken te maeken die op Him lieken zollen, waor Hi'j mit praoten en van holen kunnen zol. Dus gong Hi'j alles klaormaeken. Hi'j maekte de hemel en de eerde. Mar die eerde was eerst woest en leeg. Een dikke duusternis hong over et waeter. God leut Zien gedaachten d'r es over gaon. In duusternis zol de meenske niet leven kunnen. Dus gaf Hi'j de kommedaosie: "D'r moet locht wezen!" en kiek, opiens was d'r locht. Et locht was goed. God nuumde et locht daegs en de duusternis Hi'j naachs.

Nog hong d'r een soorte van mist boven de eerde. Alles was grauwgries en nat. Daor mos veraandering in kommen. Dus maekte God scheidinge tussen waeters op en boven de eerde. Oceanen, zeeën, bekies en meren ontstonnen. De locht boven oons nuumde God hemel. En God zag dat et goed was. Doe was et aovend west en morgen, de twiede daegs.

"D'r moet ok dreuge grond kommen!" reup God." En daornao wil ik grössies, plaanten en bomen hebben, die vrucht dregen!"

Prachtig wodde et now, zo vol kleur. God zag dat et goed was. Doe was et aovend west en morgen, de dadde daegs.

"An de hemel wil ik lochten: zunne, maone, steerns. Zi'j moe'n scheidinge maeken tussen daegs en naachs. Ze moe'n de seizoenen angeven, de maonden en de jaoren en butendat locht geven op de eerde."

Zoas God et bedocht, zo gebeurde et ok. Et was aovend west en morgen, de vierde daegs.

"In et waeter wi'k visken hebben en in de locht voegels!" zee God. Ie hadden et es zien moeten! Verschillende voegels en visken kwammen d'r, grote voegels mar ok  hiele kleinties. Een gespetter en een gefluit. God zegende ze en zee: "Et is goed zo, kriege mar jonkies en maeke de eerde vol."

Weer was et aovend west en morgen: de vuufde daegs.

Op de zesde daegs maekte God verschillende levendige dieren. Stiekelvarkenties, hagedisies, peerden en lieuwen. Ongeleuflik vule soorten. God had d'r dudelik nocht an om een giraffe mit een lange nekke te maeken en een ienhoorn mit mar iene hoorn op zien neuze. Wat een dieregeluden weren d'r now en wat een gespring en beweginge. Ie keken je ogen uut. Aendelik was alles klaor. Now kon de meenske kommen. Wat zol hi'j genieten van die lekkere vruchten, die geuren, die kleuren en dat voegelgefluit.

God maekte de meenske mit zien eigen hanen, van zaandkorrelties die op eerde weren, een betien van dit en een betien van dat. Mit iene vinger aaide Hi'j zaachies over de wangen. Hi'j maekte de mond, de vingers mit de naegels, de ronding van de bienen en de sierlijke voeten...

En dan vertel ik je nog niet iens hoe ongeleuflik knap God de hassens maekte en de daarms en et hatte.

Volmaekt was de meenske. Allienig, hi'j leefde nog niet. Hoe zol God dat doen? Zol Hi'j weer praoten? Nee, Hi'j blaosde Zien eigen aosem in zien neuze en zette him zaachies overaende.

"Adam," zee God groots. Hi'j bekeek zien kiend een hiele tied en fluusterde mar de hieltied: "Goed, hiel goed."

Wie leerde Adam praoten? Hoe leerde Adam wat hi'j eten kon? Wie het him die mooie schepping toond? God zels vanzels. Adam moch over alles de baos wezen. Hi'j vuulde him zo riek as een keuning en dat was hi'j ok.

Vusen te vlogge gong die dag veurbi'j, de zesde.

Now had God nog iene dag over, de zeuvende. Die daegs zette Hi'j doe echt apat. Et wodde een dag om mit de meenske om te gaon, een rustdag veur heur tegere. Ja, God rustte van al et wark dat Hi'j daon had en Hi'j geneut d'r van.

© Piet/er Bult