De ni'je kleren van de keizer

Weeromme naor Verhaelen
Weeromme naor Stellingwarfs
Home


De ni'je kleren van de keizer

Hiel lange leden leefde d'r een keizer die zo alderheiselikst van mooie, ni'je kleraosie hul dat hi'j al zien centen uutgaf om himzels mar mooi te maeken. Hi'j keek niet omme naor zien soldaoten of zien ziedzulver en een rittien deur de stad vun hi'j alliend mar aorig om zien ni'je kleraosie zien te laoten. Veur ieder ure van de dag hadde hi'j wel een aander maantel, en zoaj' over een minister zeggen dat hi'j in de ministerraod is, zo zeden ze hier altied: "De keizer is in zien kliedkaemer!"

In de grote stad waor hi'j woonde was et leven hiel genoeglik. Iedere dag kwammen d'r wel aandere mar op een dag kwammen d'r twie bedriegers, die heur veur wevers uutgavven en zeden dat ze de mooiste stoffen weven konnen die aj’ je mar daenken kunnen. Niet alliend de kleuren en et petroon weren ongeleuflik mooi, mar ok de kleraosie die d'r van maekt wodde, hadde de biesterbaorlike eigenschop dat ze onzichtber weren veur iederiene die niet veur zien wark deugde of die onvergeeflik dom was. Wat een prachtige kleraosie, docht de keizer. A'k die an hebbe, kan 'k d'r aachter kommen wie d'r in mien riek niet deugt veur zien wark en dan kan ik de knappen van de dommen onderscheiden. Die stof moet ik daolik weven laoten! En hi'j gaf de bedriegers een flink haandvol centen, zodat ze mit heur wark uutaende zetten konnen. Die zetten dan ok twie weefgetouwen op en deden krek as ze warkten, mar d'r zat hielemaole niks op et weefgetouw. Bertaolweg vreugen ze om de fienste ziede en et prachtigste goold; dat stopten ze in heur eigen buse en ze warkten an de lege weefgetouwen, en dat nog wel tot diepe in de naacht.

"Now zol ik aenlik toch wel es weten willen hoeveer ze mit de stof binnen," docht de keizer, mar et wodde him wel een betien vremd te moede as hi'j d'r an docht dat wie dom was of niet veur zien wark deugde, de stof hielemaole niet zien kon. Hi'j wus netuurlik wel dat hi'j veur himzels niet bange hoefde te wezen, mar hi'j wol toch liever eerst iene aanders sturen om te kieken hoe as et d'r mit ston. Alle meensken in de hiele stad wussen wat een biesterbaorlike kracht de stof hadde en alleman was d'r op braand om te zien hoe slecht of dom zien buurman was.

"Ik stuur mien oolde, eerlike menister naor de wevers!" docht de keizer. "Die kan et beste kieken hoe as de stof wodt, want hi'j het een goed verstaand en gieniene dot zien wark beter as hi'j!"

Doe kwam de brave, oolde menister de zael binnen waor de twie bedriegers an de lege weefgetouwen zatten te warken.
"De hemel bewere me!" docht de oolde menister en hi'j dee zien ogen nog es waegenwied eupen.
"Ik zie niks!" Mar dat zee hi'j niet.

De beide bedriegers vreugen him om dichterbi'j te kommen en vreugen him as et gien mooi petroon was en as et gien prachtige kleuren weren. Doe wezen ze naor et lege weefgetouw en de aarme, oolde menister sperde zien ogen de hieltied veerder eupen, mar hi'j zag niks, want d'r was niks.
"Lieve hemel!" docht hi'j.
"Zol ik dom wezen? Dat ha'k gienertied docht en dat mag gieniene weten! Zo'k niet deugen veur mien wark? Ik kan ze toch niet vertellen da'k de stof niet zien kan!"

"Now, jow hebben d'r niet vule over te zeggen!" zee de iene wever, die nog drok an et wark was.

"O, mar et is prachtig! Gewoonweg schitterend!" zee de oolde menister en hi'j keek deur zien brillegien.
"Dat petroon en die kleuren! Ja, ik zal tegen de keizer zeggen dat et mi'j biezunder goed anstaot!"

"Dat dot oons deugd," zeden de twie wevers en now nuumden ze de kleuren en ze beschreven et biezundere petroon. De oolde menister lette goed op, zodat hi'j dat naovertellen kon as hi'j bi'j de keizer kwam, en dat dee hi'j.

Now verlangden de bedriegers meer geld, meer ziede en goold; dat hadden ze neudig veur et weven. Mar ze steuken alles in heur eigen buse, d'r kwam gien draod an et weefgetouw, mar ze gongen nog wel de hieltied deur mit weven an et lege weefge-touw.

De keizer stuurde al gauw es weer een brave raodsman om te kieken hoe et mit et weven gong en as de stof al haost klaor was. Et vergong him krek as de menister, hi'j keek en keek, mar omreden d'r niks aanders was as lege weefgetouwen, zag hi'j niks.

"En, is et gien prachtig stok stof?" vreugen de bedriegers en ze vertelden over et prachtige petroon dat d'r hielemaole niet was.
"Dom bin ik niet," docht de man.
"Zo'k dan niet deugen veur mien wark? Dat is toch te gek! Mar dat moe'k niet marken laoten!" En doe prees hi'j de stof die hi'j niet zag en verzekerde heur hoe goed de mooie kleuren en et prachtige petroon him anstonnen.
"Et is gewoonweg schitterend!" zee hi'j tegen de keizer. Alle meensken in de stad praoten over de prachtige stof.

Doe wol de keizer zels ok gaon te kieken wiels de stof nog op et weefgetouw zat. Mit een hiele kloft geleerde manluden, waoronder de twie oolde, brave raodsluden die d'r al eerder west weren, gong hi'j naor de listige bedriegers, die now uut alle macht weefden, mar dat hadde gien draod om et lief.

"En, is et niet alderprachtigst?" vreugen de twie brave raodsmannen.
"Moet Majesteit es kieken, wat een petroon, wat een kleuren!" En doe wezen ze op et lege weefgetouw, want ze dochten dat de aanderen de stof vast wel zien konnen.

"Wat krie'we now?" docht de keizer.
"Ik zie niks! Mar dat is verschrikkelik! Bin ik dom? Deug ik niet veur et keizerschop? Dit is et vreselikste dat me overkommen kon!"
"O, et is hiel mooi!" zee de keizer.
"Et het mien alderhoogste instemming!" Hi'j nikte tevreden en bekeek et lege weefgetouw, hi'j wol niet zeggen dat hi'j d'r niks van zien kon. Et hiele gevolg dat hi'j bi'j him hadde, keek en keek, mar zag al niks meer as alle aanderen. Toch zeden ze krek as de keizer:
"O, et is hiel mooi!" en ze raodden him an om van disse ni'je prachtige stof kleraosie maeken te laoten veur de grote optocht die bi'jkotten kommen zol.
"Et is magnifiek, schitterend, excellent!" klonk et van mond tot mond en allemaole weren ze d'r slim tevreden over. De keizer gaf ieder van de bedriegers een ridderodder veur in ‘t knoopsgat en de titel van weefjonker.

De hiele naacht veur de dag waor de optocht op plakvienen zol, bleven de bedriegers op en ze hadden wel zestien keerzen an. De meensken konnen zien dat ze et drok hadden om de ni'je kleraosie van de keizer op tied of te kriegen. Ze deden krek as ze de stof van et weefgetouw haelden, ze knipten mit grote scheren in de locht, ze ni'jden mit naelden zonder draod en zeden bi'j slot van zaeke: "Kiek es an, now bin de kleren klaor!"

De keizer kwam zels naor heur toe mit zien veurnaemste dienstvolk, en de twie bedriegers hullen een aarm omhogens krek as ze wat vaastehullen en zeden:
"Kiek es, hier is de broek. Hier is de jasse. Hier de maantel!" en zo veerder.
"Et is lochtig as spinrag! Ie zollen haost daenken daj' niks an hadden, mar dat is now krek et biezundere d'r van!"

"Ja!" zee alle dienstvolk. Mar ze zaggen vanzels niks, want d'r was niks.

"Zol et jow keizerlike Majesteit aldergenaodigst behaegen om jow kleren uut te strupen?" vreugen de bedriegers.
"Dan zuwwe jow de ni'je anstrupen, hier veur disse grote spiegel!"

De keizer dee al zien kleren uut en de bedriegers deden krek as ze him algedurig iene van de ni'je kleren gavven die ze maekt hebben zollen, en de keizer ston veur de spiegel te dri'jen.

"Lieve hemel, wat staot dat mooi! Wat staot zit dat goed!" zeden ze allemaole in koor.
"Wat een petroon! Wat een kleuren! Dat is een kostber pak!"

"Buten staon ze te waachten mit et baldakijn dat in de optocht boven de Majesteit zien heufd hullen wodt!" zee de opperceremoniemeester.
"Ik bin d’r klaor veur!" zee de keizer.

"Zit et niet goed?" En doe dri'jde hi'j him nog een keer veur de spiegel in de ronte krek as hi'j zien pracht nog es goed bekeek. De kaemerheren die de sleep dregen mossen, taastten mit heur hanen over de vloer, krek as ze de sleep opneumen: ze leupen wat mit de hanen in de hoogte, ze durfden niet marken te laoten dat ze niks zien konnen.

En zo leup de keizer in de optocht onder et prachtige baldakijn en alle meensken op straote en veur de raemen zeden:
"Och here mien tied, wat bin de ni'je kleren van de keizer verdomd mooi, wat een prachtige sleep het hi'j an zien maantel! Et zit as gegeuten!" Gieniene wol marken laoten dat hi'j niks zag, want dan deugde hi'j ommes niet veur zien wark of was hi'j hiel dom. Gienertied hadde de kleraosie van de keizer zoe'n sukses had.
"Mar hi'j het niks an!" zee een klein kiend opiens.
"Och here gotskes, de waorhied moej' uut een kiendermond heuren," zee de vader en de iene fluusterde tegen de aander wat et kiend zee.

"Hi'j het niks an," zegt een klein kiend, "hi'j het niks an!"
"Mar hi'j het hielemaole niks an," reup langelaeste et hiele volk. En de keizer kromp innneneer, want hi'j vun dat ze geliek hadden, mar hi'j docht:
"Ik moet et mar tot et aende volholen." En de kaemerheren leupen de sleep te dregen die d'r hielemaole niet was.


© Piet/er Bult (vertaeling)