De dood van een hippie
Weeromme naor Verhaelen
Weeromme naor Stellingwarfs
Home
De dood van een hippie
Mien slaopzak ha'k netties opruuld aachter 't heufd. Een
reklame-tassien mit wat rommel-deri'je ston naost mi'j. Mit et
verstaand op nul, zat ik noflik in de li'jte mit 't zunnegien op 'e
rogge wat te doezen op twie-tree-hoge tegen et monement.
"Wee'j' een slok melk van mi'j hebben?", zee een maegiesstemme opiens.
Ik schrok op. Ik hadde niet verneumen dat d'r iene naost mi'j zitten gaon was.
"Hier, neem een slok," drong ze an en hul mi'j een plestieken flesse veur. Ze hadde de doppe d'r al ofdri'jd.
"Wee'j' d'r ok een boltien bi'jhebben? Ze bin wel een betien dreuge mar daor was de pries ok naor."
Uut slaopstaand kwam ik bi'j mien positieven en keek in een kreers gezichien mit laank, sluuk, wat lochtigbruun haor.
As vanzels nam ik heur flesse an en zat d'r wat onwennig mit in mien hanen.
"Uut de perveensie zeker," zee ze.
"Ja ..., mar hoe ..." staemelde ik.
"O, dat ziej' zo, die zitten hier altied mar wat veur heur uut te
steren. Stadsvolk is vaeks wat roeziger en zit meerstentieds ok in
groepies bi'jmekeer."
Ik nam een slok uut de flesse en nam ok et boltien van heur an dat ze
mi'j nog es veurhul. Ze nam de flesse weer van mi'j an en zonder de
tute d’r van of te hemmelen, nam ze zels ok een slok en stopte doe de
flesse weer in heur stofdoeken tasse.
"As ie een betien tabak hebben dan kuwwe wel even iene roken. Ik hebbe nog wat goedkope Marokko."
Ik gaf heur mien sjekpoede en zi'j dri'jde hiel haandig een sigerette
mit wat krummelties van heur Marokko d'r deur. Mit mien iene haand
dee'k de sjek weer in de buse en mit de aand're haand prissenteerde ik
heur een vuurtien. Nao een peer heftige trekken gaf ze de peuk an mi'j.
Omstebeurten rookten wi'j oons sigerettien op.
"Kom", zee ze, pakte mien haand en trok mi'j overaende, "we pakken lijn viere. Die ridt vlak bi’j et park langes."
(...)
'n Schoffien leden mos ik veur mien wark nog es in Amsterdam wezen. In
't middagschoft leup ik deur 't Vondelpark. Op 't dadde of vierde
baankien wao’k an veurbi'j kwam, zatten twie - zo te zien nogal stadse
- vrouwluden van mien oolder wat veur heur uut te kieken. Et iene
gezicht kwam mi'j opiens slim bekend veur. 'k Wus zo gauw niet waor a'k
heur eerder zien hadde en leup dan ok gewoon deur. Wiels ik nog wat in
't park ommedweelde hul dat gezichte mi'j slim bezig. Was 't iene van
de tillevisie of wa'k heur op et wark misschien al es een keer
veurbi'jlopen? Waor kon ik heur toch van! Zo'k de stoute schoenen
antrekken en heur anspreken of ha'k daor et lef niet toe.
(...)
Ze was now de rechterhaand van een hiele hoge baentiesman zee ze. Ze
woonde in de ni'je buurt, was netties trouwd en hadde twie kiender en een
hond. We praoten nog een piepvol mar ik vun ze nogal bekakt in heur
doen en laoten. As ze wat gewichtigs zee - en dat vun ze zels al gauw -
dan koj' an de grimassen rond heur mond wel zien, dat ze wat boven heur
kunnen warkte. Op den duur vreekt him dat vanzels. Dit was niet meer
dat maegien die mi'j meer as dattig jaor leden een boltien gaf mit een
slok melk en een joint. Nee, de hippie in heur was al een hiele tied zo
dood as een piere. 't Was now gewoon - krek as ik trouwes - een
alledaegs burgertruttien wodden.
© Piet/er Bult, 2003