Gooldlokkien

Weeromme naor Verhaelen
Weeromme naor Stellingwarfs
Home


Gooldlokkien en de drie beren

D'r weren es drie beren die smoekies in een eigen huus woonden, midden in een groot bos. De iene was een klein beertien, de aandere was een middelmaotig grote beer en de dadde was een hiele grote beer. Ze hadden ieder heur eigen bri'jbod: een klein bod veur de kleine beer, een middelmaotig groot bod veur de middelmaotig grote beer en een groot bod veur de hiele grote beer.

En ieder van heur hadde zien eigen stoel: een klein stoeltien veur de kleine beer, een middelmaotig grote stoel veur de middelmaotig grote beer en een grote stoel veur de hiele grote beer. Ze hadden ok ieder heur eigen bedde: een klein beddegien veur de kleine beer, een middelmaotig groot bedde veur de middelmaotig grote beer en een groot bedde veur de hiele grote beer.

Op een dag maekten ze heur bri'j klaor veur et morgeneten en deden die in heur bri'jbodden. Doe gongen ze de bos even in te kuieren wiels heur bri'j koold wodde, zodat ze heur mond d'r niet an branen zollen. En wiels ze te kuieren weren kwam d'r een klein maegien, die Gooldlokkien hiette, bi'j et husien. Eerst keek ze deur et raem naor binnen en doe gloerde ze deur et sleutelgat. Doe ze gieniene zag, dee ze de deure eupen. De deure was niet op slot omreden de beren goeie beren weren die gienertied iene kwaod deden. Ze verwaachtten dan ok niet van aanderen dat die heur kwaod doen zollen.

Gooldlokkien dee dan ok de deure eupen en gong naor binnen. Ze vun et een verrassing dat ze bri'j op ‘e taofel staon zag. As ze even deur prakkeseerd hadde, had ze wel waacht tot de beren thuuskommen weren die heur dan misschien wel vraogd hadden zollen om mit te eten. Et weren jommes slim aorige beren, een betien rimpend misschien mar dat bin alle beren, en ze weren warkelik hattelik en gaastvri'j. Mar de bri'j zag d'r slim lekker uut en Gooldlokkien besleut om heurzels te bedienen.

Eerst nam ze een happien van de bri'j van de hiele grote beer mar die was vusen te hiete veur heur. Doe nam ze een happien van de bri'j van de middelgrote beer mar die was te koold veur heur. En doe nam ze een happien van de bri'j van de kleine beer en die was niet te waarm en niet te koold. Gooldlokkien vun de bri'j zo lekker dat ze et hiele bod leeg at.


Doe gong et maegien in de stoel van de hiele grote beer zitten, mar die was te hadde an 't gat. Doe perbeerde ze de stoel van de middelgrote beer en die was te zaachte vun ze. Daoromme perbeerde ze de stoel van de kleine beer en die was niet te hadde en niet te zaachte, mar krek goed. Ze gong d'r op zitten en ze bleef d’r op zitten tot de bojem opiens uut de stoel weg zakte en ze op de grond terechte kwam.

Gooldlokkien kwam overaende en gong naor boven, naor de slaopkaemer waor de drie beren naachs sleupen. Eerst gong ze op et bedde van de hiele grote beer liggen, mar et heufdaende was te hoge veur heur. Doe gong ze op et bedde van de middelgrote beer liggen, mar van dat bedde was et voetenaende te hoge. Langelaeste gong ze naor et beddegien van de kleine beer. En dat was krek goed. Ze gong d'r op liggen, trok de dekens over heur henne en vul in een diepe slaop.

De drie beren dochten onderdehaand dat heur bri'j now wel es koold genoeg wezen zol. Daoromme gongen ze op huus om dat op te eten. Gooldlokkien hadde de lepel van de hiele grote beer rechtop in zien bri'j staon laoten. Doe die dat zag, zee hi'j mit zien grote zwaore stemme:
"D'r het iene an mien lepel zitten!"
En doe de middelgrote beer naor zien bod keek, zag hi'j dat bi'j him de lepel ok rechtop in de bri'j ston. Hi'j zee mit zien middelmaotig zwaore stemme:
"D'r het iene an mien lepel zitten!"
Et kleine beertien keek naor zien bod. Hi'j zag dat zien bri'j op was. En hi'j zee mit zien fiene stemmegien:
"D'r het iene an mien lepel zitten en mien bri'j is op!"

De drie beren begrepen dat d'r iene in heur husien west was. Ze gongen in de kaemer zuken as diegene d'r nog was. Now hadde Gooldlokkien vergeten et hadde kussen recht te leggen doe ze uut de stoel van de hiele grote beer overaende kommen was.
"D'r het iene op mien stoel zitten!" zee de hiele grote beer mit zien grote zwaore stemme. Et kussen van de middelgrote beer was indrokt. En de middelgrote beer zee mit zien middelzwaore stemme:
"D'r het iene op mien stoel zitten!"
Ie weten vast nog wel wat Gooldlokkien mit de dadde stoel daon hadde. Et kleine beertien mit een fien stemmegien zee dan ok:
"D'r het iene op mien stoel zitten tot de bojem d'r uut vul!"

De drie beren vunnen et doe echt neudig om veerder te zuken. Ze gongen naor boven naor heur slaopkaemer. Tja, Gooldlokkien hadde et kussen van de hiele grote beer van et plak trokken.
"D'r het iene op mien bedde legen!" zee de hiele grote beer mit zien grote, zwaore stemme. En et sprei van 't bedde van de middelgrote beer was hielenmaole knoekeld.
"D'r het iene op mien bedde legen!" zee de middelgrote beer mit zien middelmaotig zwaore stemme. En doe et kleine beertien bi'j zien bedde kwam, lag et sprei wel te plak en et kussen ok wel, mar op et kussen lag et heufien van Gooldlokkien - en dat lag hielemaole niet te plak, want dat heufd hadde daor hielemaole niks te maeken. "D'r het iene op mien bedde legen - en ze ligt d'r nog!" zee et kleine beertien mit zien fiene stemmegien.

Gooldlokkien hadde onderwiels in heur slaop de grote, zwaore stemme van de hiele grote beer en de middelmaotig zwaore stemme van de middelgrote beer wel heurd, mar dan op dezelde meniere zoaj' stemmen in je dromen heuren. Mar van et hoge, schelle stemmegien van et kleine beertien wodde ze wakker. Vot-en-daolik gong ze rechtop zitten. Doe ze de drie beren an de iene kaante van et bedde staon zag, schrok ze zo allemachtig, dat ze heur an de aandere kaante van et bedde of valen leut en hadde naor et raem toe leup.

Et raem ston eupen, want de drie beren weren hiele kreerse beren, die altied et raem eupenzetten as ze morgens in de bienen kwammen. Gooldlokkien sprong naor buten en vleug zo hadde as ze kon de bos in en keek niet iene keer aachteromme. Wat d'r daornao mit heur gebeurd is, wet gieniene, mar de drie beren hebben heur gienertied weer zien...


© Piet/er Bult