Jenever en sinasappels
Weeromme naor Verhaelen
Weeromme naor Stellingwarfs
Home
Jenever en sinasappels
De eerste keer was hi’j mi’j eins niet iens opvalen. De twiede keer
docht ik nog van hé, daor is hi’j ok weer. Nao een weke of wat was et
gewoon, en now mis ik him zuver. Et zat zo...
In mien gruuntewinkeltien mit slietersvergunning kwam op een
donderdagmiddag wat een schriel mannegien binnen. Hej’ wel zes flessen
jonge klaore en veertien sinasappels veur mi’j? vreug et mannegien. Dan
moe’k even aachter kieken, zee ik, die sinasappels zal wel gaon mar of
d’r nog wel zes flessen jonge staon, dat wee’k zo niet. Och, wat wi’j
ok op zoe’n dörpien. Een vaaste klaantekring en dan weej’ wel krek wat
veurraod aj’ hebben moeten. Mar dan in ien keer zes flessen dat was
haost de omzet van een hiele weke! De man hadde gelok, d’r stonnen nog
drie flessen veur in ’t schap en nog wel vieve aachter in een deuze. De
honderd gulden die hi’j ofrekenen mos kwam wat smoezelig uut zien
kontbuse mar och, geld is geld.
De aandere weke om zowat dezelde tied henne ston et mannegien weer veur
de toonbaank en vreug weer om zes flessen jonge en veertien
sinasappels. Omreden de veurraoddeuze de veurige keer aorig leeg raekt
was ha’k vanzels krek bi’jbesteld en hadde now genoeg staon. De
veertien sinasappels ha’k altied wel staon, vaeks wel een peer kisten
vol. As ’t now bi’j disse twie keer bleven was dan was dit verhaeltien
nooit maekt mar et wonder wil dat de man een weke laeter nog es weer
kwam en weer mit dezelde bosschop. Dat gong gien drie of vier keer mar
et was now al een peer maond et geval. Deur de kletspraoties op ‘e
buurt ha’k al es verneumen dat hi’j mit ok wat een schriel vrommesien,
et vervalen boerderi’jgien krek buten et dörp betrokken had. Dat
plaetsien was al jaoren van een oolde vri’jster. Die hadde et van heur
oolden overholen doe die uut de tied raekten.
Et mannegien bleef mar kommen, alle weken om ongeveer dezelde tied
henne en altied mit dezelde bosschop: zes flessen jonge jenever en
veertien sinasappels. Ik daenke dat et wel haost zoe’n drie maonden
gaon het veur dawwe zomar een keer, wat an de praot raekten. Hi’j
bromde wat, dat hi’j architekt was en zo en dat zien vrouw wat an
tuunontwarpen dee. Et was wat een smoezelig verhaeltien van wat een
smoezelig mannegien. Doe we nog wat deurpraoten over et weer van de
oflopen weke kon 'k mi’j niet meer inholen en vreug him zomar opiens
waorom as hi’j iedere weke toch mit die wat vremde bosschop langeskwam.
Begriep mi’j goed, verontschuldigde ik mi’j nog, ik hebbe d’r vanzels
niks mit te maeken mar et is wel wat ongewoon op zoe’n dörpien.
Och, zee et mannegien, et is oons ienige hoolvaaste nog in ’t leven.
Wi’j hebben eins niks aanders meer neudig as wat jenever en een peer
sinasappels. Awwe wakker binnen dan is vaeks et eerste wawwe griepen de
flesse en dat gaot dan zo de hiele dag. Zo now en dan gaon we ok wel es
even op bedde vanzels mar och, dan doen we vaeks mit oons beidend nog
een spullegien mit kaorten en zo en hewwe elk an oonze eigen kaante een
flesse staon. An elke kaante een eigen flesse? vreug ik. Ja, aanders
krie’we d’r ruzie omme. Och, en dan soezen we wat en nao een peer uren
biwwe weer wakker en griepen vot-en-daolik weer naor de flesse. Dat
gaot now al een posien zo, mar eins is ’t niks weerd. Now ja, daj’m om
wat reden an de draank raekt binnen, daor kan’k me nog wel wat bi’j
veurstellen mar… die sinasappels, waor hej’ die sinasappels dan toch
veur neudig, vreug ik hiel onbescheiden. Now, dat za’k je krek zeggen,
dat is nog et ienige wat oonze maegen verdregen kunnen, zee de man, al
et aandere komt d’r de hieltied drekt weer uut en dat griemt zo over de
vloer.
© Piet/er Bult