Oge om oge

Weeromme naor Verhaelen
Weeromme naor Stellingwarfs
Home


Oge om oge (Jus talionis)

Naoda'k drie keer laankdurig op et bellegien drokt hadde za'k in et zunige locht van de straotlanteern, boven eindelik een raem eupengaon.
"Wat koj’ hier doen?" snauwde Suzanne mi'j toe, "'k Wil je gienertied weer zien. Dat weej’ toch zeker wel!"
"Zeur niet zo, we hadden toch ofpraot?" reup ik weeromme. "Doe now mar eupen."
Op datzelde stuit en mit een fluusterzaacht "Kom d'r mar in lieverd" zwaaide de zwaore veurdeure van et staotige grachtehuus veur mi'j eupen.
"Kom, geef me je jasse. Gao zitten. Wi'j' wat drinken?" Zonder mien bescheid of te waachten schonk heur moeke mien lievelingsdraankien in, zette et veur mi'j op 'e taofel in de mooie kaemer daele en nam zels ok een glas. Een dadde zette ze d'r nog leeg bi'j henne.

As een weerlocht kwam Suzanne de trappe of baldiezen de kaemer in en mit 'n "Ik gao naor Karin, huj-huj" naor de gaank toe d’r weer uut. Mit een hadde heis van de deure leut ze heur moeke en mi'j tegere vertwiefeld alliend.
"Wat het zi'j now?" vreu'k in al mien onneuzelhied.
"Ze wil d'r niet over praoten, mar sund een peer weken is ze opiens hiel aanders as aanders. Ik weet niet wat et is. Za'k je nog es bi'jschinken?"
Opni'j wodden de glaezen vol daon en steuk moeke d’r alderdeegst ok nog een peer keersies bi’j an.
"Vuul ie je beroerd, mien jonge” zee ze, en kwam stief naost me op ‘e baank zitten. Ze gaf mi'j et glas an en legde heur aandere haand daorbi'j op mien kni'je. Hoe leger de glaezen wodden des te wieder scheuf heur haand veurzichtig naor boven.
"Zal ík je t'aovend es een betien verwennen?' vreug ze, wiels heur haand hiel raffineerd mien riem al wat losmaekte.

Ze kwam overaende, pakte de beide glaezen en de nog halfvolle flesse en leup fakserend de trappe op. Haost as vanzels leup ik heur slaafs aachternao. Naodat ze oonze glaezen opni'j vol daon hadde viste ze een fiene giepse uut een lae van et naachtkassien en begon lief wat an mi'j omme te friemelen. Wat in de soeze deur een mix van een snoefien en wat draank leu’k heur gewillig heur gaank mar wat gaon. De kotte mar stevige tikken op mien billen deden eins haost wat zeer, mar toch vun 'k et ok wel lekker.

"Kom, gao mar mooi liggen lieverd" zee ze. Mit een plof leut ik mi'j veurover op bedde valen. Ze bleef een poze op mi'j omme aaien mar de tikken van de giepse wodden hoe langer hoe hadder. Ik vernam niet iens dat ze opni'j in et laegien van et naachtkassien naor nog meer ark zocht. Ze begon now toch wel slim hadde te slaon. Et dee now toch warkelik hatstikke zeer!

In iene rok dri'jde ik mi'j omme, om heur… Mar opiens keek ik in de vuurspi'jende ogen van een moekedier dat heur jong bescharmt. In heur rechterhaand hul ze een blikkerend slaachtersmes.
"Hier, pak an” reup ze. Opiens vuulde 'k een vreselike piene in mien rechter bost.
"Hier, nog iene, nog iene en nóg iene…”

Ik raosde alderheisteliks mar zonder geluud. Ik reuk mien eigen zwieterige bloed dat ‘m onderwiels mit heur traonen mingde. As een raozende bolle bleef ze mi'j mar stikken mit dat grote mes. Et bedde kleurde rood en et wodde mi’j staorigan zwat veur de ogen. In et laeste locht za’k Suzanne nog krek de kaemer inlopen kommen.
"Komme d'r mar in mien maegien, nommer drieje van dat repallie zal et ok gienertied weer doen…'

© Piet/er Bult