Rippelstaeltien

Weeromme naor Verhaelen
Weeromme naor Stellingwarfs
Home



Rippelstaeltien

D'r was es een mulder. Hi'j was aarm mar hi'j hadde een verdomd mooie dochter. Op een keer raekte hi'j an de praot de keuning en om himzels een bepaold anzien te geven zee hi'j tegen de keuning: "Ik hebbe een dochter die van stro goold spinnen kan." De keuning zee tegen de mulder: "Dat is een keunst die mi'j wel wat toeliekt. As je dochter zo knap is aj' zeggen, breng heur dan morgen naor mien peleis, dan zal ik heur op de proef stellen."

Doe et maegien bi'j him brocht wodde, brocht de keuning heur een kaemer binnen die hielendal vol mit stro lag. Hi'j gaf heur een spinnewiel en een haspel en zee: "Gao now mar an et wark en aj' tussen vannaacht en morgenvroeg dit stro niet tot goold spunnen hebben, dan woj' van kaant maekt." Daornao dee hi'j zels de kaemer op slot en et maegien bleef alliend zitten. Daor zat now de aarme muldersdochter en wus niet hoe ze et hebben zol. Ze wus vanzels hielemaole niet hoej' van stro goold spinnen mossen en ze wodde hoe langer hoe banger, tot ze langelaeste begon te goelen.

Doe gong opiens de deure eupen en een klein mannegien stapte naor binnen en zee:
"Goeienaovend, muldersmaegien, waorom goel ie zo?" "Och," zee et maegien, "ik moet van stro goold spinnen en dat kan 'k niet." Et mannegien zee: "Wat geef ie mi'j, as ik et veur je spinne?" "Mien halsketten," zee et maegien. Et mannegien nam et ketten an, gong an et spinnewiel zitten en snorre, snorre, snor, driemaol trekken en de spoel was vol. Daornao zette hi'j een aandere spoel op en snorre, snorre, snor, driemaol trekken en ok de twiede spoel was vol. Dat gong zo deur tot de morgen. Doe was al et stro opspunnen en alle spoelen weren vol goold. De keuning kwam bi'j zunneopkomst te kieken en doe hi'j et goold zag, was hi'j slim verbaosd mar ok hiel bliede. In zien hat wol hi'j nog wel meer goold hebben. Hi'j leut de muldersdochter naor een aandere kaemer brengen die nog vule groter was en ok vol mit stro lag. Hi'j kommedeerde heur om dat ok in iene naacht tot goold te spinnen as heur leven heur lief was. Et maegien wus heur gien raod en kon alliend mar goelen.

Doe gong de deure weer eupen en et kleine mannegien verscheen weer en zee: "Wat geef ie mi'j, as ik dit stro veur je tot goold spinne?" "De ring die ik an mien vinger hebbe," zee et maegien. Et mannegien nam de ring an, leut et spinnewiel weer snorren en doe de morgen begon, hadde hi'j al et stro tot glaanzend goold spunnen. De keuning raekte bovermaotig buten himzels doe hi'j et zag, mar hi'j hadde nog de hieltied niet genoeg goold en hi'j leut de muldersdochter naor een nog grotere kaemer vol mit stro brengen en zee: "Hiervan moej' disse naacht nog goold spinnen. Lokt je dat, dan zuj' mien vrouw wodden." Al is ze ok mar een muldersdochter, een riekere vrouw vien ik in de hiele wereld niet, docht hi'j.

Doe et maegien alliend was, kwam et mannegien veur de dadde maol en zee: "Wat geef ie mi'j as ik disse keer nog veur je spinne?" "Ik hebbe niks meer da'k je geven kunnen zol," zee et maegien. "Beloof me dan je eerste kiend aj' keuninginne wodden." Wie wet wat d'r van komt, docht de muldersdochter die gien aandere uutweg zag. Ze beloofde et mannegien dan ok wat hi'j vreug en in ruil daorveur spun et mannegien nog ienkeer et stro tot goold. En doe morgens de keuning kwam en alles vun zoas hi'j him weenskt hadde, vierde hi'j zien brulloft mit heur, en de mooie muldersdochter wodde keuninginne.

Nao een jaor zette zi'j een mooi poppien op 'e wereld en ze docht hielemaole niet meer an et mannegien. Doe kwam et opiens heur kaemer binnen en zee:
"Geef mi'j now waj' mi'j toezegd hebben." De keuninginne schrok slim en beud et mannegien alle schatten van et keuninkriek an, as hi'j heur et kiend mar holen laoten wol. Mar et mannegien zee: "Nee, wat dat leeft is mi'j liever as alle schatten van de wereld." Doe begon de keuninginne zó te jammeren en te goelen dat et mannegien medelieden mit heur kreeg. "Drie daegen za'k je de tied geven," zee hi'j, "aj' in die tied aachter mien naeme weten te kommen, maj' je kiend holen."

De hiele naacht docht de keuninginne nao over alle naemen die ze iens heurd hadde en ze stuurde een bosschopper deur et hiele laand om wied en zied nao te vraogen wat d'r nog meer veur naemen weren. Doe et mannegien de aanderedaegs kwam begon ze mit Kaspar, Melchior en Balthasar en nuumde nao mekeer alle naemen op die ze kende, mar bi'j iedere naeme zee et mannegien: "Zo hiet ik niet." De twiede dag leut ze in de buurt naovraogen hoe de meensken daor hietten en nuumde veur et mannegien de meerst ongewone en vremde naemen op: "Hiet ie misschien Ribbebeest, of Schaoperuut, of Snorrepoot?" Mar hi'j zee de hieltied: "Zo hiet ik niet." De dadde dag kwam de bosschopper weer weeromme en vertelde: "Gien inkelde ni'je naeme he'k vienen kund. Mar doe ik an et aende van de bos de hoeke omsleug en langs een hoge barg kwam, waor de vos en de haeze mekeer welterusten weensken, zag ik een husien. En veur dat husien braande een vuur en om et vuur sprong een hiel belachelik mannegien henne. Hi'j daanste op ien bien en reup:
"Vandaege bak ik, morgen brouw ik en overmorgen hael ik et keuningskiend op. Wat een gelok dat gieniene wet dat ik Rippelstaeltien hiet."

Ie kun wel begriepen hoe bliede de keuninginne was, doe zi'j die naeme heurde en doe al vlogge daornao et mannegien binnenkwam en vreug: "Now keuninginne, hoe hiet ik?" vreug ze eerst: "Hiet ie Jan?" "Nee." "Hiet ie dan Piet?" "Nee." "Hiet ie seins Rippelstaeltien?" "Dat het de duvel je verteld, dat het de duvel je verteld!" raosde et mannegien en hi'j stampte van lelkens mit zien rechtervoete zó hadde op de grond dat hi'j d'r tot an de middel toe in wegzakte, pakte in zien lelkens zien linkerbien mit beide hanen vaaste en scheurde himzels in twienen. En de keuninginne en heur poppien leefden nog lange en gelokkig...


© Piet/er Bult (vertaeling)