Sexperimenten
Weeromme naor Verhaelen
Weeromme naor Stellingwarfs
Home
Sexperimenten
’t Brommertien van tante
Tante Janke vreug aj’ heur zaoterdag even helpen willen in de tuun.
Moeke hadde ok altied wat te zeuren, krek as hi’j aand’re plannegies
maekt had op zaoterdag. Mar goed, tante hadde now alweer een stief
halfjaor leden heur man verleuren, was nog mar goed in dattig en now
dus al wedevrouw. Veur et zwaore wark kon zi’j zo now en dan best wel
wat hulpe bruken. En een kwoj’jonge as Jan van krapan zestien, hadde
toch vaeks niks aanders te doen dan wat uutslaopen en ommelummelen op
zien vri’je zaoterdag. Te meenste, zo dochten zien oolden meerstal. Op
zien slaopkaemer dre’jde Jan nog een plaetien, zette de wekker op acht
ure en gong op bedde liggen dromen. Bi’j disse meziek mos hi’j altied
even an dat maegien uut de bakkerswinkel daenken. Mooi laank haor en
iene van de weinige maegies die de hiele zoemer in een jurkien of ’n
kotte rok leup. De meerste meiden op schoele hadden altied een lange
vaele spiekerbroek an. Mar Jan zag toch liever een maegien in een kot
rokkien as in een spiekerbroek. Doe de meziek nog mar krek uutspeuld
was, veul oons jongien mit briede een glimlach om de mond en tevreden
in slaop.
Hi’j wodde d’aand’re morgens krek veur de wekker van acht ure wakker.
De zunne scheen percies deur een kiertien de gedienen naor binnen en
veul krek op zien gezichte. Hi’j wol him eins nog wel een keer
ommedre’jen mar dee dat toch mar niet. Hi’j zol vandaege ja naor tante
Janke, om heur mit de tuun te helpen. Hi’j sprong geliek even onder ’t
waarme waeter van de douche, dee de oolde kleren van gister weer an en
gong naor beneden om een stokkien bolle en een glas melk. Hi’j pakte ok
geliek wat schonen kleren uut de kaaste en stopte die in een plestieken
tassien, want misschien bleef hi’j vanaovend wel tot laete in ‘t dorp.
Doe hi’j klaor was, weren vader en moeke nog niet iens beneden en
daorom reup hi’j onder an de trappe dat hi’j d’r vandeur gong. En ‘k
weet nog niet hoe laete a’k thuuskom want misschien gao’k drekt wel mit
de jonges deur naor de feesttente. Hi’j pakte zien fiets uut de schure
en zette uutaende. Nao een goed halfure stevig deurtrappen fietste hi’j
bi’j tante de straote in. ’t Was me wel een truttig buurtien heur,
docht hi’j half luudop. Dan was ’t thuus an ’t zaandpad toch aorig
beter wonen. Hi’j gong geliek deur de stege achteromme en zette zien
fiets tegen tantes schuurtien. Deur et glas van de achterdeure zag hi’j
tante al in de keuken zitten. Zi’j was nog an ’t brochieneten an de
eterstaofel zo leek et.
Tante Janke dee de achterdeure veur him eupen en leut him d’r inkommen.
Laot de deure mar eupenstaon zee ze, ’t is zo zaachte vandaege en we
moe’n dommiet toch buten weden. Wat oonze Jan in ‘t eerste opveul was,
dat tante mar een dun jurkien anstruupd hadde vanmorgen en dat zi’j
heur busteholder al hielendal vergeten was an te doen. Woj’ eerst nog
een koppien thee mitdrinken of zuwwe d’rekt an de slag gaon zee tante.
Dat hangt‘er mar vanof, hoevule wark we hebben, zee Jan. Now, dan
drinken we eerst nog een koppien thee, zee tante. Ie bin hier vandaege
niet allienig mar veur ’t zwaore wark heur. ‘k Zal ’t je ok een beetien
gezellig maeken. Onder ’t koppien thee nammen ze even deur wat as d’r
vandaege daon wodden mos. ’n Beetien wieden tussen de bloemen, een peer
struukies verzetten, de rozen wat bi’jsnuj’n en wat bladrommel anharken
en ofvoeren. Dan haj’’t wel had. Et stelde allemaole niet zovule veur
docht Jan.
Mit’n beidend gingen ze eerst an’t wieden in de kleine bloemeparkies.
Ze begonnen elk an een aende en stonnen dan vaeke tegenovermekere. As
tante dan zo veurover ston, dan kon Jan wel een hiel aende in heur
jurkien kieken. ’t Was him nog nooit zo opvalen, mar wat had tante toch
eins grote bosten. Die van zien eigen moeke had hi’j nooit zo bi’j
stillestaon en die van zien zussien begonnen nog mar amperan te kommen.
Op ’t schoelplein weren wel een peer maegies die ok al aorig wat in ’t
bloesien hadden, mar dit sleug alles. Nao een schoffien kon hi’j zien
ogen d’r haost niet meer van of holen. Zonder dat hi’j d’r zelf arg in
hadde, gierden de hormonen him deur et verstaand. Hi’j was haost meer
mit tante heur bosten in de weer as mit et wieden van ’t onkruud.
Tiedens et wark was ‘t Janke ok al een peer keer opvalen dat Jan niet
allienig mar an ’t wieden was. Deur heur ooghoeken had zi’j al een peer
bemurken waor as de jonge Jan oge veur had. Eins vun ze ’t niet iens
slim. ’t Leek heur wel een gezonde jonge en die mocht van heur ok best
wel es gezonde gedachten hebben.
Nao een schoffien begon Janke et zels wel aorig te vienen dat er es
iene aanders naor heur ommekeek. Nao dat heur Klaos wegraekt was hadde
ze eins nooit weer gedoente had mit mannen en was et heur ok nog niet
eerder opvalen dat er iene zó naor heur keek. Zi’j kreeg aorighied an
heur eigen gedachten en besleut om et spellegien stiekem een betien mit
te speulen. Zo now en dan as Jan naor heur opkeek schudde ze een betien
overdreven mit heur bovenlichem. Nao een posien gong ze es rechtop
staon, veegde wat zwietdruppelties van heur veurheufd en zee: ’t wil
wel zwieten mit dit weer, wat ie? Doe Jan ok even rechtop staon gong en
heur ankeek dee Janke opzettelik nog een bovenste knopien van heur jurk
los. Even laeter, as ze weer vlak tegenover mekere stonnen, markte ze
wel dat Jan zien ogen d’r haost niet meer van ofholen kon. Hoe langer
as ze an ’t wark weren, hoe meer aorighied zi’j hieran kreeg. As zi’j
es naor Jan opkeek dan zag ze wel dat hi’j d’r een dikke rooie kop van
kreeg. Want dat kon toch niet allienig mar van ’t wark kommen, zo docht
zi’j.
’t Was haost elf ure doe Janke zee dat et wel haost tied wodde veur een
kop koffie. Ze leup veur Jan an naor binnen, zette de koffiemachine an
en gong bi’j him an de taofel zitten. Ze rommelde wat in de kraanten
die op taofel lagen en vreug zo langs heur neuze weg: hoe staot et mit
de vekering? Och wel goed heur, leug Jan een betien. Zokke dikke
vekering had hi’j op ‘t stuit eins niet. ’t Was al weer een hiele poos
leden dat hi’j wel es wat mit Hennie had hadde. Hennie was wel een hiel
aorig maegien mar mocht ‘saovens nooit zo laete van heur oolden. Zi’j
konnen dus nooit es naor de disco of naor een feesttente of zo.
Daoromme hadden ze niet zoe hiel lange mit mekeer scharreld want Jan
mocht wel graeg es naor een feestaovend gaon. Beleef ie aanders nog wel
es wat spannends, perbeerde tante nog es. Now, de laeste tied niet zo,
want ik spere veur een brommer zee Jan. k’ Wodde mit een goeie maond
zestien, en dan wo’k eins wel graeg een brommer hebben.
Doe Janke et twiede koppien koffie inschonk vreug ze of Jan ok
verstaand had van elektrisch. Now, zee Jan, de meterkaaste en zo daor
kom ik niet an, mar een stopketakt anleggen of een laampien ophangen,
daor he’k gien muuite mit. Dat kwam dan mooi uut, want Janke wol mar
wat graeg een leeslampe boven heur bedde hebben. Vrogger was ’t d’r
nooit van kommen om op bedde liggen te lezen, mar tegenswoordig lag ze
heur wel es wat te vervelen op bedde en wol ze wel es wat blaederen in
de Libelle of de Margriet. Dat zodoende. We kun d’rekt wel even kieken
of dat een grote muuite is. Misschien hael ik dan straks wel even een
laampien op in de winkel en kuj’ mi’j die vanmiddag nog wel even
ophangen. Zuwwe dan mar even kieken? Zonder zien antwoord of te wachten
leup zi’j him veuruut de trappe op naor boven. Bovenan bleef ze mit
opzet wat langer stillestaon om Jan in de gelegenhied te stellen om
heur jurkien ok van de onderkaante es goed te bekieken.
Op heur slaopkaemer was ’t dikke bende vun Jan. D’r lagen allemaole
kleren over de grond en d’r stonnen een peer deuzen mit van alles en
nog wat d’r in. Et dekbedde lag hielendal verfrommeld en nog
halfeupensleugen op et grote twiepesoons bedde. Ze was d’r vanmorgen zo
uutstapt, docht Jan, en zol d’r vanaovend ok zo wel weer instappen.
Stief tegen et nachtkassien an lagen een peer staepels handdoeken,
oolderwetse onderbroeken en be-ha’s. Zoen onderbroek had zi’j now niet
an, had Jan eerder op de trappe al zien. Wat zi’j now anhad was toch
echtwaor zoen ni’jmoods ding, een klein slippien. Eins een slippien van
niks, vun Jan. Wat donkt jow, vreug Janke, iene in ’t midden van ’t
bedde of boven beide kussens elk een laampien. ‘k Zuuk al om een
stopketakt, zee Jan, mar die zie’k nog nargens iene zitten. Die bi’j de
deure zee tante, bruuk ik altied veur de stofzoeger en aanders zo’k ‘t
zo ok niet weten.
Janke ging op heur kni’jn naost ’t bedde liggen, legde de staepelties
handdoeken, onderbroeken en be-ha’s een aentien ankaante. Jan ston wat
schieve achter heur en zien ogen puulden haost uut bi’j et zien van
heur strakke billewark. Achter de handdoeken zag Janke dat daor een
twiede stopketakt zat. Now, staemerde Jan, dan eh… dan liekt et mi’j et
beste da’k dat stopketakt bruke en da’k eh… da’k dan mit een stekker en
een verlengsnoer naor et laampien boven ’t bedde gao. Jow moen zels mar
zien aj’ iene of twie lochies boven ’t bedde hebben willen. Janke gong
staon, dri’jde heur omme, klopte heur knibbels wat of en schuddede
daorbi’j wat overdreven mit heur boverlichem. Jan zien aosem stokte him
haost in zien keel en hi’j mos dan ok een peer keer hiel diepe
aosemhaelen om bi’j zien positieven te blieven. Hi’j dre’jde him vlogge
omme en leup de trappe of naor beneden. Bi’j de eterstaofel dronk hi’j
staondeweg de laetste slok koffie op en gong vlogge weer naor buten.
Janke lachte wat in heur voesien en kwam him staodigan nao.
Bi’j et rozenknippen legde Janke et d’r nog meer op an. Meerstentieds
ston zi’j stief tegen Jan an en pripte -now ja pripte- mit heur bosten
tegen Jan zien rogge. Hoe langer hoe vaeker mos Jan boven op een
trappien staon om de struken an de bovenkaante bi’j te knippen. As hi’j
daor dan zo geveerlik bezig was dan hul tante him stevig bi’j zien
beide bienen vaste. Ok as et niet meer zo slim wiebelde, dan nog hul
zi’j zien broekspiepen stevig tussen heur vingers. Bi’j et verzetten
van et trappien raekten ze mekeer ok al es vaeker an dan eins neudig
was. De iene keer gong et haost zo mal dat iene van Janke’s bosten
haost uut heur wiedeupenstaond jurkien floepen zol. Ze mossen d’r
beidend wat omme lachen. Doe et rozen behemmelen haost daon was haelde
Janke de kroje en de grieze ketener vast uut de schure. Mit ’n beidend
ruumden ze rommel op die maekt hadden. De grote stokken op de kroje en
de kleine rommel in de ketener.
Doe Jan de leste kroje mit strukerommel achter de schure in de bomewal
gooien wol gong Janke vast naor binnen om de taofel klaor te maeken
veur wat middageten. Za’k een eigien veur je bakken of hei’j liever een
krekette op t’ brood, vreug tante. ’t Liekt mi’j beide wel lekker zee
Jan die zich al wat makkeliker begon te vulen in de gegeven
omstandigheden. Now, zo ik eerder al zee, zee tante, ‘k zol et jow ok
wat naor ’t zin maeken vandaege, dus ik bakke een peer eigies en een
peer kreketten. Ik hebbe zels ok wel zin an wat, dus dan komt et vaste
wel op. Zo zegd, zo daon. Wielst tante wat an ’t bakken was greep Jan
een oolde Libelle uut de kraantebak. Halverwegens ston daor de nei’jste
badmode in mit plaeties van vrouwvolk mit haost niks om ’t lief. Janke
hadde him scharp in de gaten holen en wees opiens een plaetien an en
zee: zoen-iene, die gele daor, zol die mi’j wel staon; wat daenk ie? ’t
Is wel drie jaor leden da’k veur lest een bikini dreugen heb, geleuf
ik. Dan wodt et wel es weer tied veur wat nei’js, vien ie ok niet?
(...)
Now, mi’j donkt, zee tante, awwe now es wat vaeker mit’n beidend de tuun doen, dan krie’j van mi’j dat brommertien.
© Piet/er Bult