Sni'jwittien

Weeromme naor Verhaelen
Weeromme naor Stellingwarfs
Home



Sni'jwittien

Doe Sni'jwittien geboren wodde, raekte heur moeke, de keuninginne daor bi'j weg. Heur vader, de keuning, vun al gauw een aandere keuninginne. Mar die vrouw was jeloers en opschepperig. Zi'j hadde een toverspiegel waor ze pattietoeren in keek. Dan zee ze:
"Spiegeltien, Spiegeltien an de waand,
wie is de mooiste in et laand?"

En dan zee de spiegel:
"Zo mooi as jow is d'r gienend, jow bin et mooiste van allemaole."

Sni'jwittien wodde groot en de hieltied mooier. Op een dag vreug de keuninginne weer an heur spiegeltien:
"Spiegeltien, Spiegeltien an de waand, wie is de mooiste in et laand?"
en doe zee de spiegel wat dat hi'j nog niet eerder zegd hadde:
"Sni'jwittien is duzendmaol mooier as jow." De keuninginne wodde alderheiselikst jeloers. Ze reup een jaeger bi'j heur en zee:
"Breng Sni'jwittien naor de bos en maek heur van kaant. Ie moe'n mi'j heur hatte en lever brengen as bewies dat ze niet meer bestaot." De jaeger nam Sni'jwittien mit naor de bos, mar hi'j vun et verschrikkelik dat hi'j heur ommebrengen mos.
"Loop mar vot," zee hi'j tegen Sni'jwittien. En in plak van Sni'jwittien scheut hi'j een jong zwien. Hi'j nam de longen en de lever van et dier mit weeromme naor de keuninginne.

Sni'jwittien dwaelde urenlaank deur de bos. Doe zag ze en klein husien. De veurdeure zat niet vaaste. Binnen ston een taofel klaor mit zeuven kleine botties, zeuven messies, zeuven vörkies, zeuven lepelties en zeuven bekerties. In de slaopkaemer stonnen zeuven beddegies. Sni'jwittien nam een betien eten van ieder bottien en een betien drinken uut ieder bekertien. Daornao perbeerde ze alle beddegies. Et zeuvende beddegien lag et lekkerste. Ze vul vot-en-daolik in slaop. Doe et duuster wodde kwammen d'r zeuven dwargen an. Ze hadden de hiele dag in de bos an et wark west en kwammen now weer op huus an. Binnen zetten ze heur lanteernties daele en keken ze om heur henne.
De eerste dwarg zee: "Wie het d'r op mien stoeltien zeten?"
De twiede dwarg zee: "Wie het d'r van mien bottien eten?"
De dadde dwarg zee: "Wie het d'r mit mien vörkien prikt?"
De vierde dwarg zee: "Wie het d'r an mien lepeltien slikt?"
De vuufde dwarg zee: "Wie het d'r mit mien messien smeerd?"
De zesde dwarg zee: "Wie het d'r hier mien beddegien uutperbeerd?"
En de zeuvende dwarg zag Sni'jwittien. Ze lag nog de hieltied te slaopen.

Alle dwargen vunnen heur hiel mooi. Ze wollen heur niet wakker maeken. De aanderemorgen zag Sni'jwittien de zeuven dwargen. Ze stonnen allemaole om heur beddegien henne en vreugen hoe zi'j hiette en waor ze weg kwam. Sni'jwittien vertelde alles wat d'r gebeurd was. Doe vreugen de dwargen as ze blieven wol en as zi'j heur eten toemaeken wol en heur beddegies op maeken wol, wiels zi'j in de bos warkten.
"Mar," zeden ze ok nog," aj' alliend thuus binnen, meuj' d’r gieniene inlaoten."

Op een dag ston de keuninginne weer veur heur spiegel.
"Spiegeltien, Spiegeltien an de waand,
wie is de mooiste in et laand?"
En de Spiegel zee:
"Sni'jwittien, bi'j de zeuven dwargen, is duzendmaol mooier as jow."
Now wus de keuninginne dat de jaeger heur bedreugen hadde. En ze bedocht een gemiene list. Ze verstruupte heur as een oold vrouwgien dat appels verkocht. Zo klopte ze bi'j et husien van de dwargen an. Sni'jwittien was alliend thuus. Omreden ze wel zin hadde in een lekkere appel, vergat ze wat de dwargen heur zegd hadden. Et oolde vrouwgien riekte heur de mooiste appel an uut heur körf. Doe de dwargen die aovend thuuskwammen, zaggen ze Sni'jwittien op de vloer liggen. Ze aosemde niet meer, want ze hadde een vergiftigde appel opeten. De dwargen maekten een glaezen kiste en legden heur daor in. Ze zetten de kiste veur heur husien daele. Drie daegen goelden ze en de dieren uut de bos treurden mit. Doe kwam d'r een preens op zien peerd langes. Hi'j zag Sni'jwittien en wodde ommeraek verliefd op heur.
"Verkoop mi'j die kiste," zee hi'j, mar dat wollen de dwargen niet.
"Geef mi'j dit maegien dan," zee de preens," want ik wil heur iedere dag zien kunnen." De dwargen gavven toe. Ze hulpen de preens die de kiste op zien peerd tillen wol. Mar de kiste vul en breuk in wel honderdduzend stokkies. Deur de schok scheut d'r wat los uut de keel van Sni'jwittien: et stokkien vergiftigde appel. Vot-en-daolik dee Sni'jwittien heur ogen eupen.
"Waor bin ik?" vreug ze.
"Bi'j mi'j," zee de preens." Wij' mit naor mien kesteel en mien vrouw wodden?" Sni'jwittien wol dat wel. Ze zee de dwargen dag en zee dat ze altied langes kommen mochten, of een keertien kommen te diketen, as ze zels heur mes en vörke mitnammen.

Tegere mit heur preens leefde Sni'jwittien nog laank en gelokkig. En die vervelende keuninginne, die raekte vanzels al vlogge op een vervelende meniere uut de tied, want zo gong dat mit vervelende keuneginnen.


© Piet/er Bult (vertaeling)