Stiekelrosien

Weeromme naor Verhaelen
Weeromme naor Stellingwarfs
Home


Stiekelrosien

D'r weren es een keuning en een keuninginne. Ze woonden in een mooi groot kesteel en in heur tuun gruuiden de mooiste en de grootste rozen van de hiele omkrieten. Op een dag kregen ze een dochtertien. Ze nuumden heur Stiekelrosien, omreden de keuninginne gek was op de rozen die in de tuun gruuiden. Ze weren hiel bliede mit heur en daoromme gavven ze een feest waorop iederiene uut de wiede omtrek kommen moch. D'r weren ok twaelf toverfenen uutneudigd. De dattiende fee, was een slechte fee. Die vreugen ze niet, want ze weren bange dat zi'j et kientien zeer doen zol.

Op et feest kwammen dus een hiele protte meensken. Iederiene nam een kedogien mit veur et poppien. De twaelf fenen hadden ieder een speciaole weens veur de preensesse. De iene weenskte schoonhied, de aander goeie menieren en de dadde weenskte liefde. Zo deden ze alle elf heur weens, op iene fee nao. Want de lelke fee hadde heurd dat d'r een feest geven wodde en dat zi'j niet uutneudigd was. Mar ze gong toch naor et feest en alle meensken schrokken alderheistelikst. De keuning en de Keuninginne weren gloepend bange en ze hoopten dat d'r mar niks gebeuren zol.

De lelke fee was zo koegels dat ze alliend nog mar slechte dingen doen wol, dus zee ze tegen de keuning en de keuninginne: "Disse preensesse zal heur nog veur heur 18de verjaordag prikken an een spinnewiel, waornao ze wegraeken zal!" Daornao gong de lelke fee weer vot.

Doe kwam de twaelfde fee naor veuren. Zi'j hadde ok een weens veur et kleine preensessien. De fee kon biester goed toveren, mar ze kon de spreuke van de lelke fee niet ongedaon maeken. Ze kon de spreuke wel wat minder arg maeken. Daorom zee ze: "De preensesse zal niet dood gaon nao de prik an et spinnewiel, mar ze zal honderd jaor slaopen en et hiele kesteel zal mit heur in slaop valen. Eerst as ze van een echte preens een tuut kriegen zal, zal ze weer wakker worden". De keuning en de keuninginne weren slimme verdrietig en wollen netuurlik niet dat heur lieve kleine dochtertien zo lange slaopen moeten zol. Daorom leuten ze alle spinnewielen in et hiele laand verbranen.

Stiekelrosien wodde rap oolder. Vlak veur heur 18de verjaordag zwurf ze deur et kesteel. In iene van de torens, waor ze nog gienertied west was, kwam ze in een oolde torenkamer. Die wodde niet meer bruukt, mar now zat d'r een oold vrouwgien. Zi'j dee wat wat Stiekelrosien nog gienertied zien hadde. Daorom vreug Stiekelrosien: "Wat bin jow an et doen?" Et oolde vrouwgien zee doe: "Ik spinne, mien kiend." "Mag ik et ok es perberen?" vreug Stiekelrosien. "Natuurlik wel." zee et oolde vrouwgien en gaf de spoele an Stiekelrosien.

Stiekelrosien vun et slim muuilik om te spinnen. Al vlogge prikte ze heur. "Wat bin 'k inienend mu!" zee Stiekelrosien en ze vul in slaop. Vot vul et hiele kesteel ok in slaop. Et oolde vrouwgien lachte gemien en veraanderde in de gemiene fee. Ze gong vot deur et slaopende kesteel. Over de jaoren gruuiden alliend de rozen deur. Et hiele kesteel gruuide vol rozen en de meensken in de buurt vergatten dat d'r iens een kesteel west was.

Nao honderd jaor kwam d'r een kreerse preens op een wit peerd langes. Hi'j vreug him of wat d'r aachter et grote rozebos zitten zol en begon mit zien zweerd de rozen vot te kappen. Et was zwaor wark, mar nao een peer daegen kwam hi'j bi'j de ingang van et kesteel. Daor vun hi'j twie waachten, mar ze sleupen beidend. Wiels hi'j deur et kesteel leup, kwam hi'j nog meer slaopende meensken tegen.

Nao een posien kwam hi'j in de torenkamer waor Stiekelrosien lag. Hi'j vun heur hiel mooi en daorom gaf hi'j heur stiekemweg een tuut. Stiekelrosien wodde wakker en alle aandere meensken in et kesteel ok. Wiels de preens en Stiekelrosien naor beneden leupen krompen de rozestruken tot ze krek zo weren as honderd jaor eerder. Al gauw daornao gongen ze trouwen en ze leefden nog lange en gelokkig.


© Piet/er Bult (vertaeling)