Stiekelrosien
Weeromme naor Verhaelen
Weeromme naor Stellingwarfs
Home
Stiekelrosien
D'r weren es een keuning en een keuninginne. Ze woonden in een mooi
groot kesteel en in heur tuun gruuiden de mooiste en de grootste rozen
van de hiele omkrieten. Op een dag kregen ze een dochtertien. Ze
nuumden heur Stiekelrosien, omreden de keuninginne gek was op de rozen
die in de tuun gruuiden. Ze weren hiel bliede mit heur en daoromme
gavven ze een feest waorop iederiene uut de wiede omtrek kommen moch.
D'r weren ok twaelf toverfenen uutneudigd. De dattiende fee, was een
slechte fee. Die vreugen ze niet, want ze weren bange dat zi'j et
kientien zeer doen zol.
Op et feest kwammen dus een hiele protte meensken. Iederiene nam een
kedogien mit veur et poppien. De twaelf fenen hadden ieder een
speciaole weens veur de preensesse. De iene weenskte schoonhied, de
aander goeie menieren en de dadde weenskte liefde. Zo deden ze alle elf
heur weens, op iene fee nao. Want de lelke fee hadde heurd dat d'r een
feest geven wodde en dat zi'j niet uutneudigd was. Mar ze gong toch
naor et feest en alle meensken schrokken alderheistelikst. De keuning
en de Keuninginne weren gloepend bange en ze hoopten dat d'r mar niks
gebeuren zol.
De lelke fee was zo koegels dat ze alliend nog mar slechte dingen doen
wol, dus zee ze tegen de keuning en de keuninginne: "Disse preensesse
zal heur nog veur heur 18de verjaordag prikken an een spinnewiel,
waornao ze wegraeken zal!" Daornao gong de lelke fee weer vot.
Doe kwam de twaelfde fee naor veuren. Zi'j hadde ok een weens veur et
kleine preensessien. De fee kon biester goed toveren, mar ze kon de
spreuke van de lelke fee niet ongedaon maeken. Ze kon de spreuke wel
wat minder arg maeken. Daorom zee ze: "De preensesse zal niet dood gaon
nao de prik an et spinnewiel, mar ze zal honderd jaor slaopen en et
hiele kesteel zal mit heur in slaop valen. Eerst as ze van een echte
preens een tuut kriegen zal, zal ze weer wakker worden". De keuning en
de keuninginne weren slimme verdrietig en wollen netuurlik niet dat
heur lieve kleine dochtertien zo lange slaopen moeten zol. Daorom
leuten ze alle spinnewielen in et hiele laand verbranen.
Stiekelrosien wodde rap oolder. Vlak veur heur 18de verjaordag zwurf ze
deur et kesteel. In iene van de torens, waor ze nog gienertied west
was, kwam ze in een oolde torenkamer. Die wodde niet meer bruukt, mar
now zat d'r een oold vrouwgien. Zi'j dee wat wat Stiekelrosien nog
gienertied zien hadde. Daorom vreug Stiekelrosien: "Wat bin jow an et
doen?" Et oolde vrouwgien zee doe: "Ik spinne, mien kiend." "Mag ik et
ok es perberen?" vreug Stiekelrosien. "Natuurlik wel." zee et oolde
vrouwgien en gaf de spoele an Stiekelrosien.
Stiekelrosien vun et slim muuilik om te spinnen. Al vlogge prikte ze
heur. "Wat bin 'k inienend mu!" zee Stiekelrosien en ze vul in slaop.
Vot vul et hiele kesteel ok in slaop. Et oolde vrouwgien lachte gemien
en veraanderde in de gemiene fee. Ze gong vot deur et slaopende
kesteel. Over de jaoren gruuiden alliend de rozen deur. Et hiele
kesteel gruuide vol rozen en de meensken in de buurt vergatten dat d'r
iens een kesteel west was.
Nao honderd jaor kwam d'r een kreerse preens op een wit peerd langes.
Hi'j vreug him of wat d'r aachter et grote rozebos zitten zol en begon
mit zien zweerd de rozen vot te kappen. Et was zwaor wark, mar nao een
peer daegen kwam hi'j bi'j de ingang van et kesteel. Daor vun hi'j twie
waachten, mar ze sleupen beidend. Wiels hi'j deur et kesteel leup, kwam
hi'j nog meer slaopende meensken tegen.
Nao een posien kwam hi'j in de torenkamer waor Stiekelrosien lag. Hi'j
vun heur hiel mooi en daorom gaf hi'j heur stiekemweg een tuut.
Stiekelrosien wodde wakker en alle aandere meensken in et kesteel ok.
Wiels de preens en Stiekelrosien naor beneden leupen krompen de
rozestruken tot ze krek zo weren as honderd jaor eerder. Al gauw
daornao gongen ze trouwen en ze leefden nog lange en gelokkig.
© Piet/er Bult (vertaeling)