Tomke wil gien tutien

Weeromme naor Verhaelen
Weeromme naor Stellingwarfs
Home


Tomke wil gien tutien

Tomke ligt in zien ledekaantien.
Kornelia gaot bi’j him zitten.
“Eerst nog een verhaeltien,“ zegt ze.
Et verhaeltien gaot over een kleine kangoeroe.
Hi’j wil niet bi’j zien moeke weg.
En niet mit aandere kiender speulen.
“Ik bin al groot,” zegt Tomke.
“Ik speul mit Yana Yu en mit Romke.”
Kornelia lest et verhael uut.
Gelokkig, et komt allemaole weer goed.
De kleine kangoeroe krigt een kammeraotien.
Ok een kleine kangoeroe.
En dan kun ze tegere mooi speulen.
Kornelia klapt et boek dichte.
“Tied om te slaopen,” zegt ze.
“Lekker slaopen, Tomke.”
Ze hipt naor de deure.
“O, ik vergete wat!” schrikt ze dan.
“Ie hebben nog gien slaoptuut had, Tomke.”
Ze lopt naor et bedde toe.
Tomke duukt onder et dekbedde.
“Ik wil gien slaoptuut,” zegt Tomke.
“Ik bin al groot.
En grote joongies hoeven gien slaoptuut.”
“Dat is goed,” zegt Kornelia.
“Dan beweer ik de tuties veur een aandere keer.”
Tonke zal slaopen.
Mar dat wil niet.
Hi’j dot de ogen dichte.
Hi’j telt: “iene, twieje, drieje, viere, vieve.”
Mar et helpt niks.
Hi’j dri’jt op de iene ziede.
En dan op de aandere ziede.
Hi’j dot et heufd onder et kussen.
Mar hi’j kan nog niet slaopen!
“Kornelia! Kom gauw!” ropt hi’j luud.
Kornelia hipt zien slaopkaemer in.
“Ik kan niet slaopen,” zocht Tonke.
“Mag ik een slaoptutien, Kornelia?”
Kornelia lacht.
Ze geft Tomke wel twie slaoptuties.
En dan… vaalt Tomke zo mar in slaop!


© Piet/er Bult (vertaeling)