Vrouw Holle
Weeromme naor Verhaelen
Weeromme naor Stellingwarfs
Home
Vrouw Holle
D'r was es een wedevrouw, die twie dochters hadde. De iene was mooi en
kiebig, de aandere onsjog en lui. Mar ze hul van de lillekste en luie,
die heur eigen dochter was, vule meer, en de aandere mos alle wark doen
en Assepoester in huus wezen. Et aarme maegien mos iedere dag op 'e
straote bi'j de waeterputte zitten en ze mos zovule gaoren spinnen, dat
et bloed heur uut de vingers leup.
Now gebeurde et es, dat de spoele hielemaole onder et bloed zat. Ze
beug over de raand van de waeterputte om de spoele even of te spulen,
mar de spoele vul heur uut de haand en vul naor onder in de putte. Ze
begon te goelen, leup naor de stiefmoeke en dee heur bescheid van et
ongelok. Mar die wodde poer lelk, was slim onbaarmhattig en zee:
"As ie die spoele d'r in valen laoten hebben, moej' ok mar zorgen dat hi'j d'r weer uut komt."
Doe gong et maegien weer naor de waeterputte toe en wus niet wat ze d'r
mit beginnen mos, en in al heur aangst sprong ze in de putte om de
spoele te haelen. Ze verleur et benul, mar doe ze weer wakker wodde en
weer tot heurzels kwam, lag ze in een prachtig stok greide; de zunne
scheen en d'r stonnen wel duzenden bloemen. Ze kwam overaende en leup
deur et lange grös. Daor kwam ze opiens bi'j een ovend vol mit brood,
en et brood reup:
"Hael me d'r uut, hael me d'r uut, aanders verbraan ik: ik bin al lange geer!"
Ze gong d'r henne en haelde alle plaeten vol mit brood uut de ovend.
Doe kuierde ze weer veerder. Ze kwam doe bi'j een boom vol mit riepe
appels en de boom reup:
"Schudde me toch, schudde me toch, want de appels bin allemaole riepe!"
Ze schuddede de boom zodat de appels d'r of vullen krek as et regende,
en ze schuddede zo lange, tot d'r gien iene meer an hong. Ze legde al
de appels op een bulte, en doe kuierde ze weer veerder.
Uuteindelik kwam ze bi'j een klein husien. Een oolde vrouw keek deur et
raem, mar die hadde zokke grote tanen, dat ze d'r bange van wodde, en
votlopen wol. Mar de oolde vrouw reup heur nao: "Waoromme bi'j' bange,
lief kiend?
Blief mar bi'j mi'j. Aj' alle wark hier in huus doen, dan zal et je
goed gaon. Ie moe'n alliend zorgen, daj' mien bedde goed opschudden,
zodat de veren vliegen as sni'j in de wereld. Ik bin vrouw Holle!"
Doe de oolde vrouw zo vrundelik tegen heur praotte, was et maegien niet
zo bange meer, gong akkoord en kwam bi'j heur in dienst. Ze dee alles
tot grote tevredenhied en schuddede et bedde de hieltied mit zovule
geweld, dat de veren as sni'jvlokken rondvleugen. Mar ze hadde dan ok
een goed leven bi'j vrouw Holle. Gien inkeld kwaod woord en iedere dag
heur nattien en heur dreugien.
Ze was al een hiel schoft bi'j vrouw Holle, doe ze wat depri raekte en
in et begin zels niet wus wat d'r now eins mit heur was. Bi'j slot van
zaeke begreep ze dat et hiemzeerte was. Ok al hadde ze hier wel duzend
maol meer plezier as thuus, ze gunterde d'r toch naor om weeromme naor
huus te gaon.
Uuteindelik zee ze tegen vrouw Holle: "Ik hebbe een alderheiselikst
verlangst naor huus, en al gaot et mi'j hier nog zo goed, ik kan niet
langer blieven, ik moet naor mien femilie weeromme."
Vrouw Holle zee: "Ik vien et lief van je, daj' weer naor huus
verlangen, en omreden ie mi'j zo trouw diend hebben, za'k je zels weer
naor boven brengen."
Ze nam heur bi'j de haand en brocht heur bi'j een grote poort. De poort
wodde eupendaon, en doe et maegien daor onder ston, vul d'r een regen
van goold daele. En al et goold bleef an heur hangen, zodat ze
hielemaole mit goold overdekt was.
"Dat kriej', omreden ie zo kiebig west binnen," zee vrouw Holle en ze
gaf heur ok de spoele weeromme, die in de putte valen was. Doe vul de
poort dichte en et maegien was weer in de bovenwereld, niet veer van
heur moekes huus en doe ze in de tuun kwam, zat de haene op de raand
van de putte en reup: "Kukeleku, oonze goolden jonkvrouw zien we now."
Doe gong ze naor binnen, naor heur moeke en omreden ze mit goold
overdekt was, wodde ze deur heur en heur zuster vrundelik begroet.
Et maegien vertelde alles wat ze mitmaekt hadde, en doe de moeke
heurde, hoe zi'j tot grote riekdom kommen was, wol zi'j heur eigen
lilleke, luie dochter graeg etzelde gelok gunnen. Ze mos bi'j de
waeterputte zitten gaon te spinnen, en om de spoel bloederig te maeken,
steuk ze heur in de vinger deur mit heur haand tegen de stiekelhede te
stoten.
Doe smeet ze de spoel in de putte en sprong d'r zels aachteran. Ze
kwam, krek as de aander, eerst op de mooie grune greide en gong etzelde
pad. Doe ze bi'j de ovend kwam reup et brood weer:
"Hael me d'r uut, hael me d'r uut, aanders verbraan ik, ik bin al lange geer."
Mar et luie maegien zee doe: "Daenk ie da'k d'r nocht an hebbe en maek
mien hanen smerig?" en ze leup gewoon deur. Even naotied kwam ze bi'j
de appelboom, die reup:
"Schudde me toch, schudde me toch, mien appels bin allemaole al riep!"
Mar zi'j zee doe: "Dat haj' docht, d'r zol zo mar een appel op mien heufd valen kunnen!" en ze leup gewoon veerder.
Doe ze bi'j et husien van vrouw Holle kwam, was ze niet bange, want van
die grote tanen hadde ze al heurd, en ze verhuurde heur drekt. De
eerste dag dee ze heurzels geweld an en was ieverig en dee precies wat
vrouw Holle heur zee, want ze docht an al et goold dat ze as beloning
mitkriegen zol. Mar de twiede dag begon ze al een betien te luieren, en
de dadde nog meer. Doe wol ze morgens niet iens meer van bedde of
kommen. Ze schuddede et bedde van vrouw Holle ok niet, zoas et heurde,
en ze schuddede al hielemaole niet zo, dat de veren heur as sni'j om de
oren vleugen. Daor wodde vrouw Holle al vlogge verdrietig van en ze zee
heur de dienst op. Et luie maegien was daor best tevreden mit en docht
bi'j heurzels dat et now goold regenen gaon zol. Vrouw Holle brocht
heur bi'j de poort, mar doe ze daor onder ston, wodde d'r in plak van
goold een grote panne mit pik uutgeuten.
"Dat is veur jow, as beloning veur je diensten," zee vrouw Holle en dee
de poort dichte. Zo kwam et luie maegien thuus, hielemaole onder de
pik, en de haene zat op de putrand en reup:
Kukeleku,
Oonze vieze jonkvrouw zien we now!"
Et pik bleef an heur plakken en wol d'r heur hiele leven lange niet weer of!
© Piet/er Bult (vertaeling)