Et begin van de wereld

Weeromme naor Essays
Weeromme naor Stellingwarfs
Home


Uut mien - niet verschenen - Kienderbiebel

In 2005 hadde de Schrieversronte (sSr) veur de kommende jaoren gien plannen om ‘wat te doen in et karkelik domein,’ zee en schreef Pieter Jonker (doe dir.). Gaondeweg et biebelvertaelen ha’k now onderdehaand meer as honderdvuuftig (!) verhaelen op mien eigen meniere ‘naoverteld’ in makkelike woorden die - neffens mien gedaachten - wel es hiel geschikt wezen kunnen zollen om an kiender veur te lezen of deur kiender zels lezen te laoten. Nao de echte Biebel wo’k hier nog es een biebels boek veur kiender van maeken. D’r lag - in 2005 - alderdeegst al kontakt om ze in et Stellingwarfs bi’j et Van der Valk hotel in Wolvege dan misschien op alle kaemers daele te leggen. Kiek, dat is permosie. Jammer, et gaot allemaole niet deur want…

Now bleken d’r opiens wel plannen - en centen - te wezen en wodde mi’j de oflopen maond ‘plotselingklaps’ et grös veur de voeten wegmi’jd mit de uutgifte deur diezelde Schrieversronte van Martin Oostra zien eerste boek: God maekt mooie dingen, biebelse verhaelen veur kiender.

Niks, even overleggen! We hebben niet iens een uutneudiging had veur de prissentaosie van et boek! En dat het de mond vol over respect, overleg en saemenwarken..!

In al mien gremietighied he’k mit iene drok op de ‘delete’-knoppe de map mit al mien roem honderdvuuftig verhaelen en verhaelties votsmeten; eerst bleven ze nog in de prullebak liggen mar die he’k ok drekt an kaant maekt. Iene - et eerste - he’k veur de aorighied hieronder ofdrokt.
D’r hoeft trouwens niet vule (meer) te gebeuren of dat doe ‘k ok mit et dikke boek: de Biebel in et Stellingwarfs. De sSr (m.n. Ype Dijkstra vz. en Sietske Bloemhoff dir.) wodt weer bedaankt…!

***

Et begin van de wereld

Veurdat d'r tied en ruumte was hadde God et doel om meensken te maeken die op him lieken zollen, waor hi'j dan wat mit praoten kon en van holen kon. Hi'j gong eerst vanalles maeken. Hi'j maekte eerst de hemel en de eerde. Mar die eerde was woest en leeg. Een dikke duustere balle van zaand en waeter. God leut zien gedaachten d'r nog es over gaon. In duusterte zol een meenske niet leven kunnen. Hi'j docht dan ok: "D'r zol eins locht wezen moeten!" en kiek es an, opiens was d'r locht. En et locht was mooi. God nuumde et locht overdag en et duuster nuumde hi'j naacht.

Mar d'r hong ok nog een soorte van mist boven de eerde. Alles was grauw-gries en nattig. Daor mos veraandering in kommen. God maekte dan ok verschil tussen waeter op en waeter boven de eerde. Zo ontstonnen oceanen, zeeën, bekies en meren op de eerde en wolken mit waeter in de locht. De locht daor hielendal boven nuumde God hemel. En God zag dat et mooi was. Doe wodde et aovend, naacht en et wodde weer morgen, de twiede dag.

"D'r moet ok dreuge grond kommen!" bedocht God. "En daornao wi'k grössies, plaanten, bloemen en bomen poten waor lekkere vruchten zoas appels, peren en proemen an hangen!"
Prachtig wodde et now, zo vol mit kleur. God zag dat et hiel mooi was. Doe wodde et weer aovend, naacht en weer morgen, de dadde dag.

"An de hemel wi'k lochten hebben: een zunne, maone, steerns. Zi'j moe'n scheidinge maeken tussen dag en naacht. Ze moe'n de seizoenen angeven, de maonden en de jaoren en butendat ok locht geven op de eerde." Zoas God et bedocht, zo gebeurde et ok. Et wodde aovend, naacht en weer morgen, de vierde dag.

"In et waeter wi'k vissen hebben en in de locht voegels!" zee God. Ie hadden et es zien moeten! Verschillende voegels en vissen kwammen d'r, grote voegels mar ok hiele kleinties. Een gespatter, een gefluit en getsjilp van jewelste. God zegende ze allemaole en zee: "Et is goed zo, krieg mar jonkies en gao mar over de hiele eerde." Weer wodde et aovend, naacht en morgen: de vuufde dag.

Op de zesde dag maekte God nog meer verschillende levendige dieren: stiekelvarkenties, hagedissies, peerden, koenen en lieuwen. Ongeleuflik vule soorten. God hadde d'r dudelik aorighied an om een giraffe mit een lange nekke te maeken en een ienhoorn mit mar iene hoorn op zien neuze. Wat een dieregeluden weren d'r now en wat een gespring en beweginge. Ie keken je ogen uut. Bi'j slot van zaeke was alles klaor. Now kon de meenske kommen. Wat zol die genieten van die lekkere vruchten, die geuren, die kleuren en et fluiten van alle voegels.

God maekte de meenske mit zien eigen hanen, van zaandkorrelties die op eerde laggen, een betien van dit en een betien van dat. Mit iene vinger aaide hi'j zachies over de wangen. Krek al was hi'j an et kleien. Hi'j maekte de mond, de vingers mit de naegels, de kni'jen van de bienen en mooie voeten mit ti'jen d'r an...

En dan vertel ik je nog niet iens hoe ongeleuflik knap God de binnenkaante maekte mit de hassens en de daarms en et hatte en alles waj' veerder nog in je boek hebben.

De meenske was haost volmaekt. Allienig, hi'j leefde nog niet. Hoe zol God dat now doen? Zol hi'j weer wat zeggen of hadde-op daenken? Nee, Hi'j blaosde zien eigen aosem in de neuze van de meenske en hulp him zachies in de bienen.
"Adam," zee God groots. Hi'j bekeek zien kiend een hiele tied en fluusterde de hieltied in himzels: "Goed, mooi maekt, hiel goed."

Wie leerde Adam praoten? Hoe leerde Adam wat hi'j eten kon? Wie het him die mooie schepping toond? God zels vanzels. Adam moch over alles de baos wezen. Hi'j vuulde him zo riek as een keuning en dat was hi'j dan eins ok. Vusen te vlogge gong die dag veurbi'j, de zesde.

Now hadde God nog iene dag over, de zeuvende. Die dag hul hi'j doe echt appat. Et wodde een dag om mit de meenske omme te gaon, een rustdag veur heur mit mekeer. Ja, God rustte van al et wark dat hi'j daon hadde en hi'j geneut d'r van.


© Piet/er Bult